Enkele maanden geleden kwam er een geweldige deal voorbij voor vluchten naar Chili. Voor ongeveer €250,= was het mogelijk om vanuit Düsseldorf via Madrid en Santiago naar Punta Arenas in Patagonië te vliegen – met een gratis stopover van een aantal dagen in Santiago! Na heel wat ervaringen met dit soort deals is mijn motto ‘niet denken, maar boeken!’ geworden – je weet immers nooit hoe lang de tickets beschikbaar blijven. Ik legde voor mijzelf een ticket vast, belde mijn vader en boekte voor hem ook een ticket: zo gingen we voor €250,= 10 dagen naar Santiago en Patagonië – een geweldige deal! De transatlantische oversteek zouden we op de heenweg met Iberia en op de terugweg met de Dreamliner van LAN maken en ik hoopte een mooie, vergelijkende review van de twee economy class-producten van deze Spaanstalige carriers te maken. Echter, vlak voor vertrek kregen we de melding dat we in verband met een overboekte vlucht een upgrade gekregen hadden op de Iberia-vlucht van Madrid naar Santiago: we konden dus ruim 14 uur de (oude) business class van Iberia proberen: geweldig nieuws voor zo’n lange vlucht!

Onze vlucht vanuit Düsseldorf (met weinig beenruimte, eten en drinken alleen tegen betaling en een ontzettend chagrijnige crew) kwam iets te laat aan in Madrid, waardoor we nog maar 45 minuten overstaptijd hadden op Madrid-Barajas. Omdat we van Terminal 4 naar Terminal 4S moesten (lees: een flink stuk lopen, veel roltrappen, een ondergrondse trein, weer veel roltrappen, een paspoortcontrole en een doolhof van dutyfree shops waar alle passagiers verplicht doorheen moesten), werd de overstap wel érg krap. We besloten maar even een sprintje te trekken en op het moment dat we eindelijk bij de gate waren, was men al bezig met de Ultima Llamada:  de laatste oproep om aan boord te gaan. Wij gingen snel aan boord en op het moment dat de deuren dicht gingen, kwam wij aan in de Business Class-cabine van de oude Airbus A340-600 van Iberia.

Iberia is bezig met het upgraden van de A340-600 toestellen naar hun nieuwe business class met platte stoelen in een zigzagpatroon, maar ons toestel had nog de oude business class met stoelen in een 2-2-2 opstelling. Officieel gaan de stoelen wel volledig plat, maar door een vervelend, ijzeren voetsteuntje en een rare bobbel in de stoel voelt het toch niet helemaal als een lie flat-stoel. Desalniettemin waren het erg comfortabele stoelen om heerlijk relaxed in te zitten tijdens deze (lange!) dagvlucht naar Santiago. In de stoel lagen een dekbed, een kussen en een koptelefoon op ons te wachten. De cabine leek erg vol vandaag: alleen twee stoelen naast ons waren nog vrij: wat erg fijn was, gezien alle stoelen erg ‘open’ zijn en weinig privacy bieden.

Een groot voordeel was de grote afstand tussen de stoelen: je kon je benen helemaal strekken en je kwam nog niet in de buurt van de stoel voor je. Dit betekende ook dat je makkelijk nog langs/over je medepassagier het gangpad in kon – zélfs als je medepassagier zijn stoel volledig vlak had.

Ondanks dat het een oude stoel was, had de stoel voldoende instelmogelijkheden zodat je de stoel in alle houdingen tussen volledig rechtop en (bijna) volledig vlak kon krijgen. In alle houdingen was de stoel eigenlijk comfortabel en door de lekkere zachte stof was het totaal geen straf om zo lang in het vliegtuig te zitten.

Terwijl wij plaatsnamen in onze stoelen, begon de crew van voor naar achter glaasjes cava als welkomstdrankje uit te delen. Het was erg opvallend dat ze dit pas deden op het moment dat alle passagiers aan boord waren: dat betekent dat de mensen die als eerste aan boord waren érg lang moesten wachten op hun welkomstdrankje. Terwijl de drankjes uitgedeeld werden, kwam de purser bij alle passagiers langs om zich persoonlijk voor te stellen en iedereen een fijne vlucht te wensen. Ze begon het praatje in het Spaans en ik gaf aan dat mijn vader geen Spaans sprak. In plaats van over te schakelen op Engels, zei ze: ‘Dan moet je het zometeen maar even vertalen’ – dat was wel opvallend… De fles cava werd gepresenteerd en vervolgens werden de glaasjes bij de stoel ingeschonken. Daarbij kregen we twee handdoekjes in een verpakkingkje.

Nadat de glaasjes cava waren uitgedeeld, werden er toilettasjes rondgebracht. In de toilettasjes zaten wat basisproducten als sokken, een schoenlepel, een oogmasker, oordopjes en dat soort dingen. Meteen daarna werd er een ronde gedaan met éxtra toilettasjes (met daarin de daadwerkelijke toiletartikelen: handcrème, gezichtscrème en lippenbalsem van L’Occitane).

Na de twee toilettasjes werd er nóg een rondje gedaan en werden er kranten en tijdschriften uitgedeeld. Er waren alleen Spaanstalige tijdschriften beschikbaar (‘Dan kan je je Spaans oefenen!’ aldus de stewardess) en er was één Engelstalige krant.

Het was opvallend dat al deze producten steeds in een aparte ronde gebracht werden: dat was alles behalve efficiënt. Daardoor duurde het ook vrij lang voor we gereed waren voor vertrek en pas een minuut of 20 nadat de deuren gesloten waren, werd de veiligheidsinstructie vertoond. Op dat moment verlieten we ook de gate en reden we -tegelijkertijd met een andere A340-600- richting de startbaan.

Na een flink stuk taxiën steeg de krachtige A340-600 op en zetten we koers richting Zuid-Amerika. Pas op het moment dat het lampje ‘stoelriemen vast’ uitging, mochten we het entertainmentscherm uit onze stoelen klappen. In de staart van de A340 zat een camera, zodat we een mooi beeld hadden van het vliegende toestel. Vervolgens meldde de piloot zich over de PA en hij vertelde dat we, door harde tegenwind boven de Atlantische Oceaan, een erg westelijke route moesten vliegen die onze vluchtduur aanzienlijk zou verlengen. We zouden over Frans Guyana en het Amazonegebied vliegen en onze vluchtduur zou daardoor toenemen tot ongeveer 14,5 uur – waardoor we ongeveer een uur te laat in Santiago zouden aankomen.

Een minuut of 10 nadat het stoelriemen vast-lampje uitging, kwam de crew pas in actie. Het inefficiënte werken ging gewoon verder: eerst werden er menukaarten uitgedeeld, daarna werden er taxfree-boekjes uitgedeeld en daarna werden er een soort ‘do not disturb‘-kaartjes verspreid voor als je wilde gaan slapen.

Vervolgens werd er wéér een rondje door de cabine gedaan, maar deze keer met warme handdoekjes.

Pas ongeveer een uur na het opstijgen begon de crew met de aperitiefronde: van voor naar achter ging een karretje met allerlei soorten drank en de keuze uit pinda’s of een schaaltje olijven. Omdat een cabine met 40 passagiers best groot is en wij helemaal achteraan zaten, duurde het nog best wel lang tot wij een aperitiefje kregen.

Ik vond het erg leuk om te zien dat er naast nootjes ook olijven werden aangeboden en als echte olijfliefhebber ging ik -naast mijn gin&tonic- natuurlijk voor een lekker schaaltje olijven. Ik heb nog niet vaak meegemaakt dat er olijven werden geserveerd, volgens mij heb ik dat alleen bij Qantas eerder gezien.

Vervolgens kwam de purser van voor naar achteren door de cabine de bestelling opnemen. Ik besloot dus snel even de menukaart door te nemen. Die bestond uit een uitgebreide wijnkaart en een wat eenvoudigere lunchkaart:

Terwijl de purser haar weg door de cabine maakte en overal met een iPad bestellingen opnam, hoorde ik haar constant zeggen dat de vis als hoofdgerecht niet meer beschikbaar was: kennelijk was die dus niet aan boord gekomen, want ik heb niemand gezien die wél de vis kreeg. Eenmaal bij ons aangekomen, maakten we onze keuze en in no-time werd het voorgerecht geserveerd.

Het voorgerecht (inclusief soep!) smaakte erg goed en de bijpassende wijn was ook heerlijk. Het was opvallend dat er bij het voorgerecht een kaasplankje zat, wat je meestal pas als nagerecht krijgt. Opeens kwam er flink tempo in het werk van de crew, want terwijl wij nog bezig waren met ons voorgerecht, werden onze hoofdgerechten al gebracht. We vroegen nog even wat extra tijd (soep eten in het vliegtuig gaat nou eenmaal niet zo heel makkelijk door de lichte turbulentie) en even later werden onze hoofdgerechten dan écht gebracht.

Mijn pasta zag er niet heel aantrekkelijk uit, maar de smaak was gelukkig erg goed. De crew bleef gehaast bezig: zodra we ons hoofdgerecht ophadden, werd alles weggehaald en werd het nagerecht gebracht. Ook het nagerecht was erg smaakvol! De vriendelijke stewardess raadde mij een glaasje dessertwijn aan, die helaas niet helemaal mijn smaak bleek te zijn.

Na het nagerecht werd er nog een rondje met koffie en likeurtjes gedaan en ik ging voor een kopje koffie met een lekker glaasje whisky.

Op het moment dat de koffie en whisky meegenomen werden, moesten alle raampjes gesloten worden en verdween de crew in de galley. Niet één keer tussen het moment dat de lunch afgelopen was en dat er een uur voor vertrek een snack geserveerd werd, kwam de crew kijken in de cabine of ze nog iets konden betekenen voor de passagiers. Dat betekent dat er dus ruim 10 uur voorbij gingen voordat er weer ‘actie’ in de cabine was – dat vond ik érg opvallend (en negatief!) op zo’n lange dagvlucht. Toen mijn vader en ik op een gegeven moment dorst kregen, besloot ik een kijkje te gaan nemen in de galley. Daar was een klein buffetje met hapjes (sandwiches, chips, fruit, nootjes, etcetera) uitgestald en stond er een groot assortiment aan frisdrank. Dat was dan wel weer positief! Ik vroeg aan de crew of wij misschien een gin&tonic en een Bacardi&cola mochten bestellen en in no-time werden deze drankjes met een portie nootjes vervolgens bij onze stoel gebracht. Dat stond een beetje in contrast met het ‘terugtrekken in de galley’: kennelijk vond de crew het geen enkel probleem om drankjes te komen brengen – maar dat straalden ze in eerste instantie niet uit.

We bekeken het entertainmentsysteem een beetje, maar er was een erg beperkt aanbod: er was slechts een handjevol (erg) oude films beschikbaar op het kleine schermpje met vrij slechte beeldkwaliteit. Mijn vader en ik besloten dus maar gewoon gezellig onder het genot van wat hapjes en drankjes uit de galley bij te kletsen en voor we het wisten, was ons toestel al boven Zuid-Amerika.

Ondertussen waren we al ruim 8 uur onderweg en nog steeds hadden we de crew niet meer teruggezien sinds de lunch. Ik vind het altijd een beetje bezwarend om op het knopje te drukken om de crew te roepen, dus ik liep gewoon telkens even naar de galley om nog een hapje of een drankje te halen. Op een gegeven moment vroeg ik om een beetje water, maar mij werd verteld dat het water op was. Dat was mij nog nooit overkomen: een vlucht zonder water! Ik ging maar voor een glaasje fris en terwijl ik terugliep naar onze stoelen verbaasde ik mij nog een keer over de weinige privacy die je in deze stoelen hebt: het grootste deel van de passagiers lag te slapen, maar je ligt dan ongeveer ‘midden in het gangpad’ voor je gevoel. De nieuwe business class van Iberia is dus zeker een verbetering qua privacy. Terwijl ik weer plaats nam in mijn stoel, keek ik even uit mijn raampje en op dat moment vlogen we precies over Manaus, een grote stad midden in het Braziliaanse Amazonegebied. Vanaf 10 kilometer hoogte hadden we een mooi uitzicht over de Amazone.

De vlucht ging verder en verder en een aantal keer ging ik even naar de galley om een praatje te maken met de crew (en natuurlijk weer wat nieuwe drankjes mee te nemen). De crew zei dat ze het raar vonden dat mijn vader geen Spaans sprak (‘Waarom vlieg je dan met Iberia? En waarom ga je dan naar Zuid-Amerika?’). Ik probeerde uit te leggen dat het voor Nederlanders niet vanzelfsprekend is om Spaans te spreken en ik zei dat de meeste passagiers van KLM waarschijnlijk ook geen Nederlands spreken. Maar dat was iets wat de crew niet helemaal scheen te begrijpen: kennelijk was Madrid-Santiago echt een ‘Spaanstalige route’. Hoe dan ook, na een praatje gemaakt te hebben ging ik weer terug naar mijn stoel en zag ik dat we ondertussen al koers zetten richting Bolivia.

Op dat moment ging het lampje ‘stoelriemen vast’ aan en hadden we even flinke turbulentie. Het was ondertussen het einde van de middag en ik had tijdens het reizen door het Amazonegebied ook al meegemaakt dat er dan flinke onweersbuien zijn. Waarschijnlijk had ons toestel (ondanks de grote hoogte) daar flink last van. Na ongeveer een halfuur schudden hield de turbulentie op en vervolgden we rustig onze weg richting Chili. Op een gegeven moment vloog ons toestel parallel aan het Andesgebergte en hadden we een prachtig uitzicht op de ondergaande zon achter de bergen.

Ongeveer een uur voor vertrek kwam de crew plotseling weer uit de galley gekropen en werd er nog een snack voor aankomst geserveerd. De snack bestond in feite uit wat Spaanse worst en kaas, een broodje en een bakje fruit. Erg weinig als tweede maaltijd op zo’n lange vlucht, maar gelukkig wel erg smakelijk!

Vrij snel na het uitdelen van de snack werden de tafeltjes weer leeggehaald en begon het toestel aan de daling richting Santiago. Op dat moment kwam de purser iedereen nog even persoonlijk gedag zeggen. Bij ons aangekomen sprak ze even haar verbazing uit over het feit dat we de hele vlucht wakker waren gebleven en zoveel gepraat hadden – kennelijk is dat niet gebruikelijk op een vlucht als deze! De daling verliep erg rustig en voor we het wisten stonden we na een 14,5 uur durende vlucht in de business class van Iberia aan de grond in Zuid-Amerika.

Conclusie

Een geweldige verrassing om op zo’n lange vlucht een upgrade naar ‘BusinessPlus’ te krijgen! Ik was in eerste instantie een beetje sceptisch over de oude business class van Iberia, maar voor een dagvlucht zijn de stoelen ontzettend comfortabel. Een nadeel is het totale gebrek aan privacy op deze stoelen, maar omdat mijn vader en ik niet echt gingen slapen, hadden we daar gelukkig geen last van. De service op deze vlucht was erg verwarrend: erg tijdrovende, inefficiënte bezigheden (zoals in 5 verschillende rondjes de artikelen voor vertrek uitdelen) werden afgewisseld met snel en gehaast de maaltijdservice doen. Het was ook een beetje vreemd dat de crew zich op de hele vlucht niet heeft laten zien en teruggetrokken zat in de galley, maar toch steeds heel hartelijk en vriendelijk was op het moment dat je ze daar op kwam zoeken: dat leek een beetje tegenstrijdig in mijn ogen. Het eten was erg lekker, maar ik vond de hoeveelheid erg weinig voor zo’n lange vlucht. Al met al hebben we een erg comfortabele vlucht gehad, maar de business class (en dan met name de service) is duidelijk een stapje lager dan andere maatschappijen waar ik mee heb gevlogen.