Het sparen van frequent flyermiles is eigenlijk een vorm van beleggen: je stopt geld in een frequent flyerprogramma om daar hopelijk met ‘winst’ ontzettend mooie tickets uit te halen. Maar het kan ook misgaan: frequent flyerprogramma’s zijn berucht om het aanbrengen van plotselinge wijzigingen waardoor de miles ineens aanzienlijk minder waard worden en iedereen snel op zoek moet naar een manier om zijn miles ‘kwijt te raken’. Een tijd lang vond ik het frequent flyerprogramma van United Airlines, United Mileageplus, één van de beste programma’s om miles bij te sparen: het was makkelijk om op goedkope tickets veel miles te sparen en de voorwaarden van het inwisselen waren zéér gunstig: tarieven waren laag en routeregels waren ontzettend flexibel.

Op een zekere dag gebeurde het onvermijdelijke: United stuurde een e-mail waarin aangekondigd werd dat het frequent flyerprogramma op de schop ging: routeregels werden strenger, inwisseltarieven gingen omhoog en het sparen van frequent flyermiles werd afhankelijk gemaakt van het bestede bedrag in plaats van het gevlogen aantal miles. Tijd om mijn ‘aandelen in United te verkopen’: ik moest van mijn frequent flyer miles af!

Een dagtrip naar Spitsbergen

Na aan aantal mooie trips door Azië in business class geboekt te hebben, had ik nog een ‘restje’ van 12.500 miles over. Genoeg voor een enkele reis in Europa. Na met Airline Route Mapper (kijk hier -klik-  voor een handleiding) de bestemmingen van StarAlliance te hebben bestudeerd, viel mijn oog op een wel heel opmerkelijke luchthaven: Svalbard Longyear, het vliegveld op Spitsbergen. Na een paar korte zoekopdrachten kwam ik erachter dat dit het noordelijkste vliegveld ter wereld met lijndiensten was – daar wilde ik wel een keer naartoe!

Zoals ik al aangaf, waren de routeregels bij United érg flexibel. Als je je award tickets online boekte, was er vrijwel geen restrictie in de route die je kon boeken. Na een beetje knutselen had ik een ticket in elkaar gezet van Amsterdam naar Brussel via Longyearbyen – zodat dit geprijsd werd op een enkele reis voor 12.500 miles. Op deze trip zou ik via Oslo naar Tromsø vliegen, daar een middag in de stad blijven en vervolgens doorvliegen naar Spitsbergen, waar ik van middernacht tot 5 uur ’s ochtends zou hebben. Dat klinkt niet erg praktisch, maar door de ontzettend noordelijke ligging van Spitsbergen is het er in de zomer 24 uur per dag licht. Na mijn bezoekje aan Spitsbergen zou ik via Oslo en Hamburg terugvliegen naar Brussel. Op de kaart zag mijn tripje er als volgt uit:

De meeste mensen moeten er waarschijnlijk niet aan denken om 24 uur lang opgevouwen te zitten in een vliegtuig om een paar uur rond te lopen op Spitsbergen, maar het leek mij een geweldige deal en unieke ervaring voor maar 12.500 miles en 40 euro aan belastingen – ik besloot dus gewoon te boeken!

Amsterdam-Oslo-Tromsø 

Op de dag van vertrek kwam ik rond 9 uur aan op Schiphol, waar ik naar de incheckbalie van SAS ging. Met mijn StarAlliance Gold-pasje was ik gelukkig meteen aan de beurt en de vriendelijke dame vroeg of ik op de vlucht naar Oslo zat. Ik bevestigde dat en ze vroeg ‘Is Oslo uw eindbestemming vandaag?’. Ik vertelde dat mijn eindbestemming Brussel was en ik werd vol ongeloof aangekeken: ‘U vliegt via OSLO naar Brussel?!’. Ik glimlachte, zei dat het veel erger was en overhandigde haar een kopietje van mijn reservering. ‘Maar meneer, u weet dat er ook rechtstreekse vluchten naar Brussel zijn? Er gaan zelfs treinen!’ Ik probeerde uit te leggen dat ik voor mijn plezier een dag ging vliegen en een tripje naar Tromsø en Spitsbergen ging maken, maar dat kwam niet helemaal duidelijk aan volgens mij… Ze vertelde me dat ze me tot aan Oslo (de tweede keer, op de terugweg) kon inchecken en dat ik de boarding passes voor Lufthansa en Brussels Airlines daar ter plekke moest laten printen. Ik kreeg een stapel boarding passes overhandigd en de dame wenste me ‘veel sterkte’ – dat is weer eens wat anders dan een ‘prettige vlucht’!

Ik nam even een kijkje op het panoramaterras van Schiphol, maar los van de gebruikelijke grote hoeveelheid aan KLM- en Delta-toestellen stond er niet echt iets bijzonders op dat moment. Ik ging door de veiligheidscontrole en begaf me naar mijn gate, waar mijn toestel al klaarstond.

Ik kon vrijwel meteen aan boord en vrij snel begon de niet heel indrukwekkende vlucht naar Oslo. Ik had me van tevoren helemaal niet beseft dat SAS op korte afstanden helemaal geen full service-carrier is en dat er alleen water, koffie en thee uitgedeeld worden. Snacks en andere drankjes kun je kopen. Ik had op Schiphol snel nog even een broodje gegeten, dus ik hield het gewoon bij een kopje koffie.

Omdat ik nog een héle lange dag voor de boeg had, besloot ik even een dutje te doen en ik werd een uurtje later wakker, toen de daling boven Oslo al werd ingezet:

Eenmaal geland in Oslo besloot ik nog even naar de check-in balie van Lufthansa te gaan om te kijken of ik me alvast kon laten inchecken voor mijn vlucht naar Hamburg de volgende dag, dat zou tijdens mijn (krappe) overstap weer iets schelen! Inchecken bleek helaas nog niet mogelijk te zijn, dan maar de volgende ochtend proberen. De luchthaven van Oslo is overigens een mooi, modern gebouw met veel hout en glas – een design dat mij erg aansprak:

Ik ging weer naar airside en daar ontstond net wat commotie bij het raam omdat er brand was naast de start- en landingsbaan. Het was onduidelijk wat er gebeurd was: was er misschien een vliegtuig naast de landingsbaan terechtgekomen? We zagen een paar brandweerauto’s er naartoe rijden en vrij snel was de brand geblust. Gelukkig waren er geen ambulances, wat er waarschijnlijk op duidde dat er gewoon een bermbrandje of iets dergelijks gaande was.

Ondertussen was het al bijna tijd om te gaan boarden voor mijn vlucht naar Tromsø. Ik ging naar mijn gate en zag dat het weer er helaas verschrikkelijk was: 8 graden en regen, midden in juli…

Vrij snel konden we aan boord en begonnen we aan de 2 uur durende vlucht naar Tromsø. Ik had een stoel met extra beenruimte, dus ik kon lekker even mijn benen strekken en een dutje doen:

 Tromsø 

Na een vlucht van 2 uur landde de Boeing 737 van SAS op het vliegveld van Tromsø, al ruim boven de poolcirkel. Op het vliegveld kocht ik een busticket naar het centrum en gelukkig kwam er meteen een bus aan. Ik was verbaasd over de beleefdheid van de buschauffeur: ‘Where can I bring you today, sir?’ – meer een quote voor een taxichauffeur, maar kennelijk is het in Tromsø een gebruik om ook aan buspassagiers te vragen waar ze naartoe gaan… Ik vertelde dat ik naar het centrum wilde om daar wat rond te lopen en de chauffeur zou op een ‘strategische locatie’ stoppen. We reden weg bij het vliegveld en we reden een tunnel in die nooit leek te eindigen: kennelijk ligt er onder Tromsø een tunnelsysteem compleet met rotondes, stoplichten en kruisingen! Na een minuut of 10 door allerlei tunnels te hebben gereden, kwamen we uit midden in het centrum, waar ik uitstapte en de stad ging bekijken.

Ik kon me van tevoren niet echt een goede voorstelling van Tromsø maken, maar ik werd gelukkig positief verrast: Tromsø bleek een leuk, schattig plaatsje te zijn met een aantal leuke bezienswaardigheden. Ik vermaakte me de hele middag met het rondlopen door de plaats en het bekijken van allerlei mooie gebouwen.

Tromsø -Spitsbergen

Na een paar uur rondgelopen te hebben in Tromsø was het voor mij weer tijd om richting het vliegveld te gaan. Ik was daar mooi op tijd, dus ik had nog voldoende gelegenheid om wat rond te lopen en wat foto’s te maken voor vertrek.

Toen ik zag dat mijn toestel eraan kwam, snelde ik me naar de vertrekhal om nog even mijn boarding pass uit te printen en door de veiligheidscontrole te gaan. De vlucht naar Spitsbergen was de laatste vlucht van de dag (met vertrek om 10 uur ’s avonds) en de dame bij de check-in balie vertelde dat ze al op mij zaten te wachten: ‘U bent onze enige passagier vanavond!’ – ik zou dus als enige van Tromsø naar Spitsbergen vliegen, ontzettend bijzonder!  Het was dan ook geen wonder dat het vliegveld verder volkomen verlaten was:

Ik wilde door de veiligheidscontrole gaan, maar daar zat op dat moment niemand. Ik ging dus terug naar de check-in balie (waar het personeel net alles aan het opruimen was) en zei dat ik graag door de veiligheidscontrole wilde. Er werd iemand geroepen die alles opstartte en ik werd vervolgens gecontroleerd. Voorbij de veiligheidscontrole was alles al gesloten en er was ook niemand te bekennen:

Op een gegeven moment besloot ik maar eens naar mijn gate te gaan. Tot mijn grote verrassing moest ik eerst door de paspoortcontrole: Spitsbergen is weliswaar deel van Noorwegen, maar maakt géén deel uit van de Schengenzone. Mijn paspoort werd gecontroleerd (‘Zo, dan kan ik nu naar huis!’ zei de immigratiemedewerker) en toen de deur openging achter de paspoortcontrole stond ik plotseling meteen op het asfalt van het vliegveld:

Ik beklom de trap van het vliegtuig en werd welkom aan boord geheten door de crew: ‘Meneer Kuperus, welkom! U mag zelf kiezen waar u gaat zitten vanavond!’ – de Boeing 737’s van SAS hebben geen business class, dus ik besloot achterin het toestel te gaan zitten zodat ik mooie foto’s kon maken waarop de vleugels van het toestel stonden. De piloot en de crew begonnen hun standaardpraatje (Inclusief ‘Ladies and gentlemen, welcome onboard’ – ondanks dat ik de enige passagier was) en voerden daarna de veiligheidsinstructie uit – wat heel raar en ongemakkelijk aanvoelde als enige passagier! Gelukkig was dat vrij snel voorbij en begon de Boeing 737 aan de 2 uur-durende vlucht richting het noordelijkste vliegveld ter wereld.

SAS kent, zoals ik al aangaf, een buy-on-board-concept, maar de crew was ontzettend vriendelijk en bood mij wat ‘van het huis’ aan. Ik ging voor een lekker biertje en wat chips:

Na eerst een hele tijd alleen water te hebben gezien, doken er plotseling grote sneeuwvlaktes en bergen op: we vlogen boven Spitsbergen! Een prachtig uitzicht en al helemaal als je bedenkt dat dit midden in de zomer was:

Spitsbergen

Na ongeveer twee uur vliegen landden we iets na middernacht op het vliegveld van Spitsbergen. Dat vliegveld ís niet alleen afgelegen, maar dat vóelt het ook! Op het moment dat je uit het vliegveld stapt, heb je echt het idee dat je aan het einde van de wereld bent beland: waar je ook kijkt, je ziet alleen maar water en bergen (met hier en daar wat sneeuw) en je hoort helemaal NIETS. Ik ging het vliegtuig uit en nam de gelegenheid om wat foto’s te maken:

Ik kon ongestoord mijn gang gaan: er was niemand die mij verzocht het asfalt te verlaten – wat normaal wel het geval is. Na een paar minuten foto’s te hebben gemaakt, ging ik naar binnen, waar ook helemaal niemand aanwezig was. Ik liep langs de bagageband (compleet mét ijsbeer!) naar buiten, waar ik een uitgestorven parkeerplaats aantrof.

Ik had (misschien vrij naïef) er een beetje op gerekend dat ik wel een taxi kon krijgen naar het centrum, maar men is kennelijk niet echt berekend op toeristen op Spitsbergen. Ik wist dat het dorp Longyearbyen op ongeveer 7 kilometer van het vliegveld lag – dus er zat niets anders op dan te gaan lopen!

Tijdens het lopen had ik meer en meer het idee dat ik op het einde van de wereld beland was: de stilte en leegte was nog indrukwekkender dan op het vliegveld en op een paar verlaten mijnbouwinstallaties, een heleboel rendieren en een paar poolvosjes na was er helemaal niets.

Na iets meer dan een uur lopen kwam ik aan in het dorp Longyearbyen – in feite een verzameling houten huisjes en een he-le-boel sneeuwscooters (die vanwege de zomer niet gebruikt werden):

Omdat het ondertussen al een uur of 3 ’s nachts was, was er ook in het dorp niets te doen. Een heel aparte gewaarwording om in het zonlicht rond te lopen terwijl het midden in de nacht is – daardoor krijg je een beetje een ‘spookstad’-idee. Na een rondje gelopen te hebben door het dorp, moest ik eigenlijk alweer terug richting het vliegveld, omdat ik het hele stuk van 7 kilometer weer terug moest lopen. Ik nam nog even een kijkje in de haven en begon daarna weer aan mijn wandeling.

Spitsbergen-Oslo-Hamburg-Brussel

Toen ik na een uur lopen bijna weer bij het vliegveld was, werd ik plotseling ingehaald door een bus die kennelijk ook op weg was naar het vliegveld – het eerste teken van leven dat ik op Spitsbergen had gezien! Kennelijk was ik op de terugweg niet de enige passagier. Toen ik aankwam op de luchthaven bleek inderdaad dat de terugvlucht met ongeveer 20 passagiers zou plaatsvinden: een mix van wetenschappers en toeristen die net van een ‘poolcruise’ afkwamen. Na ingecheckt te zijn, konden we meteen doorlopen naar het vliegtuig dat ons in 3,5 uur weer naar Oslo zou brengen:

Op de vlucht naar Oslo kon ik heerlijk slapen en even bijkomen van de lange, vermoeiende dag. In Oslo had ik maar 50 minuten om over te stappen op een Lufthansa-vlucht naar Hamburg en ook op die vlucht viel ik snel weer in slaap. Ik werd wakker terwijl de daling naar Hamburg al was ingezet:

In Hamburg haalde ik snel mijn boarding pass op voor mijn laatste vlucht van Brussels Airlines naar Brussel. Tot mijn grote verrassing krijg je met een award ticket kennelijk een ‘Economy Flex’ ticket, waarmee je op het vliegveld priority krijgt en in het vliegtuig zelf een krant, eten en drinken krijgt aangeboden. Dat was leuk meegenomen! Door mijn overstap van amper 50 minuten was het meteen tijd om te gaan boarden. De vlucht werd uitgevoerd door een Dash Q400, die Brussels Airlines geleased heeft van FlyBe:

Na nog anderhalf uur vliegen landden we veilig in Brussel en begon ik aan de treinreis naar Nijmegen, waar ik moe maar voldaan kon terugkijken op een geslaagde trip!

Conclusie

Deze trip naar Spitsbergen was een beetje een ‘impulsactie’ om mijn laatste restje gespaarde miles op te maken. Spitsbergen is een unieke bestemming waar je waarschijnlijk nooit van je leven komt, dus het leek mij leuk om op deze manier een paar uurtjes van deze ‘uithoek van de wereld’ mee te pakken. Er was uiteindelijk niet heel veel te doen zo midden in de nacht, maar desalniettemin was het een hele bijzondere ervaring om midden in de nacht op een schijnbaar verlaten eiland in de stralende zon rond te lopen – iets wat ik voor geen goud had willen missen! Al met al was dit naar mijn idee een goede besteding van mijn laatste restje Mileageplus-miles!