Ondertussen bijna een jaar geleden publiceerde de luchtvaartmaatschappij EVA Air een aantal ontzettend lage tarieven van Amsterdam naar Taipei. Voor ongeveer €220,= was het mogelijk om retour te vliegen naar de Taiwanese hoofdstad. Het bijzondere aan deze deal was dat het niet om ‘gewone’ economy class-tarieven ging, maar om een volledig flexibel tarief – wat betekende dat het gratis te annuleren en om te boeken was. Ik had net wat reizen naar Azië op de planning staan (waaronder ook een bezoek aan Taiwan), dus een ‘uitgebreide reis’ wilde ik niet maken van deze deal. Een mileage run (meer info en tips? klik hier) – vliegen puur om miles te sparen, kon ik er wel van maken. En omdat het om een volledig flexibel tarief ging, liep ik geen risico: als ik de miles niet nodig had, kon ik altijd nog annuleren!

Ik ging wat puzzelen en vond beschikbaarheid op voor mij passende vluchten: op een dinsdagavond zou ik via Bangkok naar Taipei vliegen, waar ik op woensdagavond aan zou komen. Donderdagochtend vroeg zou ik vervolgens, weer via Bangkok, terug naar Amsterdam gaan, zodat ik daar in de loop van de dag weer aan zou komen. Omdat de vluchten van EVA Air tussen Amsterdam en Taipei via Bangkok op hetzelfde vluchtnummer uitgevoerd worden, was het belangrijk om de vluchten even ‘op te knippen’ in een aantal losse vluchten: zo had ik iets langere wachttijden in Bangkok, maar kreeg ik wel miles voor de 4 losse vluchten en niet alleen voor de ‘directe’ vlucht tussen Amsterdam en Taipei. Na beschikbaarheid gevonden te hebben, boekte ik voor het bedrag van €223,76= Amsterdam-Bangkok/Bangkok-Taipei/Taipei-Bangkok/Bangkok-Amsterdam, met een totaal ongeveer 14.500 gevlogen en gespaarde miles.

Door mijn strakke planning heen en terug, had ik helaas geen tijd om iets van de stad te zien. Taipei is redelijk geschikt voor sightseeing tussen twee vluchten (kijk hier voor meer info), maar om mijn vluchten tussen colleges en werkdagen in te plannen, moest ik na één korte overnachting meteen weer terug vliegen – volgende keer beter.

Een flink aantal maanden gingen voorbij en vlak voor mijn vertrek had ik nog steeds geen ‘nuttige besteding’ voor de miles die ik zou sparen gevonden. Ik overwoog dan ook om mijn mileage run te annuleren, tot ik mijn trip naar Zuid-Amerika en het Caribisch Gebied voor komende zomer aan het plannen was. Ik kwam erachter dat de laatste vlucht die in mijn schema ontbrak, tussen Quito en Punta Cana, erg duur was – prijzen van 600 tot 1.000 euro waren geen uitzondering, met ook nog eens ongunstige vlieg- en overstaptijden.

Deze tijden zetten me aan het denken: met United Mileageplus (klik voor tips over dit programma) zou ik voor 10.000 miles deze vlucht kunnen boeken, met ook nog eens gunstigere vluchttijden en, als ik zou willen, een aantal leuke stops ertussen. Ik besloot dan ook de trip naar Taipei gewoon door te laten gaan en van de verdiende miles mijn vlucht in het Caribisch Gebied te boeken. Zo bespaarde ik bijna 400 euro én hield ik er nog wat extra miles aan over.

De heenweg: Amsterdam-Bangkok-Taipei

Op de dag van vertrek nam ik aan het einde van de middag, net na mijn laatste college, de trein naar Schiphol, waar ik ongeveer 2 uur voor vertrek kon inchecken. Er stond helemaal niemand bij de incheckbalie en ik was dan ook gelijk aan de beurt. De vriendelijke dame die mij incheckte (‘waarom gaat u maar zo kort naar Azië?!’), vertelde dat het een erg lege vlucht was, dus dat ik lekker languit zou kunnen liggen en hopelijk goed zou kunnen slapen.

Ik ging door de paspoortcontrole, dronk en drankje en ging vlak voor vertrek door de veiligheidscontrole aan de gate. Ik kon gelijk aan boord, er waren inderdaad nergens rijen en het was een extreem rustige vlucht. Ik werd door een paar opgewekte stewardessen welkom aan boord geheten en ik ging naar mijn stoel, ongeveer halverwege de cabine. Ik verbaasde me toen de melding ‘boarding completed’ een paar minuten later kwam: de vlucht was inderdaad ontzettend leeg!

Het hele ‘vertrekproces’ van omroepberichten, veiligheidsinstructie en een lange taxirit naar de Polderbaan begonnen en een halfuurtje later vertrok de Boeing 777 van EVA Air richting Bangkok, zo’n 12 uur vliegen verderop. Het was erg helder, dus tot aan de grens met Duitsland kon ik duidelijk herkennen boven welke Nederlandse steden we vlogen:

Vrij snel na het opstijgen kwam de crew in actie en deelde eerst wat drankjes uit (allemaal ‘op bestelling’ en zonder karretje – zo weinig passagiers waren er aan boord). Ik begon met een Japans biertje:

Vrij snel na de eerste drankronde kwamen de stewardessen vragen wat iedereen wilde eten. Het was de gebruikelijke ‘pasta or chicken?‘-vraag die je heel vaak in economy class hoort. Ik ging voor de pasta, die snel gebracht werd. Er werd meteen nog een biertje bij gebracht, zonder dat ik daarom vroeg – erg attent.

Na het eten keek ik een filmpje en daarna zette ik alledrie mijn stoelen iets achterover, klapte ik de armleuningen omhoog, verzamelde ik wat kussentjes en dekentjes en bouwde ik mijn eigen bed – gewoon in economy class! Normaal zou ik nooit zo ‘brutaal’ zijn om willekeurig dekentjes en kussentjes te pakken, maar de stewardessen drongen er op aan dat dat geen probleem was en dat ze wilden dat iedereen zo comfortabel mogelijk naar Bangkok zou vliegen. Ik ging dan ook lekker liggen en voor ik het wist, werd ik wakker gemaakt voor een ontbijtje – de vlucht was letterlijk voorbij gevlogen!

Ik at mijn ontbijt (een klef croissantje en een schaaltje fruit) en voor ik het wist waren we in Bangkok. De passagiers die op dezelfde vlucht doorvlogen naar Taipei moesten wachten bij de gate, maar ik kon lekker even mijn benen strekken – ik vloog één vlucht later pas door naar Taipei en had dus 2,5 uur tussen mijn vluchten. Ik ging door de paspoortcontrole en liep naar buiten om daar even een frisse neus te halen. Na een stukje buiten gelopen te hebben, ging ik weer naar beneden en besloot ik beneden bij de aankomsthal een drankje te drinken. Prijzen zijn doorgaans landside van een vliegveld een stuk beter dan de soms krankzinnig hoge airside-horecaprijzen, dus dat leek mij een slimme zet. Op de onderste verdieping kwam ik, tussen de reisbureautjes, een bar met ‘happy hour’ tegen. Het was ondertussen 4 uur ’s middags lokale tijd, dus ik bestelde een biertje met 50% korting. Die werkte niet helemaal uit zoals verwacht, dus voor ik het wist zat ik aan 2 biertjes voor de prijs van 1:

Ik dronk de (heerlijk verfrissende!) Thaise biertjes, ging door de paspoort- en veiligheidscontrole en liep richting mijn gate. Daar kon ik vrij snel alweer aan bood van de volgende Boeing 777 die mij het laatste stukje van ongeveer 4 uur naar Taipei zou vervoeren.

Deze vlucht was ook erg rustig, alweer had ik 3 stoelen voor mijzelf. De procedure was hetzelfde als bij de vorige vlucht: eerst een drankje, daarna ‘pasta or chicken’. Ik ging weer voor de pasta en kreeg daarbij deze keer een ander Taiwanees biertje.

Ondertussen had ik even genoeg bier gehad voor de rest van de dag, dus gelijk na de maaltijd deed ik nog even een dutje en een paar uur later, rond 9 uur ’s avonds, landden we op de Taoyuan-luchthaven van Taipei. Ik ging door de paspoortcontrole en stapte in de shuttle naar het Novotel Taipei Taoyuan Airport, nog geen 5 minuten rijden verderop.

De terugweg: Taipei-Bangkok in Business Class

Ik sliep die nacht heerlijk in het mooie, moderne hotel op de luchthaven (een review volgt zeer binnenkort) en de volgende ochtend stapte ik na het ontbijt weer in de shuttle naar de luchthaven. Ik liep even naar een balie van EVA Air om mijn boarding pass uit te laten printen (ik heb een hekel aan die check-in-kiosken die je boarding pass op dat dunne, waterige papier printen) en toen ik mijn paspoort overhandigde begon de dame achter de balie driftig in de computer te typen.

‘Uw toestel is onverwachts gewijzigd, dus uw stoelselectie staat niet meer in de computer. Wilt u een Business Class-stoel?’ Natuurlijk zei ik volmondig ‘ja!’ op deze vraag en voor ik het wist kon ik, gewapend met mijn Business Class-boardingpass, door de paspoort- en veiligheidscontrole. Ik vond het plotseling jammer dat ik pas vlak voor mijn vlucht op de luchthaven was, want ik had nu weinig tijd in de mooie EVA Air-lounge, waar ik zonder Business Class-boarding pass geen toegang tot zou hebben gehad. Ik pakte nog even een extra ontbijtje in die lounge en haastte me daarna naar mijn gate, waar een mooie verrassing op mij stond te wachten: kennelijk hield de toestelwijziging in dat ik niet met een Boeing 777, maar met The Queen of the Skies zou vliegen: voor het raam stond een Boeing 747 op me te wachten.

Ik liet mijn boarding pass scannen en kon meteen aan boord. Daar schoot me pas te binnen dat ik weleens op het upper deck zou kunnen zitten met deze onverwachte toestelwijziging. En ja hoor: ik mocht rechtsaf de trap op naar de bovenverdieping:

Aangekomen op het upper deck, had ik het idee dat ik in een soort luchtvaartmuseum was beland: het was verreweg de meest gedateerde cabine die ik in mijn hele leven ooit had gezien. Eerder had ik met EVA Air mooie business class-producten ervaren (klik voor de review), maar dit was echt vreselijk verouderd: oude stoelen die alleen met grof geweld een beetje achterover konden en in de verte was een klein tv’tje te ontwaren waar gedurende de vlucht een pro-Taiwan-toerismefilmpje op te zien was:

Ik snap heel goed dat ze dit toestel niet inzetten op de ‘normale vluchten’ en dat dit een noodoplossing was nu ons eigenlijke vliegtuig naar Bangkok niet beschikbaar was. Ik vermoed zelfs bijna dat dit exemplaar normaal gesproken ergens als reservevliegtuig in een hangar staat, zo verouderd was alles.

Verouderd of niet, ik kon mijn rugzak mooi kwijt in de bagagevakken naast mijn stoel (een groot voordeel van het bovendek van de 747!) en ik kreeg een setje slippers, een menukaart, een warm handdoekje en een glaasje jus d’orange voor vertrek.

De veiligheidsinstructie werd live in de cabine uitgevoerd en voor ik het wist waren we op weg naar Bangkok – met een geschatte vliegtijd van 3,5 uur. Gelijk na vertrek werd een drankje gebracht en kon ik een keuze voor de lunch maken. Deze was – net als in economy in feite – ‘pasta or chicken’ maar dan iets luxer verwoord in de menukaart. Ik ging weer voor de pasta en deze werd binnen een paar minuten bij mijn stoel gebracht – voorzien van een glaasje champagne in plaats van een biertje.

De lunch was een prima economy class-achtige maaltijd, maar dan geserveerd op een wat luxere manier. Qua smaak was het vergelijkbaar met de maaltijden die ik op de heenweg had. Zoals gezegd: prima te eten, maar niks bijzonders. Toen ik mijn lunch op had, vroeg ik om een kopje koffie en een glaasje whisky, die allebei meteen gebracht werden.

Ik bladerde wat door de EVA Air-tijdschriften en luisterde wat muziek op mijn iPod (er was immers niet echt inflight entertainment) en voor ik het wist landden we alweer in Bangkok. Daar taxieden we de terminal voorbij en werden we op een parkeerplaats achteraf neergezet. Ik vermoedde dat we met een bus naar de terminal zouden worden gebracht (ook al had ik dat nog nooit meegemaakt in Bangkok), maar na een halfuur stonden we nog steeds stil en gebeurde er niks. Na lang wachten, kwam de piloot met een melding dat we wegens een ‘technisch probleem’ niet bij de terminal konden staan en dat we moesten wachten tot dit verholpen was – een beetje een raar verhaal, dacht ik bij mijzelf.

De crew kwam nog even langs met wat glaasjes water en ongeveer een half uur later kwamen er twee politieauto’s aanrijden, gevolgd door een trapwagen. De trap werd aan het toestel geplaatst, politieagenten gingen naar binnen en kwamen een minuut of 20 later weer naar buiten. Ik heb geen idee wat er precies gebeurde (er werden ook geen mededelingen gedaan), maar iets later begon de Boeing 747 weer te taxiën en werden we alsnog aan de gate gezet. Erg vreemd allemaal!

De terugweg deel 2: Bangkok-Amsterdam

Door de vertraging bij aankomst, kwam ik uiteindelijk pas ná het toestel waar ik in over moest stappen aan op de luchthaven van Bangkok. Dat betekende dat ik een sprintje moest trekken en dat ik als allerlaatste van mijn vlucht aankwam bij mijn gate. Terwijl ik hijgend aan boord ging, klonk de melding ‘boarding completed‘ en ging de deur achter mij dicht. In tegenstelling tot de eerdere vluchten, zat deze vlucht helemaal vol en zat ik naast een brede man tegen het raampje aangeklemd tijdens de 12-uur durende vlucht van Bangkok naar Amsterdam. Gelukkig was ik ondertussen vrij moe van de paar lange vluchten achter elkaar en kon ik best wat slaap meepakken.

Conclusie

Een leuke mileage run, zo op en neer naar Taipei in 2 dagen tijd. Waarschijnlijk had ik hem zonder specifiek bestedingsdoel van de miles voor vertrek geannuleerd, maar op deze manier kon ik goed mijn vlucht van Ecuador naar de Dominicaanse Republiek financieren die ik een paar dagen later inderdaad gratis kon boeken. De mileage run was door de lege vluchten op de heenweg en de upgrade tussen Taipei en Bangkok erg comfortabel en daarom niet zo heel erg vermoeiend. Al met al een leuke, makkelijke en voordelige manier om wat miles te sparen! Maar de volgende keer kies ik er waarschijnlijk toch voor om een mileage run te boeken waarbij ik ook wat zie van de landen die ik bezoek (zoals bij mijn mileage run naar Singapore en Sydney (klik)), dat bevalt me toch wat beter!

Hebben jullie wel eens een mileage run gedaan of hebben jullie nog mileage runs in de planning?