Enkele weken geleden moest ik voor mijn job een vlucht nemen vanuit Brussel tot in Basel, naar de EuroAirport Bazel-Mulhouse-Freiburg. Een hele mond vol is dat. Door zijn centrale ligging op het drielandenpunt tussen Duitsland, Frankrijk en Zwitserland heeft de luchthaven een unieke (wettelijk opgezette) constructie. Het is één van de weinige airports ter wereld die twee landen rechtstreeks verbindt. Ze ligt volledig op het Franse grondgebied, maar na een verdrag is ze ook in Zwitserse handen. De ene kant van het gebouw doet dienst als Franse en de andere als Zwitserse kant. In het midden is een douane-punt voorzien, maar de pieren en gates liggen dan weer in een gezamenlijke internationale zone. Eerlijk toegegeven is dat als bezoeker allemaal niet altijd even duidelijk.

Omdat het na enkele dagen in de ochtend pijpenstelen regende in Basel besloot ik voor mijn terugvlucht naar Brussel om al ruim op voorhand naar de luchthaven te vertrekken. Ik had immers het veel te dure ontbijt in mijn Ramada Plaza Hotel (28 euro!) laten passeren en zou in de luchthaven wel iets kleins eten. Omdat ik ook nog heel wat werk op mijn laptop kon verrichten vond ik het niet erg om enkele uurtjes vroeger aan te komen en me aan de gate te nestelen tot mijn vlucht zou vertrekken.

Mijn goede voornemens veranderden echter al snel als bleek dat alle stoeltjes op de ganse luchthaven al volzet waren, er geen enkel stopcontact te bespeuren was en tot overmaat van ramp er geen gratis wifi te vinden was (de hel). Ik had maar een goedkoop economy ticket voor deze korte vlucht en dus geen toegang tot de lounge, dacht ik, want blijkbaar kon je sinds dit jaar ook gewoon je toegang kopen voor een slordige 30 euro (38 Zwitserse Frank). Omdat ik nog meer dan vier uur moest overbruggen tot ik kon opstijgen twijfelde ik dan ook geen seconde. Door de simpele entree van de Skyview lounge was mijn verwachting al niet bijzonder hoog gespannen. Maar dat veranderde snel toen ik de eerste blik kon werpen op de gelijkvloerse etage van de lounge. De fantastisch mooie inrichting met zelfs palmbomen kon mij wel bekoren en gaf me een instant vakantiegevoel. Met de glazen lift kon je naar de tweede verdieping van de lounge, die je naar de nok van de luchthaven brengt. Helemaal omringd door glas heb je in deze gigantische ruimte een heel mooi zicht over het tarmac en zie je de vertrekkende en aankomende vliegtuigen van zeer dichtbij. Je kan ook even naar buiten om een sigaretje te roken of enkele fantastische foto’s te nemen. In tegenstelling tot de mooie inrichting en de grote ruimte van de Skylounge viel het aanbod van versnaperingen een beetje tegen, maar dat was misschien ook omdat ik één van de weinige gasten in de lounge was. Er was een bak met twee soorten pasta (spaghetti en ravioli). Daarnaast lagen er enkele afgebakken broodjes met wat plakjes ham en kaas, wat fruit, chips, olijfjes en crackers. Je had ook lekkere dagsoep. Het aanbod van dranken was voldoende. Zo had je een gesofistikeerd  koffieapparaat, een tiental flessen sterke drank en waren alle gangbare frisdranken aanwezig. Je kon eveneens een glaasje Creme d’Alsace proeven, maar dat was niet mijn ding. Achteraf kon je uit de diepvries nog een Cornetto nemen. De lounge beschikte ook over enkele vaste PC’s, en de internetverbinding was snel en stabiel. Na meer dan vier uur vertoeven in de lounge was het tijd voor de vlucht van vijftig minuutjes naar Brussel in de oude vertrouwde Avro100 van Brussels Airlines.