Begin dit jaar kreeg ik de kans om voor m’n werk nog eens naar de VS te vliegen. Het was ondertussen meer dan 12 jaar geleden dat ik nog op ons hoofdkantoor was geweest. Toen de kans zich voordeed, vroeg ik meteen of ik zelf naar vluchten mocht zoeken… Op die manier kon ik nog een mileage run maken met American Airlines.

Dat werd toegestaan en ze weten van m’n maffe hobby. Ik had in geen tijd een route gevonden die ik maximaal wilde benutten. Op die manier kon ik nog flink wat American Airlines miles bij elkaar harken. Wat volgt is een verslag van waarschijnlijk mijn laatste mileage run met AA voor de devaluatie zijn intrede deed.

Route

Ik had aan de secretaresse op kantoor gevraagd wat een vlucht naar de VS kostte. Een rechtstreekse vlucht van Brussel naar Washington in business class schommelde tussen 2800 en 3000 euro! Dat vond ik een hoop geld en ging op zoek naar goedkopere alternatieven.

Met behulp van ITA Matrix ging ik meteen aan de slag en heb allerlei scenario’s bekeken. Vertrek vanuit Brussel was uitgesloten, de prijs schoot namelijk gigantisch in de hoogte. Vervolgens gekeken naar vluchten vanaf Schiphol. Dit opende meteen veel meer perspectieven.

Op het moment van zoeken wist ik dat er goedkope tarieven waren vanuit Europa naar de VS en vervolgens naar Brazilië. Brazilië? En je moet naar de VS voor je werk? Ik zal mij nader verklaren…

Een route vanaf Europa, naar de VS, vervolgens naar Brazilië om daarna weer terug naar de VS te vliegen was goedkoper dan rechtstreeks naar de VS te vliegen. Soms snap ik geen bal van de ticket prijzen! Zelfs in business class scheelde het bijna 800 euro.

In geen tijd had ik een route in elkaar geknutseld. Het enigste wat ik nodig had van de secretaresse was de kredietkaart van de firma. Hopla, geboekt! Mijn vluchtschema zag er als volgt uit: Amsterdam (AMS), London Heathrow (LHR), Miami (MIA), Sao Paolo (GRU) en eindbestemming Richmond (RIC). Een gigantische omweg! En ik werd compleet gek verklaard door m’n collega’s.

De terugreis was “normaler” want ik zou vliegen vanuit RIC naar Philadelphia (PHL). Daarna rechtstreeks naar AMS. Alleen wist ik toen nog niet wat voor avontuur me te wachten stond.

Vertragingen

Ik zou op een vroege zaterdagochtend vertrekken uit AMS. Dus ik was genoodzaakt om op vrijdagavond al af te reizen naar Schiphol. Anders zou ik ’s morgens vroeg nooit op tijd met de trein op Schiphol komen. De dag voor vertrek zat ik nog voor mijn werk met een project in de haven van Antwerpen. Dit was op 24 juni, dag van algemene staking in België. Die ochtend was ik zonder problemen op de kaai geraakt met een taxi.

Later diezelfde dag was het verkeer in en rond Antwerpen herschapen tot een complete chaos. Overal stonden files en er was geen doorkomen aan. Om half 3 ’s middags belde ik voor het eerst naar de taxi maatschappij. De rit werd bevestigd maar het kon even duren…

Na 4 telefoontjes en zo’n twee uur later verscheen eindelijk de taxi! Mijn Thalys naar Schiphol vertrok om half 7 en ik moest nog een deel inpakken. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het aan haast en stress voor een trip!

Vanaf het moment dat de taxi de haven uitreed, stond ie meteen vast in de file. Stapvoets verkeer richting het centrum van de stad. Ik moest nog langs kantoor om papieren en sleutels op te halen. “Dit komt nooit goed…”, dacht ik bij mezelf. Anderhalf uur later was de taxi amper tot aan de rand van de stad geraakt. Dan moet je weten dat ons kantoor in de haven maar 7 kilometer buiten het centrum ligt.

Toen de taximeter 57 euro had bereikt, had ik er ruim genoeg van. Taxi kwam geen meter vooruit en ik besloot uit te stappen en één van de stadsfietsen te nemen. Een goede beslissing, zo bleek. Het was net na de klok van 6 toen ik thuis aan kwam. Alle kansen om mijn Thalys nog te halen, waren al verkeken. Dan maar een Thalys later boeken.

Nog snel wat eten, even omkleden en vervolgens een taxi aanhouden op de hoek van de straat. Wonderbaarlijk waren de files in de stad zo goed als verdwenen dus ik kwam vlot bij het station. Mijn trein naar Schiphol zou rond 20u30 vertrekken vanuit Antwerpen-Centraal. Alles leek er goed uit te zien tot op het moment dat er een vertraging werd aangekondigd. De Thalys vanuit Parijs had een vertraging van ongekende duur… Ik keek even snel in de app op mijn smartphone en zag dat vertraging 1u40 bedroeg!

Daar ga ik echt niet op zitten wachten! De internationale trein richting Nederland zou komen om 20u45 dus ik besloot om deze te nemen. Dit desondanks het feit dat ik hiervoor geen ticket had, ik had namelijk een Thalys ticket. Eenmaal op de trein maakte het personeel van de NS hierover een opmerking, maar met een smoes dat ik om middernacht een vlucht moest halen kwam ik er vanaf.

Ik bleef jammer genoeg niet gespaard van vertraging. Ook onderweg liep ik nog meer vertragingen op door een ongeluk ergens voor Rotterdam. Dit zorgde ervoor dat ik pas tegen 23u kon inchecken in het Hilton hotel bij Schiphol. Gelukkig kreeg ik als Hilton Diamond member een upgrade naar een Executive suite. Daar kon ik maar een paar uur van genieten aangezien ik vroeg uit de veren moest.

Check In

Mijn eerste vlucht zou om 7u vertrekken vanaf AMS. Ik had de avond voordien besloten om op tijd op te staan. Op deze manier had ik genoeg tijd om in te checken. En ik kon op mijn gemak ontbijten in de lounge. Om half 5 liep mijn wekker af en net voor 5u stond ik aan de check in.

De eerste mededeling die ik daar kreeg was het feit dat mijn vlucht naar Heathrow al twee uur vertraging had! Een goede les voor volgende keer, check altijd de site of app van de airline voor je vertrekt uit je hotel!

Ik kon niet meer terug naar het hotel om nog wat te slapen, dus dan maar inchecken en naar de lounge. Tijdens de check in kreeg ik van de jongeman aan de balie van British Airways een rare blik toen ie mijn route checkte: “Meneer Jansen, u vliegt via Miami naar Sao Paolo en dan meteen weer terug naar Miami?”. “Ja dat klopt”, antwoordde ik. “U weet dat u uw koffer moet afhalen in Sao Paolo?”, “Ja en dan door de immigratie en vervolgens weer inchecken”. “Volgens mij heeft u dit meer gedaan?”, waarop ik moest lachen…

Mijn boarding passen werden overhandigd en vervolgens kon ik richting security. Door het vroege uur was er bijna niemand aan de security. Bovendien kon ik via de fast track. Het was een kwestie van minuten voor ik er door heen was. Gevolgd door een flinke wandeling naar de British Airways lounge.

Lounge

Door al de vertragingen had ik dus meer dan genoeg tijd om in de lounge te vertoeven. Zeker omdat ik al zo vroeg op het vliegveld was. Ik was de tweede persoon die de lounge binnen liep. Meteen een plekje uitgekozen aan een grote tafel. Op die manier had ik genoeg plek voor mijn ontbijt en laptop. Soms voelt het wel aan alsof ik getrouwd ben met dat ding…

Door de combinatie van de vertraging en het lange wachten, had ik meer dan tijd genoeg om diep in gedachten verzonken te raken. Nadenken over het leven, mijn toekomst, de avonturen die me te wachten staan,…

En als je dan toch in een lounge zit te wachten, waarom dan niet een borrel erbij? Ja het was vroeg, maar ik zat de komende 24 uur toch op vliegtuigen. Er zullen tal van mensen zijn die het afraden en zeggen dat het niet goed voor je is. Kan best, maar je leeft maar één keer, dus moet je genieten van het leven!

Op naar London!

Na lang wachten was het eindelijk tijd om richting de gate te gaan. Het bleek nog een flink stuk lopen naar de gate. Op de slurf naar het vliegtuig stond nog een leuke spreuk. “Bucket list, here I come” stond erop, wel toepasselijk voor dit soort reizen. Ondanks het feit dat ik tijdens de tussenstops geen tijd had om de steden te bezoeken.

De vlucht van AMS naar LHR werd uitgevoerd door een A321 van British Airways. Ik wist uit ervaring dat de business class op deze vluchten niet veel voorstelde.

Ik was blij tijdens deze vlucht dat er geen passagier naast me zat. De beenruimte was namelijk ontzettend beperkt…

De enigste manier om mijn benen te strekken was om overdwars te gaan zitten. Op die manier had ik toch genoeg ruimte. Ik zat uiteindelijk comfortabel genoeg dat ik een paar minuten na het opstijgen in slaap viel.

Ik werd wakker geschud door de turbulentie toen het vliegtuig rondjes aan het draaien was boven London. Ik had het geluk dat er een gaatje kwam in het wolkendek. Het liet me toe om nog een plaatje te schieten van London. Een stad die ik ook dringend eens moet bezoeken. Het is namelijk een eeuwigheid geleden dat ik er nog ben geweest. Ik heb genoeg tijd verdaan op Heathrow, maar de stad zelf staat hoog op mijn to do lijst.

Niet alleen in de lucht, maar ook op de grond werd ik getrakteerd op een mooi uitzicht. Wat is de kans dat je een foto kan maken van zo’n verzameling vliegtuigen op één rij? Er staan twee Boeing 747, twee A380’s en als ik me niet vergis staan er ook nog twee 777’s.

Tijd voor echte business class!

Door al de opgelopen vertraging had ik op Heathrow net genoeg tijd voor een snel bezoek aan de lounge. Een snelle hap en drankje en ik kon door naar mijn gate. De vlucht naar Miami was aan boord van een American Airlines 777. Niet de allerbeste business class, maar het is beter dan opgevouwen te zitten in economy.

Ik had mijn stoel snel gevonden en mezelf geïnstalleerd. De cabine van de business class was volledig gevuld, er was geen enkele stoel vrij. Het is alleen jammer bij American Airlines dat het altijd “hit or miss” is qua bemanning. De ene keer tref je het en zijn ze supervriendelijk. Maar er lopen soms ook zulke chagrijnige mensen rond. Dan vraag ik mezelf af waarom ze er in godsnaam werken?

Op voorhand had ik via de site van AA mijn stoel vastgelegd. Ik heb toen bewust gekozen voor een stoel bij het raam. Op de stoelen die uitkijken op het raam heb je iets meer privacy. Zeker in vergelijking met de stoelen die omgekeerd staan. Want in die stoelen kijk je uit op het gangpad en de mensen die in de middelste stoelen zitten.

 

Het eten op de vlucht was ok, maar zeker niet super… Ik had gekozen voor de kip, het smaakte me wel. Qua drinken kon ik mijn hart ophalen, want de gin & tonic vloeide rijkelijk.

Deze diashow vereist JavaScript.

De rest van de vlucht heb ik doorgebracht met het kijken van films. Ik was verbaasd over de kwaliteit van de IFE. De monitor was meer dan groot genoeg. Het makkelijke is dat je hem naar je toe kan draaien. Op die manier kon je, wanneer je onderuit gezakt zat of lag, naar een film kijken.

Er gebeurde vrij weinig tijdens deze vlucht. Mijn grootste zorg na de landing in Miami was om zo snel mogelijk door immigratie te komen. Ik was tijdens een mileage run vorig jaar een paar keer op het vliegveld van MIA geweest. Ik wist dus perfect waar ik naar toe moest gaan.

Op naar de ACP (Automated Passport Control) en vervolgens naar de wachtrij bij immigratie. Hier verwachtte ik mezelf aan een ondervraging door de CBP officer van dienst. Maar het viel goed mee omdat ik op doorreis was naar Sao Paolo. Het werd dus een kort gesprek en ik kon verder lopen.

Het vervolg…

Het vervolg van deze mileage run zullen jullie in deel 2 kunnen lezen. Hierin zal ik de rest van de trip naar Sao Paolo uit de doeken doen. Gevolgd door de vlucht naar Miami en Richmond. In deel 3 zal ik schrijven over de reis naar huis toe. Die ging een klein beetje fout…