Op 15 januari 2009 vertrok US Airways Flight 1549 vanuit New York LaGuardia Airport. De Airbus A320 kwam na het opstijgen al snel in de problemen. De piloot en co-piloot hadden slechts enkele momenten om cruciale beslissingen te nemen. Uiteindelijk landde het toestel in de Hudson rivier. Alle passagiers en crew overleefden het ongeluk. Co-piloot Jeff Skiles sprak in Kopenhagen met InsideFlyer UK.

Veiligheid in de luchtvaart

InsideFlyer UK sprak met Jeff Skiles over onder andere de landing op de Hudson. Skiles staat ook wel bekend als de ‘Miracle of the Hudson’. Mede door zijn ingrijpen hebben alle inzittenden het toestel veilig kunnen verlaten. In het exclusieve Nimb Hotel in Kopenhagen komt niet alleen het incident aan bod, maar ook het vervolg van zijn carrière. Skiles was begin mei in Kopenhagen om een lezing te geven over veiligheid in de luchtvaart.

InsideFlyer vroeg hem naar de inhoud zijn lezing.

Mijn lezing ging vooral over de veranderingen in de manier waarop we in de luchtvaart werken in de afgelopen 32 jaar dat ik piloot ben geweest. Deze veranderingen hebben mij geholpen een succesvolle landing te verzorgen op de Hudson.

In de Cockpit werk je als een team. Dat is wat ik wil laten zien aan passagiers, maar ook mensen die zelf in de luchtvaart werken. Het is belangrijk dat we naar elkaar luisteren en elkaar stimuleren het steeds een beetje beter te doen. Ik zeg altijd tegen mijn collega’s in de luchtvaart: je wordt alleen beoordeeld op dat moment dat het fout gaat, dus je moet ervoor zorgen dat je weet wat doet.

US Airways Flight 1549

Het meeste bekend is Skiles van zijn optreden tijdens US Airways Flight 1549. Het toestel kwam op slechts 1 kilometer hoogte in de problemen door een zwerm vogels. Als gevolg hiervan vielen beide motoren uit.  Het was voor Skiles pas de tweede keer dat hij in een Airbus A320 vloog. Met de crew die op dat moment aan boord was had hij zelfs nog nooit samengewerkt. Volgens Skiles is samenwerking daarom extra belangrijk. Hij vloot samen met Piloot Sullenberger, alias Sully.

Teamwork is absoluut essentieel voor Sully en mijzelf. Maar de basis voor onze samenwerking werd een tijd daarvoor al gemaakt door US Airways. Alhoewel we elkaar niet kennen, kennen we wel onze individuele rollen. Het is onze tweede natuur om in deze rollen te werken. Sully was de gezagvoerder, wat betekende dat hij mijn baas was tijdens de vlucht. Tijdens deze vlucht was er echter geen tijd voor Sully om mij een opdracht te geven. Daarom was het zo belangrijk dat ik hem zonder woorden begreep en wist wat ik moest doen. Hiervoor worden we getraind door US Airways.

Sully nam de rol van diegene die het vliegtuig voornamelijk bestuurt, het is ‘zijn vliegtuig’. Ik onderkende dat. Mijn rol was dan ook het oplossen van problemen, bijvoorbeeld om de motoren te herstarten. Maar ook het klaarmaken van het toestel voor een landing buiten een vliegveld. We deden elk ons dingen, maar eigenlijk was het een samenwerking als bij een dans.

Toen het toestel in een groep ganzen vloot veranderde de situatie snel. Skiles bestuurde op dat moment het toestel. Na de ‘impact’ wisten beiden meteen dat de rollen zouden omdraaien.

We wisten beiden meteen hoe ernstig de situatie was. Ik pakte meteen mijn ‘Quick Reference Handbook’ en begon te zoeken naar de juiste checklist. In dit handboek vind je alle procedures in het geval van een calamiteit. Als snel kwam ik erachter dat er geen checklist was voor deze situatie. We moesten vertrouwen op onze eigen training en opleiding om het toestel veilig aan de grond te zetten.

Hudson River

Als je op slechts een kilometer hoogte vliegt is er nauwelijks tijd om na te denken wat te doen. Sully en Skiles moesten dan ook snel besluiten wat te doen.

We zagen snel de snelheid van het toestel dalen. Het was erg belangrijk om weer op de juiste snelheid te komen. De oplossing op dat moment was om te dalen, waardoor de snelheid van het toestel weer toe kon nemen. Het aantal meters dat we daalden per minuut gaf ons slechts drie minuten om te landen.

Het moge duidelijk zijn dat dit voor beide piloten geen ideale situatie was. Skiles en Sully kregen het toch voor elkaar om het toestel veilig te laten landen op de Hudson River. Zo konden 155 passagiers uiteindelijk ontkomen. Skiles stelt dat zijn kennis en ervaring hem hielp om in deze stressvolle situatie te kunnen reageren. Voor de passagiers was dat wel anders.

 Het was erg belangrijk dat we onze konden concentreren. Bang zijn was geen optie. Men is vaak bang voor wat men niet weet, maar wij waren er zeker van dat onze training ons zou helpen om weer veilig te kunnen landen. De passagiers bevonden zich echter in een andere situatie. Zij wisten nauwelijks water precies aan de hand was. Het enige wat zij konden zien was een brandende motor.

Het werk wat we in de Cockpit deden duurde drie minuten en twintig seconden. We hadden een belangrijke taak te volbrengen. Er was geen moment waarop ik dacht dat dit niet goed zou aflopen. We zijn opgeleid om deze situaties het hoofd te kunnen bieden.

De crew kende elkaar niet

InsideFlyer UK vroeg naar de gevolgen van het feit dat de crew van het toestel elkaar nog nooit eerder had gezien. Skiles is daarover erg duidelijk. Dit is juist een van de punten die hij tijdens zijn lezing naar voren liet komen.

Zelfs bij een kleine airline als US Airways werkten ruim 5.000 piloten op dat moment. Dat betekende dat ik nagenoeg elke dag met een andere pilot op pad ging. Ook de cabin crew kende elkaar vaak niet. Echter voelt het alsof je iedereen wel een beetje kent. Dat komt door de training die we krijgen en de strenge procedures en routines die we volgen. Daarom ging het teamwork aan boord zo goed .

Sully en ik hadden elkaar nog nooit ontmoet voor de bewuste vlucht van New York naar Seattle. Ook de Airbus A320 was erg nieuw voor mij. Ik kwam pas net van de opleiding voor dit toestel. Hiervoor vloog ik met de Boeing 737. Dit was overigens geen probleem. Sully is een zeer ervaren piloot. Hij volgt alle procedures heel nauwkeurig. Slechts enkele weken eerder had ik diverse noodscenario’s met dit type toestel geoefend in de simulator.

Na het ongeluk

Het incident had natuurlijk grote impact op de passagiers en de crew. Voor Skiles was het geen reden om te stoppen met zijn werk in de luchtvaart. Hij besloot na zeven weken weer aan de slag te gaan.

Het was natuurlijk geen leuke situatie waar ik in terechtkwam. Ik ben mijn hele leven piloot geweest, maar ik verwacht niet nog eens zoiets mee te maken. Ik heb daarom absoluut geen zorgen om weer in de cockpit te zitten. Ook niet toen ik weer voor het eerst vloog naar het ongeluk.

Sully vloog echter nog maar drie keer na het incident, waarvan twee keer samen met mij. Dat heeft echter niet te maken met zijn emotionele bagage. Maar meer met zijn wens om een carrière switch te maken. Nu geeft hij les en schrijf boeken zodat andere kunnen leren van onze ervaring.

Skiles vindt de landing op de Hudson slechts het begin. Volgens hem vinden de meeste mensen het ongeval de focus van zijn verhaal. Echter is dit voor hem juist pas het begin. Niet alleen van het delen van de ervaring met anderen. Maar destijds ook de start van een langlopend onderzoek door de Amerikaanse luchtvaartautoriteit FAA.

Bijna anderhalf jaar lang was het onderzoek onze dagelijkse bezigheid. Natuurlijk wisten we niet wat het oordeel van de onderzoekscommissie zou zijn. Die drie minuten en twintig seconden gingen natuurlijk heel snel, hadden we iets gemist? Gelukkig bleek uit het onderzoek dat we alles hadden gedaan wat we konden om het incident tot een goed einde te brengen.

Zelfs nu, tien jaar later, betekent het ongeluk nog steeds veel in mijn leven. Er is een film over gemaakt en ik word vaak geïnterviewd. Ik denk dat het de rest van mijn leven belangrijk zal blijven. Maar dat is prima, want het is goed afgelopen.

Dit bijzondere interview werd gehouden door Peter Frausing van InsideFlyer UK. Het originele artikel is hier terug te lezen.