Een normaal persoon gaat voor een weekendje naar de kust of gaat lekker wandelen in de Ardennen. Maar wie vliegt er in godsnaam voor een weekend naar Tokyo?! Ondergetekende vloog op donderdag oostwaarts en op maandag was ik weer terug in het land. Iets meer dan 30 uur vliegen om 36 uur in Tokyo te verblijven. Hoe haal je het in je hoofd?

Waarom ik naar Tokyo vloog?

Begin januari was het mogelijk om de zogenaamde “Sake fare” te boeken bij Qatar Airways. Voor een belachelijk laag bedrag kon je in business class vanuit Amsterdam of Brussel naar Tokyo Haneda vliegen. Zou ik of zou ik niet? Heb ik nog wel vrije dagen? Hmm nee niet al teveel. Kan het in een weekend? Ja natuurlijk! Eerst boeken en dan pas nadenken.

Het paste mooi in m’n plan om elite status te behalen bij British Airways. Deze trip zou me 560 Tier Points opleveren. In combinatie met de 40 TP die ik eerder dit jaar verdiende tijdens een business class vlucht met Sri Lankan, zou ik genoeg Tier Points sparen voor BA Silver status.

Vroeg uit de veren

Mijn vlucht vanuit BRU airport was gepland om 9u25, dit betekende vroeg uit bed. Grote dank aan Anne om me naar het vliegveld te brengen! Ik was vroeg op het vliegveld en moest nog een kleine 10 minuten wachten voor de check in zou open gaan. Er stond al een flinke rij met mensen te wachten en ik zag geen onderscheid voor business class passagiers.

Op het moment dat het personeel van Qatar Airways verscheen, werd het kaf van het koren gescheiden en stond ik nog met één andere passagier aan de business class balie. “Goeiemorgen Mr Jansen, hoeveel koffers gaat u inchecken voor uw vluchten naar Tokyo?”, “Geen enkele, ik heb enkel een kleine rugzak bij me”. Op zo’n moment krijg je een blik vol ongeloof, zeker nadat de vriendelijke dame zag wanneer ik zou terugvliegen.

Aangezien ik in business class vloog kon ik gebruik maken van de lounge op het vliegveld. Passagiers van Qatar Airways mogen in Brussel de lounge van British Airways bezoeken. Wel zo makkelijk want deze lag vlakbij de gate waar ik moest boarden, gate B14.

Boarding in Brussel

Vanaf BRU airport zou ik aan boord van een Airbus A350 naar de zandbak van Doha vliegen. Daar had ik een layover voor ik verder door zou reizen naar Tokyo. Maar liefst 14 uur zou ik in de hoofdstad van Qatar verblijven. Ik speelde nog even met de gedachte om deze tijd in de lounge op het vliegveld door te brengen. Maar dat idee veegde ik snel van tafel.

Qatar Airways bood me de mogelijkheid om een gratis transit visum te regelen. Dit kon ik ten vroegste 30 dagen voor vertrek via de website aanvragen. Mijn geduld werd danig op de proef gesteld want ik ontving mijn visum pas 2 dagen voor vertrek! Aangezien ik zou overnachten in Doha, had ik op voorhand een hotel geboekt. Ik zou verblijven in het Hilton hotel in het Diplomatic district. Het ligt op ongeveer een half uurtje rijden van het vliegveld. Het personeel van het hotel bood me tegen een schappelijke prijs een chauffeur aan om mij te komen halen op het vliegveld.

Het boarden verliep vlotjes, buiten het feit dat we een paar minuten moesten staan wachten voor we definitief het vliegtuig in mochten stappen. Niks om je druk over te maken, maar dit was niet naar de zin van een zakenman uit het Midden-Oosten. Vanaf het moment dat ie in z’n stoel zat, begon ie te klagen tegen de crew. Hij eiste dat ie onmiddellijk een supervisor wenste te spreken. Hij vond het niet kunnen dat ie meer dan 20 minuten had moeten wachten… Want als business class passagier had ie betaald voor uitstekende service.

Ik knipoogte naar de stewardess die zijn verhaal moest aanhoren. Even later sprak ik haar aan en vertelde dat het een groot drama verhaal was. Zij kon er gelukkig ook om lachen.

Op naar Doha!

De crew op deze vlucht was voornamelijk afkomstig uit India, stuk voor stuk allemaal vriendelijke dames. Alhoewel ik het gevoel had dat ze zo snel mogelijk de service achter de rug wilden hebben. Tijdens mijn vorige vluchten met Qatar Airways leek de crew beter in te spelen op de noden van de passagiers. Ze kwamen regelmatiger in de cabine rond om te checken of je nog iets wilde eten of drinken.

Qua bubbels had ik de keuze uit de Billecart-Salmon Brut of de Piper Heidsieck Rosé. Ik verkoos de rosé. Het is zo jammer dat ze de Billecart-Salmon Rosé niet schenken in business class. Die vind ik nog net iets lekkerder dan de Piper. Desondanks was ik niet verlegen om de Piper uitvoerig te proeven.

Voor ik het wist stegen we op en lieten Brussel achter ons. Ik had een kijkje genomen op de menukaart en besloot voor de steak te gaan… Nooit meer! Ik had het moeten weten natuurlijk, maar het lekkere stuk vlees was getransformeerd in een bijna oneetbaar stuk leer. Véél te doorbakken, snel doorspoelen met een paar glazen bubbels.

Layover in Qatar

Eenmaal aangekomen in Doha, was ik redelijk snel van het vliegtuig af, maar heb een dik half uur staan aanschuiven bij de immigratie. De rij die bestemd was voor business class passagiers, mocht ik tot mijn verbazing geen gebruik van maken. In de rij gaan staan bij de rest van de meute. Gelukkig hoefde ik nadien geen koffer op te halen en kon rechtstreeks naar de aankomsthal.

Daar stond de chauffeur van het Hilton hotel me op te wachten met een naambordje. Ik liep achter hem aan richting de parkeergarage en kreeg een flinke knal van de vochtige hitte toen we eenmaal buiten kwamen.

Na een rit van ongeveer een half uur door het drukke verkeer, kon ik inchecken bij de receptie. Maar niet vooraleer ik door een security controle moest gaan. Mijn rugzak werd door een scanner gehaald en daarna mocht ik doorlopen. Ik werd er vriendelijk onthaald en heb een upgrade gekregen naar een executive room.

Buiten was het qua temperatuur echt niet uit te houden. ’s Avonds om 21u was het nog 34 graden met een vochtigheid van bijna 80%. Dit zorgde ervoor dat er een gevoelstemperatuur was van 48 graden! Op het moment dat je een stap buiten het hotel zette, droop het zweet van je af. Dan maar wijselijk een hapje eten en verkoeling zoeken in de lounge en op tijd m’n bed in.

De volgende morgen zou ik om iets na 4u weer naar het vliegveld worden gebracht. De vorige keren dat ik er was, had ik nooit de tijd genomen om naar de alombekende beer te gaan kijken, deze keer wel.

Verder oostwaarts

Ik kende een ontzettend vroege start van de dag en al snel zat ik in de Al Mourjan business class lounge. Een ontzettend vriendelijke kerel achter de bar voorzag me van een vloeibaar ontbijt. Mijn tanden willen nog niet happen ’s morgensvroeg, maar een glaasje bubbels zeg ik nooit nee tegen. Maakt niet uit welk moment van de dag het is.

Onder het genot van de champagne en een muziekje verwerkte ik nog wat foto’s. Het is een leuke bezigheid en de tijd vloog voorbij. Ik moest me haasten om naar de gate te gaan. Boarding verliep snel en ik zat als eerste aan boord. Ondertussen was de zon opgekomen en tijdens het opstijgen kon ik genieten van een mooi uitzicht over de omgeving rond Doha.

Door het overslaan van mijn ontbijt in de lounge had ik wel trek gekregen. Ik besloot om voor de Arabische mezze te gaan. In tegenstelling tot het verleden waar ik continue bleef eten tijdens de vlucht, heb ik dat deze keer niet gedaan. Ik wilde namelijk een poging doen om flink wat uren te slapen tijdens deze vlucht. De geplande aankomsttijd in Tokyo was 22u40 en de vlucht zou zo’n 10 uur duren.

Na m’n maaltijd vroeg ik aan één van de stewardessen om m’n bed op te maken. Een deken had ik absoluut niet nodig om over me heen te slaan, dus die gebruikte ik als extra laag bovenop m’n matras. Voor ik het wist was ik vertrokken en heb een dikke 7 uur geslapen.

Konichiwa!

Iets later dan gepland kwam ik aan op het vliegveld van Haneda. Ik wist dat de monorail reed tot middernacht, dus het zou kunst- en vliegwerk worden om nog bij het InterContinental Tokyo Bay hotel te komen. Er stond een gigantische wachtrij bij de immigratie, maar uiteindelijk liep ik om 23u30 de aankomsthal in.

Op voorhand had ik een plattegrond gedownload op m’n telefoon en had daar op aangeduid waar ik naar toe moest. Gelukkig kan je de ticket automaten in het Engels zetten. Ik moest de monorail nemen tot in het station van Hamamatsucho. De rit zou 490 Yen kosten en ik stak m’n kredietkaart in de automaat, maar deze werd geweigerd! Geen ramp dacht ik, ik probeer mijn andere kaart. Helaas werd die ook niet aanvaard, kut!

Dan maar op zoek naar een geldautomaat. De eerste twee die ik vond waren buiten dienst, sh*t! Haastig rondlopen op zoek naar een andere, ja gevonden en gelukkig deed deze het wel. Ik rende nog even langs de info balie om te checken op welk spoor ik moest zijn. De dame in kwestie wist het niet meteen en moest het zelf checken op Google…

Ik had nog 2 minuten om m’n trein te halen! Hijgend en zwetend kon ik plek nemen op de trein en op amper 13 minuten bereikte ik het eindstation. Het hotel zou op wandelafstand liggen, maar in de duisternis had ik niet echt referentiepunten. Voorbereiding is het halve werk zeggen ze altijd en ik had een screenshot genomen van het hotel met daarop zowel de naam als het adres in het Japans.

Een vriendelijke politie agente wees me de weg en net voor middernacht kwam ik aan in het hotel.

Tsukiji Fish Market

Ik kon door de jet lag de slaap niet vatten en besloot daarom wakker te blijven en om half vier ’s ochtends vertrok ik richting de Tsukiji vismarkt. Daar kan je in de vroege ochtend de tonijnveiling bijwonen. Nadeel is dat er slechts 120 plaatsen beschikbaar zijn. Ook hier leidde Google Maps me zonder problemen naar toe. En indien je de weg niet vindt, geen nood er zijn talloze andere toeristen die er proberen te komen. Het Fish Information Center is waar je moet zijn.

Er was nog slechts een twintigtal hesjes over toen ik er aankwam. Je geduld zal op de proef worden gesteld want het wordt een lange zit. Letterlijk. Ik maakte deel uit van de tweede groep bezoekers en we zouden pas om 5u50 naar de veiling gaan. Tot die tijd kon je plaatsnemen op de grond.

Om half vijf kregen we een ontzettend leuke intro en uitleg van één van de vishandelaars die al jaren werkte op Tsukiji. Nadien weer een aangename zitpositie zoeken en aftellen… Let onzettend goed op als je eenmaal op het terrein rondloopt, want voor je het weet wordt je van je sokken gereden door één van de vele karretjes.

De hal binnen had een oppervlakte van een half voetbalveld en lag vol met tonijn. De veiling gebeurt in een razend tempo en na amper 10 minuten was alles voorbij!

Daarna moesten we weer naar buiten toe. Er zijn dan twee mogelijkheden, ofwel ga je sushi eten bij één van de zaakjes die al open zijn. Ik ben bij Daiwa Sushi geweest, het is er superdruk en je zal moeten wachten tot er een plekje vrij komt. Bestellen, eten en op nog geen 15 minuten stond ik weer buiten. De rest van de vismarkt gaat pas na 10u open voor het publiek.

Zolang ben ik er niet blijven rondhangen. Na mijn sushi ontbijt ben ik weer terug gelopen naar mijn hotel. Ik heb me even opgefrist, korte broek aangetrokken en ben toen verder op ontdekkingstocht gegaan.

Rondslenteren door Tokyo

Eerst heb ik een tijdje rondgewandeld in de omgeving van het hotel en talloze foto’s geschoten. Ik ga geen grote aantallen foto’s dumpen in dit artikel, anders wordt het veel te lang. Indien jullie nieuwsgierig zijn, kunnen jullie altijd terecht op m’n Instagram account.

Wat ik wel met jullie ga delen is mijn bezoek aan de Zojoji tempel. Een bijzonder mooi stuk cultuur en slechts één van de velen die er aanwezig zijn in de stad. Er heerst een hele serene sfeer en het is er muisstil. Tijdens een bezoek aan een tempel probeer ik de lokale gewoontes te respecteren en waste eerst m’n handen bij het binnenkomen.

Aan de rechterkant hing een gigantische klok, die een ontzettend mooie groene kleur had gekregen door de oxidatie van het metaal.

Het complex bevat meerdere tempels, de één nog mooier dan het ander. Na het maken van mijn huiswerk wist ik dat het niet getolereerd wordt om binnen in de tempels foto’s te maken. Maar buiten was er genoeg te zien om op de gevoelige plaat vast te leggen.

Aan de andere kant van het domein staat een monument om stil van te worden. Het wordt omringd door perfect onderhouden struiken en bomen. Er hangt een hele integere sfeer en je merkt aan de lokale bevolking dat dit iets speciaals is. Rijen van kleine kinderstandbeeldjes die allemaal een rode muts op hebben.

Het zijn goden die waken over de opgroei van kinderen en kleinkinderen, maar het doet ook dienst als herinnering voor kinderen die dood worden geboren of miskramen die er zijn gebeurd. De rode mutsen en kleine windmolens zijn de voornaamste kenmerken. Je komt ze in verschillende steden in Japan tegen.

Sayonara Tokyo

Helaas moest ik later op die dag verstek laten gaan voor een langere wandeling. Ik ben een tijdje geleden ongelukkig terecht gekomen op m’n linkervoet en sindsdien geblesseerd. Het zij zo, alleen lastig… Veel ijs erop bood enige verzachting de dag nadien.

Na een zéér aangenaam verblijf in het Conrad hotel nam ik de monorail naar het vliegveld. Ik was een aantal uur te vroeg en de check in van Qatar Airways was nog niet open. Maar daar was ik op voorzien en via de app had ik al ingechecked en op die manier mijn boarding passen verkregen. Zo kon ik door de security en op naar de lounge.

Lounge hoppen

Daar heb ik me bijna ziek gegeten aan vers gemaakte “shrimp dumplings”, oh zo heerlijk het eten in Japan! In de JAL Sakura lounge besloot ik om ook nog even te douchen. Wel zo fijn om fris op het vliegtuig te stappen want het warme zomerweer had gezorgd voor plakkende kleding en een zweetgeur.

Na deze opkikker besloot ik om naar de andere lounge van Japan Airlines te gaan, deze lag dichter bij de gate waar ik later moest boarden. Het andere voordeel was dat het hier véél rustiger was. Voor ik zou boarden ben ik nog even langs de tax free shop gewandeld om wat dingen op te halen.

Daarna weer plaatsgenomen op stoel 2A en ik liet me weer in de watten leggen door de Japanse crew aan boord van deze vlucht richting Doha. De zalm die ze aan boord serveren is een absolute aanrader, heerlijk gerecht!

Het betrof een nachtvlucht, maar ik had de pech dat alle passagiers rondom mij lagen te snurken. Nu houdt een Bose koptelefoon veel geluiden tegen, maar er werden zoveel bomen omgezaagd dat ik de slaap niet kon vatten. Dus gedurende de hele vlucht was ik die irritante passagier die met z’n licht aan zat.

De vlucht ben ik doorgekomen met het kijken van wat films en luisteren naar muziek. En qua drank heb ik me gedragen. Dik anderhalf uur voor we in Qatar zouden landen, werd me gevraagd of ik ontbijt wilde nuttigen. Aangezien ik niet zo’n trek had, besloot ik het simpel te houden: kop groene thee, glas jus d’orange en een paar koekjes.

Bubbels op en vliegen maar

Op Hamad International kende ik ondertussen de weg als m’n eigen broekzak en liep ineens door naar de bar van de Al Mourjan lounge. Tot m’n groot jolijt stond dezelfde knul als op de heenweg weer achter de bar. “Goeiemorgen! U was hier een paar dagen geleden ook!”, “Klopt!”, “Waar bent u ondertussen geweest?”, “Even heen en weer naar Tokyo…”.

“Wilt u hetzelfde drinken als op de heenweg?”, waarop ik nee antwoordde. Op aanraden van een collega blogger wilde ik wel eens de Lanson rosé champagne proberen. En die smaakte zeker niet verkeerd!

Het personeel houdt echt iedereen in de gaten in de lounge. Want naast mij zat op een gegeven moment een man uit Moldavië die al veel te diep in het glas had gekeken. Hij kreeg een glas water en een kop koffie om wat te ontnuchteren en nadien boden ze hem aan om hem naar de douche te brengen. Anders zou ie niet worden toegelaten op zijn volgende vlucht.

Ik moest er samen met de kelner om lachen en gelukkig aarzelde ie niet om mijn glas weer bij te vullen. Hierna nam ik afscheid en kon meteen door naar mijn laatste vlucht van deze trip. Aan boord maakte ik kennis met Nadiya, een mooie verschijning met al even mooie ogen om in weg te dromen.

Ze had gezien dat ik de hele tijd foto’s zat te maken en dat ik m’n GoPro aan het raam had gemonteerd. Halverwege de vlucht kwam ze nog even polshoogte nemen toen ik beeldmateriaal zat te verwerken. Ze hield ook van reizen, vandaar dat ze stewardess was geworden. Een leuke kennismaking en voor ik het wist was de vlucht voorbij.

Conclusie

Al bij al was het bezoek aan Tokyo véél te kort, maar dat had ik op voorhand wel kunnen voorspellen. Het was een gebrek aan vakantiedagen wat hier de oorzaak van was. Eén ding is zeker, ik kom zeker weer terug aan een bezoek aan deze stad. Ik heb maar een fractie van de stad kunnen bezichtigen en er is zoveel meer. Zoals Roij al eens eerder beschreef, zijn er talloze mooie plekjes die het bezoeken waard zijn. Indien je op je gemak wilt rondkijken, dan ben je zeker een kleine week zoet!