Het verhaal van mijn Phoenix tier point run gaat de tweede dag in. Vanaf 2 tot en met 8 augustus zou ik op pad zijn. Of misschien van het padje af? De tijd zou het uitwijzen. Eerder verschenen de intro en het verslag van de eerste dag. Vandaag gaat de reis vanaf Bucharest richting London, om vervolgens de grote plas over te vliegen.

Bye bye Bucharest

Afgelopen nacht kon ik de slaap moeilijk vatten. Gedurende de nacht werd ik verschillende keren wakker ondanks het feit dat ik goed vermoeid was. Het was warm in Bucharest dus ik had de airco laten draaien. Dat had ik dus niet moeten doen want ik stond op met knallende koppijn. Blij dat ik was met de ingepakte EHBO kit met bijhorende medicijnen.

Om kwart over zes liep ik beneden de lobby in en Mike zat er al te wachten. Ik checkte uit en vervolgens konden we meteen de shuttle bus in. Het vliegveld van Bucharest valt qua security goed mee. Beiden hadden we via de app op onze smartphone op voorhand ingecheckt. Ik kon merken dat Mike genoeg had gereisd, hij keek naar de rijen bij security en wist meteen waar ie moest zijn. Het deed me denken aan onderstaande scene.

Voor we het wisten waren we bijna in de lounge, er was keuze uit twee lounges. Ofwel de TAROM business class lounge, of de MasterCard business class lounge. Wij kozen voor de laatste, blijkbaar zat John in de andere. Een paar minuten later zaten we met ons drie samen. De plattegrond van het vliegveld werd op tafel gelegd en bekeken. Om de gate te vinden? Nee, zij zouden op de terugweg een zogenaamde “back to back” doen. Dit betekent dat ze aankomen op het vliegveld, uitstappen, door de security gaan en meteen rechtsomkeer maken om hetzelfde vliegtuig te boarden terug naar London. Ja, hoe verzin je zoiets? Ik heb het vorig jaar gedaan, maar toen zat er een paar uur tussen mijn vluchten naar en vanaf Tallinn.

London Calling

Onze vlucht zou om iets na 8u vertrekken vanuit Bucharest. John vroeg zich al de hele tijd af wie stoel 1A had geclaimd op deze vlucht. Hij probeert op elke vlucht deze stoel te boeken. Helaas moest ik hem teleurstellen en liet hem mijn boarding pass zien. “Je bent niet de enige die 1A wil hebben”.

De lounge stelde niet veel voor. Het aanbod qua ontbijt was minimaal, wat cornflakes en yoghurt en dat was het zo’n beetje. Voor de rest is er koffie, thee, water en frisdrank. Het zag er allemaal niet uitnodigend uit. Ik zou wachten met ontbijten tot ik aan boord zat.

De crew aan boord was dezelfde als de dag voordien. Eén voor eén prima en vriendelijke mensen. Vandaag zat ik op 1A in plaats van op de exit row op rij 11. Ik koos voor een omelet als ontbijt, yoghurt nadien en gevolgd door een paar koppen thee. We vlogen zowaar over Antwerpen en even nadien was vanuit het raam te zien hoe dicht Frankrijk en Engeland eigenlijk bij elkaar liggen.

Een goede drie uur later kwam London in zicht en de piloot zette het toestel netjes aan de grond. We lagen zelfs voor op schema. We hadden ruim de tijd voor onze volgende vlucht zou vertrekken.

First class transit

We hadden het plan opgevat om na landing in London geen transfer te doen maar door de douane controle te lopen. Waarom? Zowel John als ik moesten nog wat papierwerk regelen voor we naar de VS zouden vliegen. Onze vlucht naar New York zou vertrekken vanaf terminal 5, dus we zaten op de goede terminal. Maar geen van ons had zin om aan een ticketing desk in de transferhal te staan.

Dus we zouden door de paspoortcontrole gaan. Vervolgens naar beneden de uitgang uit, daarna de lift weer naar boven naar de British Airways first class check in ruimte. Totale tijd van vliegtuig naar Concorde Room? Nog geen 15 minuten! Heerlijk om zo te kunnen reizen. Je bent soms al minstens 15 minuten kwijt bij de security op terminal 5. Daar word ik altijd gek van onwetende mensen. Zelfs als je niet regelmatig vliegt, volg gewoon de instructies van de mensen die er werken.

Maar goed daar hadden we nu dus geen last van. We kwamen de first class check in binnen en werden direct geholpen. Bij John duurde het iets langer om zijn papieren in orde te krijgen. Ik liep alvast samen met Mike naar de aparte security screening voor first class passagiers. In geen tijd liepen we vanaf dat security punten de British Airways First Galleries lounge binnen. Daar vandaan konden we door wandelen naar de Concorde Room, bestemd voor first class passagiers op British Airways vluchten.

Het was mijn eerste bezoek aan deze lounge. Het was immers ook de eerste keer dat ik met British Airways in first class zou gaan vliegen. Tot nu toe had ik intra Europa enkel in economy en business class gevlogen. Ik had nog nooit lange afstand met hen gevlogen. John wist me te vertellen dat ik bij terugkeer ook gebruik kon maken van de Concorde Room. Waarom? Omdat de terugvlucht ook in first class is en zelfs als je business of economy verder vliegt, mag je deze lounge in. Ik heb me zelfs op de wachtlijst laten zetten voor een zogenaamde cabana, een rustruimte.

Vertraging

Het boarden zou om iets na 12u beginnen aan één van de B gates. De BA Concorde Room is gelegen op terminal 5 aan de zuidelijke A gates. Je moet dus via de tunnel naar de satelliet terminal, je kan dit lopend doen of je neemt de pendeltrein. Het leuke is dat je vanuit de Concorde Room rechtstreeks de grote terminal weer in kan wandelen. Dit gaat via de zogenaamde “Millionaire’s Door”.

Op een goede 10 minuten waren we bij de gate. Daar bleek dat John de gevreesde SSSS op z’n boarding pass had staan. Hij moest dus mee voor extra screening en we zouden hem pas véél later weer terug zien. Mike en ik stonden ondertussen als eersten in de rij voor het boarden. Toen kwam de eerste melding dat onze vlucht vertraagd zou worden. Maximaal 10 minuten. Dat valt nog mee…

Na die eerste 10 minuten kwam er nog eens 10 minuten bij, en nog eens, en nog eens en nog eens… Een uur later werd de reden van de vertraging gemeld: het was 39 graden in het vliegtuig. Eén van de units die voor de electriciteit van de koeling aan boord zorgt was kapot. De enige manier om de koeling aan de praat te krijgen was om één van de motoren te starten. Maar met een draaiende motor mag er niet begonnen worden met boarden.

We hadden het na een uur kamperen aan de gate wel gezien en besloten om naar een lounge toe te gaan. Gelukkig hebben we dit gedaan want de vertraging werd uiteindelijk een dikke 3 uur!

Boarding

Een blik op de monitor toonde dat het boarden eindelijk zou starten! Op naar de gate… Helaas toch weer 10 minuten wachten! Het avontuur kon beginnen, voor de eerste keer met BA in first class. Ik had stoel 1A, Mike zat op 1K en John zat blijkbaar al aan boord. Hij zat met een grote smile en een glas champagne op 2A.

De temperatuur in de cabine was nog 30 graden en één van de dames in de first class cabine maakte meteen een grap: “Champagne is het enige wat momenteel gekoeld is”. Laat maar komen! We hoopten allemaal dat het boarden snel zou verlopen zodat de deur dicht kon en de motoren aan zodat de koeling zou werken. Ik vind niks zo irritant als helemaal plakkend van het zweet op een vliegtuig te stappen. Even irritant is het als gedurende de vlucht de temperatuur hoog wordt gehouden. Ik bereik dan mijn kookpunt en het zweet komt er vlotjes uit. Als het aan mij zou liggen, mag de airco zo koud mogelijk. Iedereen krijgt toch een deken, kruip daar onder aub.

De twee dames die voor ons zouden zorgen, kwamen zich beiden voorstellen. Mijn excuus maar de namen weet ik niet meer. Op moment van schrijven ben ik door tig tijdzones gevlogen, weinig geslapen door jetlag en de hoeveelheid verbruikte champagne… tja jullie kennen me. Het wordt hard trainen om dat er weer af te krijgen de komende weken.

Mijn eerste glas bubbels ging vlotjes leeg en nog geen minuut later kwam de stewardess eraan met een fles Laurent Perrier Grand Siècle (LPGS). Eerste keer dat ik deze dronk en ik moet zeggen dat het één van de beteren is die ik heb geproefd. We toasten op een goed vervolg van onze trip en daarna plofte ik neer op m’n troon. Toch iets speciaals die stoel 1A op een Boeing 747-400 bij British Airways.

British Airways First Class service

Dit wordt geen uitgebreide review van de BA first class service aan boord van deze vlucht, anders ben ik zo weer 1000 woorden verder. En wat hebben jullie eraan? Het is een mening van mijn persoonlijke beleving. En als je zoals mij al wat op hebt qua drank, dan is alles fantastisch, niet waar? Voor mij was het sowieso een unieke ervaring, want hoeveel keer in je leven vlieg je op een Boeing 747-400 en zit je vlak achter de neus van het toestel?

Kort na het opstijgen kreeg ik wederom de vraag: “Wat wil u graag drinken meneer Jansen?”, “Graag nog een glas champagne aub” zei ik met een glimlach op m’n gezicht. De hele vlucht werd ik voorzien van een constante stroom aan Laurent Perrier Grand Siècle, heerlijk!

Kort na het eten werd de bestelling voor de lunch opgenomen. Nog geen 5 minuten nadien komt de dame in kwestie bij me terug. “Ik weet niet of het m’n blonde haren zijn of ik last heb van de warmte, maar ik ben compleet vergeten wat u had besteld”, heerlijk die Engelse humor.

Op moment van schrijven heb ik geen flauw idee meer wat ik tijdens deze vlucht heb gegeten. Ik heb er blijkbaar ook geen foto’s van genomen. Enkel van de zogenaamde “high tea” vond ik nog een foto. De lunch vooraf zal goed zijn geweest, vermoed ik. Ik weet dat de service aan boord prima was. De twee dames kwamen regelmatig rond in de cabine om te checken of we nog iets nodig hadden.

Ik genoot van het uitzicht en heb 2 films gekeken. Af en toe eens een sanitaire stop omdat de bubbels zo rijkelijk vloeiden. Maar voor de rest heb ik het prima naar m’n zin gehad. De vertraging en de warme cabine aan het begin van de vlucht waren snel vergeten.

Afscheid

Door de vertraging in Heathrow hadden zowel John als Mike minder tijd om hun connecties te halen in New York (JFK). We waren als één van de eerste passagiers van boord en daar stond iemand van American Airlines hen al op te wachten. Omdat ik geen zin had om te wachten tot zij wisten waar ze naar toe moesten, schudde ik hen snel de hand. Ik wenste beide heren een goed vervolg van hun reis. zij zouden ineens doorvliegen naar de Westkust. We zouden verder contact houden via Whatsapp.

In het verleden heb ik dat ook wel eens gedaan naar Hawaii, maar tijdens deze trip wilde ik toch iets of wat rustpauzes inlassen. Ik moest dus naar de immigratie, maar had aan boord geen blauw CBP formulier gekregen. Er was me namelijk verteld dat er kiosks zouden staan en dat het hele proces electronisch zou verlopen. Niet dus! Gelukkig stond er nog een dame onderweg die formulieren uitdeelde. Terwijl ik in de rij stond te wachten om bij een CBP officier langs te gaan, heb ik mijn formulier ingevuld.

“Wat is de reden van uw bezoek aan de VS?”, “Een mileage run”. “Hoe lang bent u van plan om in de VS te verblijven?”, “Goed en wel 2 dagen”. Een scan van mijn vingerafdrukken en een foto later, werd er een stempel in mijn paspoort geknald en kon ik door naar de uitgang.

Days Inn by Wyndham – Jamaica

In de uren voor aankomst in JFK, had ik per e-mail instructies ontvangen om bij de shuttle bus te komen. Wel zo handig, want dan hoefde ik ter plaatse niet meer te zoeken. Ik had geluk, want op het moment dat ik bij de parkeerplaats kwam aanlopen, kwam de bus aanrijden.

Op nog geen 10 minuten waren we bij het hotel, wat niet in de meeste aangename buurt bleek te liggen. Maar goed, ik zou er slechts verblijven voor een korte nacht en de volgende ochtend weer naar het vliegveld gaan. De check in verliep vlot en onderweg naar m’n kamer haalde ik nog wat fruit op.

De airco draaide op volle toeren en na een lange douche plofte ik neer op bed. Ik deed nog een poging om een aflevering van Bloodline op Netflix te e kijken, maar voor ik het wist waren m’n ogen dicht…