De avond voor dat ik aan mijn Phoenix tier point run (intro) zou beginnen, twijfelde ik nog wat ik zou gaan doen met mijn bagage. Zou ik een trolley of rugzak meenemen? Of misschien allebei? Ik ben immers voor een zestal dagen op pad. Wat moet er allemaal mee? Ik wilde of in New York of in Phoenix nog gaan hardlopen, dan moeten er extra spullen mee. Maar een trolley is niet echt handig als ik de stad in zou willen gaan, dan toch maar een rugzak? Krijg ik daar alles wel in?

Talloze vragen waar ik snel een antwoord op zou krijgen. Op zulke momenten merk ik dat ik tegen mezelf begin te praten. Misschien is dat het begin van het einde, maar het is een manier om mezelf scherp te houden. Telkens alles in vraag stellen. Dat is het tegenovergestelde van het moment dat ik deze trip boekte. Toen was het voornamelijk niet nadenken en boeken. Denken aan de gevolgen zou nadien pas volgen.

Aangezien m’n mams dichtbij het vliegveld woont, besloot ik om bij haar te overnachten. Eerst nog een hapje eten in “mijn” stad, Antwerpen. Een absolute aanrader voor een citytrip voor degenen die in het buitenland (lees Nederland) wonen.

Brussel naar London

De eerste vlucht vanaf Brussel naar London zou om 9u45 vertrekken. Dankzij m’n mams was ik vlot en vroeg op het vliegveld. Ik heb de gewoonte om naast mijn mobiele boarding pass ook nog steeds een papieren kopie te laten printen. Maar een blik op de lange rij bij de British Airways check in, deed me snel rechtsomkeer maken. Dan maar richting security en op naar de lounge.

In de lounge kon ik een klein ontbijt eten. Ik had toegang tot deze lounge door mijn British Airways (BA) Gold status. Mijn vlucht naar London, evenals de vlucht naar Bucharest waren in economy. Het levert minder Avios en tier points op, maar de kosten waren de helft of zelfs minder dan wat een ticket in business class zou hebben gekost.

Via WhatsApp hield ik contact met John en Mike met wie ik een deel van de trip samen zou maken. Ik leerde hen kennen via Flyertalk. We zouden alledrie rond dezelde tijd aankomen in London Heathrow (LHR) en daar zouden we elkaar ontmoeten in de BA First Galleries lounge op terminal 5.

De vlucht naar London verliep zonder problemen. Ik had de hele exit row voor mezelf. Oorspronkelijk had ik een stoel aan het gangpad geboekt. Dit doe ik om sneller bij m’n handbagage te kunnen voor de rest van de kudde opstaat. Maar aangezien er niemand naast me zat, schoof ik door naar het raam. Ik genoot van het uitzicht, zowel dat van buiten, als dat binnen…

London naar Bucharest

In London hielp ik nog een gezin met 3 kinderen uit de nood. Het was voor hen de eerste keer dat ze een transfer maakten op LHR. Als je daar de weg niet weet, dan kan het overweldigend zijn. We kwamen aan op terminal 5 en zij moesten hun aansluiting hebben op één van de gates op terminal 5B. Ik nam ze op sleeptouw richting security en legde uit wat ze moesten doen. Ze hadden nog 20 minuten om hun vlucht te halen.

Gelukkig kon ik gebruik maken van de fast track security door mijn elite status. Toen ik bij het security check point aan kwam, was het relatief rustig. Er stond één rij van ongeveer 15 mensen maar die bewoog amper. Er liep een dame van security voorbij en ik keek haar lief aan. Ze begreep de clue en opende een nieuwe rij voor me, geweldig!

Toen het lampje van de gordels na het opstijgen uit ging, maakte ik een snelle pitstop. “Excuseer juffrouw, je zit op m’n stoel”, “Oh ik dacht dat deze vrij was want er zat niemand?”. Domme muts, ik ben net naar de WC geweest! Toen besloot ze ineens op de stoel naast me te gaan zitten. Is die middenstoel op de rij hiervoor niet goed genoeg ofzo? Ik krijg het heen en weer van zulke mensen. De dame in kwestie had niet veel bedekkende kleding aan en ik heb het altijd warm op een vliegtuig. Dus ik had twee blazers aan boven me. “Meneer, mogen die blazers aub uit want ik heb het koud”, hahaha wat dacht jij nou? “De stoel op de rij hiervoor is nog vrij juffrouw”, toen verscheen plots een dikke trui uit haar handtas. Snap jij het?

Overnachten in Bucharest

Roemenië maakt deel uit van Europa, maar ze hebben nog steeds hun eigen valuta, de leu. Eerst maar eens pinnen dus. John zou overnachten in het InterContinental hotel. Samen met Mike zou ik de shuttle bus naar het Vienna House hotel nemen. Gelukkig had Mike het nummer bij de hand en nog geen twintig minuten later stapten we uit bij het hotel. Het is echt niet op wandelafstand van het vliegveld, terwijl een blik op de kaart wel anders doet vermoeden.

Vriendelijk service tijdens het inchecken. Ik had de kamer op voorhand betaald. Ze hadden enkel mijn paspoort nodig, ik moest geen kredietkaart meer laten zien. Later die avond had ik met Mike afgesproken om nog iets te gaan eten. We wisselden verhalen uit over onze reiservaringen. Altijd leuk om te doen.

Het was nog geen 22u toen ik op bed lag. Morgen zou de wekker gaan om half 6, want om 6u20 zou de shuttle bus ons terug brengen naar het vliegveld. Slaap ze en tot morgen!