Nadat ik een heerlijke week had doorgebracht op het paradijselijke eiland Moorea, was het tijd om de ferry te nemen naar Tahiti – het hoofdeiland van Frans-Polynesië. Met mijn Club Carlson-punten had ik op Tahiti een aantal overnachtingen geboekt in het Radisson Plaza Resort Tahiti. Als groot fan van Club Carlson hotels, was ik erg benieuwd hoe een hotel op een prachtige bestemming als Tahiti zou zijn. Na een taxirit van ongeveer een kwartier kwam ik aan in de haven van Moorea, waar ik gelijk aan boord kon van de Aremiti-ferry die mij in een uur naar Tahiti zou brengen.

Aan boord ging ik meteen naar het bovendek, zodat ik een goed uitzicht zou hebben over de eilanden, de koraalriffen en de vele dolfijnen en walvissen in de wateren rondom Tahiti en Moorea. Gek genoeg was ik de enige passagier die op het bovendek plaatsnam, de overige passagiers bleven kennelijk liever op de met airco gekoelde benedendekken:

Na een uur genoten te hebben van het heerlijke zonnetje en de prachtige uitzichten, kwam ik aan in de veerboothaven van Tahiti. Ik had van tevoren met het Radisson Plaza Resort Tahiti contact gehad en zij vertelden mij dat ze geen vergunning hadden om passagiers van en naar de haven te brengen. Wel konden ze regelen dat een ander bedrijf mij zou ophalen en mij naar het hotel zou brengen. Eenmaal aangekomen in de haven, zag ik inderdaad iemand staan met een bordje met mijn naam erop en binnen enkele minuten zat ik in een taxibusje richting het Radisson.

Al snel bleek dat het Radisson vrij ver buiten de hoofdstad Papeete lag. Het was een lange rit door buitenwijken, verkeersopstoppingen en industrieterreinen (Tahiti was niet overal zo tropisch en charmant als de naam doet vermoeden…). Na ongeveer veertig minuten rijden, parkeerde de chauffeur aan de achterkant van iets wat leek op een oud appartementencomplex – ‘We zijn er!’. Ik was een beetje verbaasd: was dít het Radisson? Gelukkig werden zodra ik naar binnen liep mijn zorgen weggenomen: de lobby (half in de open lucht) was prachtig ingericht met waterpartijen en mooie stenen elementen:

Zodra ik aankwam bij de receptie, waren alle medewerkers net bezig om gasten in te checken, dus ik nam even plaats in één van de zithoeken in de lobby tot ik aan de beurt was. Meteen kwam er iemand een welkomstdrankje brengen en mij verzekeren dat ik snel geholpen zou worden – erg attent!

Terwijl ik zat bij te komen van de tropische warmte (het nadeel van een openluchtlobby is dat er geen airco is), was ik ooggetuige van een Amerikaanse gast die helemaal door het lint ging omdat er geen kamer voor hem beschikbaar is. Kennelijk had hij de hele reis naar Frans-Polynesië gemaakt (in het hoogseizoen!) zónder een reservering te maken. Dat is ook niet zo slim natuurlijk…

Vrij snel was ik aan de beurt en werd ik door een vriendelijke jongen ingecheckt. Hij zag in de boeking dat ik een Gold-card van Club Carlson had en bedankte mij voor mijn loyaliteit aan de Carlson-hotels. Hij noteerde al mijn gegevens en begon mij uit te leggen over alle faciliteiten die het hotel had en raadde me aan ook een avondje naar de hoofdstad Papeete te gaan om daar ‘de sfeer te proeven’. Ik bedankte hem voor alle informatie en ik vroeg of er heel misschien nog een upgrade beschikbaar was. Omdat de man voor mij weggestuurd werd zonder kamer, ging ik er vanuit dat dat niet het geval zou zijn. ‘Meneer Kuperus, ik zou u graag een upgrade aanbieden… Maar we hebben u al de mooiste kamer in het resort gegeven!’ luidde het verrassende antwoord! Ik bedankte hem hartelijk en kreeg vervolgens vouchers voor een gratis ontbijt en 10% korting op al het eten en drinken dat ik tijdens mijn verblijf zou bestellen. Ook kreeg ik een wifi-code, die alleen geldig was in de openbare ruimtes van het hotel. Dat vond ik vrij verrassend: een vijfsterrenhotel zonder wifi op de kamers…

Vervolgens werd ik naar mijn kamer gebracht – op de bovenste verdieping van het gebouw het dichtste bij zee. De kamer was enorm: met twee verdiepingen, een balkon en een dakterras met allemaal uitzicht op zee:

Op internet had ik een aantal reviews over dit hotel gelezen die aangaven dat het een ‘erg oubollig hotel’ was. De inrichting was inderdaad alles behalve modern, maar het gebruik van riet en hout vond ik juist wel passen bij de Polynesische sfeer die in het hotel hing.

Op de benedenverdieping was een groot balkon met uitzicht op zee met een zithoek en twee ligbedden:

Vanaf het balkon had ik een mooi uitzicht over de tuin van het hotel, het zwembad in de verte en het strand. Tahiti heeft, in tegenstelling tot het grootste deel van de Polynesische eilanden, zwart (vulkanisch) zand. Een groot contrast met de spierwitte koraalstranden die ik op Moorea had gezien!

Verder bevonden zich op de benedenverdieping een toilet en een kast met een minibar en koffie- en theefaciliteiten:

Terwijl ik foto’s aan het maken was, ging de telefoon in mijn kamer. Het bleek de manager te zijn die zich verontschuldigde dat hij mij niet had kunnen begroeten bij mijn aankomst. Hij vroeg of alles in orde was en wenste mij een prettig verblijf toe – een erg attent detail! Elke dag tijdens mijn verblijf lag er een briefje van de manager dat hij hoopte dat alles naar wens was en tot 2 keer toe ben ik nog gebeld om te vragen of er nog niets voor mij gedaan kon worden, een service die ik bijna nergens heb meegemaakt!

Goed, terug naar de kamer: in de hoek van de benedenverdieping was een trap die naar de slaap- en badkamer leidde:

De slaapkamer was erg ruim – het formaat van een standaardhotelkamer. Het bed bood uitzicht op zee (op de foto helaas lastig te zien door het tegenlicht) en er lagen op het bed een voucher voor een gratis spabehandeling van 15 minuten en een tweetal ‘cadeautjes’ van de spa (een scrub en een zeep) op mij te wachten.

Op de bovenverdieping was ook de badkamer, met een bad, douche en toilet:

Nadat ik mijn spullen had uitgepakt, was het tijd om richting het zwembad te gaan. Vanaf mijn kamer liep ik door de tuinen van het hotel richting het zwembad. Het hotel heeft grote grasvelden waarop stoelen met uitzicht op zee staan:

Tussen de tuinen en het zwembad lag het restaurant van het hotel, ook met een mooi uitzicht op zee:

Het zwembad van het hotel was mooi, schoon en ruim met meer dan voldoende ligbedden rondom het water:

Tussen het zwembad en de zee bevond zich ook een aantal jacuzzi’s. Deze waren gedurende mijn hele verblijf leeg – mensen doken liever in het koude zwembad- of zeewater om af te koelen van de hitte.

Ik maakte het mij gemakkelijk op één van de ligbedden en meteen kwam er een medewerker van de bar naar mij toe om te vragen of ik wat wilde eten of drinken. Ik vroeg of ik de kaart mocht zien en binnen een minuut kreeg ik de kaart en een glaasje ijswater tegen de dorst. Ik schrok een beetje van de prijzen op de kaart: ik wist dat Tahiti geen goedkoop eiland was, maar dit was wel érg duur allemaal! Ik besloot het eenvoudig te houden en ik ging voor een hamburger en een biertje – wat mij ruim 30 euro kostte.

Nadat ik mijn lunch op had en een paar baantjes getrokken had, nam ik een kijkje op het strand. Ondanks dat het geen prachtig, wit strand was, had dit zwarte strand ook zo zijn charme:

Een voordeel van dit zwarte, brede strand was dat het eenvoudig was om een strandwandeling te maken – iets wat bij de smalle strandjes op Moorea vrijwel onmogelijk was. Verderop op het strand had je een mooi uitzicht op het hotel:

Na mijn strandwandeling keerde ik terug naar het terras bij het hotel, waar het ‘Happy Hour’ op het punt stond te beginnen. Niet alleen is 50% korting erg welkom op zulke hoge drankprijzen, ook stond de zon op het punt om onder te gaan – wat fantastische uitzichten opleverde.

Na zonsondergang besloot ik een taxi te nemen naar het centrum van Papeete om daar een hapje te eten. Ik had er niet bij stilgestaan dat deze rit ruim 25 euro per enkele reis zou kosten – de volgende dagen nam ik dus de (gratis) hotelshuttle die eind van de middag vertrekt!

De volgende dagen heb ik heerlijk rustig aan gedaan aan het zwembad van het hotel, waar ik genoot van de geweldige service die het hartelijke personeel bood. Het personeel was erg attent, pro-actief en sprak mij bij naam aan. Een aantal keer kreeg ik een drankje van het huis, wat ook erg welkom was!

Al met al heb ik een aantal heerlijke dagen gehad in het Radisson Plaza Resort Tahiti. Het hotel lag vrij afgelegen, maar de gratis hotelshuttle maakte dit voor een deel goed. De prijzen in het hotel lagen (zelfs voor Polynesische begrippen) erg hoog, dus mijn verblijf viel helaas erg duur uit, ook al kon ik gratis verblijven dankzij mijn punten. Ook is het verstandig om in de gaten te houden dat dit hotel een verplichte ‘resort-fee’ kent, een bedrag dat je dagelijks moet betalen om gebruik te mogen maken van de verschillende faciliteiten. Gelukkig kreeg ik op al mijn uitgaven wél Gold Points én er was op dat moment een actie waardoor ik driedubbele punten (bovenop de gold-bonus) kreeg – dat verzachtte het leed gelukkig iets. De service in het hotel was ontzettend goed: al het personeel was erg hartelijk en vriendelijk en had altijd tijd om even een praatje te maken. Waarschijnlijk heb ik in dit hotel ook de beste Club Carlson elite-behandeling gehad bij alle Carlson-hotels waar ik geweest ben: ik kreeg alle standaardvoordelen, een fantastische upgrade, gratis ontbijt én een gratis spabehandeling. In conclusie een grote aanrader, maar houd rekening met de hoge kosten van dit hotel!