Toen in 2014 bekend raakte dat de Arabische maatschappij Etihad Airways een belang van 49% in Alitalia zou nemen werd er initieel schamper gereageerd. Alitalia was een maatschappij die de voorbije decennia in chronische geldnood verkeerde en al te vaak door de Italiaanse overheid in leven moest gehouden worden met noodleningen en financiële constructies allerhande. De service aan boord kreeg ook al geen al te beste kritiek, en dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Zowat iedereen ging ervan uit dat Etihad niet wist waar het aan begon. Maar de maatschappij had ambitieuze plannen en, belangrijker, het geld om die ook waar te maken.

Maar liefst 500 miljoen Euro werd opzijgezet om van Alitalia terug een succesvolle maatschappij te maken. Een maatschappij ook die Etihad in Europa een uitgebreid netwerk moet bezorgen. Bovendien was het niet de eerste keer dat Etihad Airways zich waagde aan het omzetten van een oubollige, verlieslatende maatschappij. Ook het voormalige JAT, nu Air Serbia, kreeg de voorbije jaren een grondige facelift en biedt nu een uitstekend product aan (klik voor onze review). Air Serbia was natuurlijk maar een kleine maatschappij met 10 toestellen, terwijl Alitalia een vloot van rond de 100 toestellen heeft die op een groot Europees en wereldwijd netwerk vliegen.  Toch zal Air Serbia voor Etihad ongetwijfeld een goede leerschool geweest zijn.

Midden 2015 werd er een opgefriste livery en een vernieuwd interieur voor de vloot voorgesteld, samen met nieuwe uniformen voor het personeel. Er werd ook aangekondigd dat de service aan boord een broodnodige update zou krijgen.

De voorbije weken konden we dit Alitalia “nieuwe stijl” uitproberen op verschillende vluchten van het korte afstandsnetwerk, zowel in economy als in business klasse. Hoewel er duidelijk nog werk aan de winkel is, lijkt het toch de goede richting uit te gaan.

Laten we beginnen bij het interieur. De zetels, de typische recaro stoelen die je bij heel wat maatschappijen vindt, zijn niet veranderd, maar hebben wel allemaal een nieuwe donkere lederen hoes gekregen. Het verschil tussen economy en business wordt aangeduid door de hoofdsteunen, beige voor business, rood in economy. Dat beige vind je ook terug in de zetelbekleding wanneer het extra tafeltje in de middelste stoel neergeklapt wordt voor de businesspassagiers. De cabinewanden kregen een afwerking met houtfineer en de saaie grijze gordijntjes werden vervangen door beige exemplaren met het Alitalia logo in verwerkt en een biesje in de kleuren van de Italiaanse vlag. De nieuwe kleurencombinatie geven de cabine alvast een warmere, gezelligere uitstraling.

De voorbije jaren was het aanbod in economy op korte afstand beperkt tot een “sweet or salty” snack, vergezeld van een drankje. Vanaf nu krijgen de passagiers echter een sandwich gemaakt met typisch Italiaanse producten. Het broodje met bresaola, spinazieomelet en kruidenkaas dat ik voorgeschoteld kreeg leek op het eerste zicht wat vreemd, maar smaakte wel lekker.

In business kunnen de passagiers ondertussen zowat alle soorten pasta uitproberen die de rijke Italiaanse keuken ons geschonken heeft. Zo kreeg ik al verschillende lasagnes, vegetarische en met rundvlees en ravioli met heerlijke ricotta voorgeschoteld. Tot mijn grote vreugde vloeit de Prosecco nog steeds rijkelijk.

Dus qua catering lijkt het wel snor te zitten bij Alitalia, maar het imago van een maatschappij staat of valt ook in grote mate door het personeel. En daar kon het de voorbije jaren wel beter. Al te vaak kregen we bij Alitalia te maken met ongeïnteresseerd en apatisch cabinepersoneel, voor wie passagiers niet meer dan een last waren. Veel van die houding had natuurlijk ook te maken met de constante onzekerheid over het voortbestaan van de maatschappij, wat ongetwijfeld niet bevorderlijk is voor de werksfeer. Op onze recente vluchten was er maar één bij waar we door de purser in business genegeerd werden en ze duidelijk niet snel genoeg van ons verlost kon zijn. Op de andere vluchten kregen we zowel in economy als in business een vriendelijke crew, die zich uitstekend van hun taak kweet.

Tijdens de vlucht maakten we ook de tijd om met enkele crewleden te praten over hoe zij staan tegenover de Etihad overname (ok, slechts 49% maar in realiteit zwaait Etihad duidelijk de plak) en de toekomst van de maatschappij. Allen bleken zeer verheugd te zijn met de nieuwe wind die door de maatschappij waait. Ze gaven ook grif toe dat er twee jaar geleden grote zenuwachtigheid en onzekerheid was onder het personeel, maar dat deze nu lijkt te zijn weggeëbt. Heel wat onder hen zijn al voor training naar Abu Dhabi gezonden om daar te leren hoe het Etihad personeel met passagiers omgaat.

Er blijven natuurlijk wel nog vragen omtrent de invloed van Etihad op Alitalia. De Italianen zijn nu nog een lid van Skyteam en Etihad heeft al laten weten daar niets aan te willen veranderen, zo is ook het Duitse Air Berlin nog steeds lid van Oneworld.  Maar met de Etihad Airways Partners lijkt het er wel sterk op dat Etihad haar eigen alliantie aan het uitbouwen is, de vraag is of de Skyteam partners van Alitalia deze parallelle situatie verder zullen toestaan.  De Etihad overnames en het creëren van een eigen alliantie doen trouwens min of meer terugdenken aan het Qualiflyer verhaal van Swissair, dat ondermeer tot de ondergang van Sabena geleid heeft.  Hier lijkt het er wel op dat er een meer evenwichtige situatie gecreëerd wordt, waarbij beide partijen profijt halen uit het netwerk van de andere, en niet de ene partner de andere leegzuigt.  Bovendien kan Etihad nog steeds rekenen op de diepe zakken van de Arabische sheiks.

Het lijkt er dus op dat het metAlitalia de goede weg uitgaat. Het personeel lijkt terug plezier te hebben in hun job en met Etihad heeft de maatschappij een partner gevonden die haar een nieuw elan wil geven. Daar drink ik al eens graag een Prosecco op. Salute!