Frans-Polynesië: een eilandengroep midden in de Stille Oceaan die tot ieders verbeelding spreekt en waar ik al heel lang naartoe wilde. Afgelopen zomervakantie kon ik een awardticket in elkaar knutselen dat mij met een paar mooie stopovers naar Tahiti, het hoofdeiland van deze eilandengroep zou brengen en vanwaar ik andere eilanden in de archipel zou gaan bezoeken. Nadat ik ’s avonds laat aankwam met Singapore Airlines op het vliegveld van Auckland in Nieuw-Zeeland (een review van die vlucht lees je hier), ging ik naar het Ibis Budget hotel op het terrein van het vliegveld waar ik voor nog geen 40 euro een nachtje slaap kon meepikken tussen mijn vluchten door. Omdat ik ondertussen al een dag of 4 aan het vliegen was (ik had Tokyo-Seoul, Seoul-Singapore en Singapore-Auckland gevlogen met telkens een lange overstap om de steden te bezichtigen), was ik erg toe aan een nachtje slaap en ik viel dan ook als een blok in slaap in de eenvoudige, maar betaalbare kamer.

Auckland Airport

De volgende ochtend stond ik vroeg weer op en liep ik in ongeveer 15 minuten van het hotel naar de internationale terminal. Het Ibis Budget bood tegen betaling een shuttle aan, maar ik vond het wel fijn om mijn benen even te strekken. Aangekomen bij het vliegveld ging ik naar de economy class check-in, die een enorme puinhoop bleek te zijn. Ik had een business class-award ticket geboekt voor deze reis, maar de vlucht van Auckland naar Papeete was de enige vlucht waar ik geen business class-stoel meer kon bemachtigen. Gelukkig werd een aantal weken voor vertrek bekend dat de vlucht uitgevoerd zou worden met de gloednieuwe Boeing 777-300ER van Air New Zealand, met daarin de nieuwe Spaceseat in de premium economy-cabine. Een kort telefoontje later was geregeld dat ik daarin plaats mocht nemen met mijn economy class-ticket op een business award – ik ging de Air New Zealand spaceseat uitproberen!

Zoals gezegd, was de economy class check-in één grote chaos: iedereen moest zelf inchecken en een bagagelabel printen om dit vervolgens af te geven bij de bagage-drop-off. Er was alleen vrijwel geen personeel aanwezig om uit te leggen hoe dat werkte, dus het eindresultaat was één grote mierenhoop en mensen die door elkaar liepen omdat ze geen idee hadden wat ze moesten doen en waar ze naartoe moesten. Gelukkig had ik het systeem vrij snel door en kon ik (na een aantal mensen de weg te hebben gewezen) mijn koffer gelabeld en al afleveren.

Na het inchecken ging ik door de paspoort- en veiligheidscontrole, waar enorme rijen bleken te staan. Gelukkig was ik redelijk op tijd op het vliegveld, waardoor ik niet zenuwachtig hoefde te worden of ik mijn vlucht wel zou halen. Na al met al een uur te hebben gewacht, kon ik nog even taxfree shoppen voor ik naar mijn gate ging. Het is leuk om te zien hoe trots Nieuw-Zeeland is op het feit dat de Lord of the Rings en The Hobbit-films in hun land gefilmd zijn. Niet alleen staan er op het vliegveld allerlei beelden die bij het opnemen van de films gebruikt zijn, ook heeft Air New Zealand een aantal vliegtuigen in thema:

De vlucht: NZ40 van Auckland naar Papeete

Aangekomen bij de gate kwam ik erachter dat het boarden al begonnen was, ook al was er nog nergens een aankondiging van gemaakt. Ik keek uit het raam en zag dat onze vlucht uitgevoerd werd met een compleet zwartgeverfd toestel – dat zag er prachtig uit! Op de route naar Papeete wordt alleen business class en economy class in een aantal varianten (met/zonder koffer en met/zonder onboard-service) verkocht en géén premium economy, ook al zaten de stoelen wel in dit toestel. Er was dus geen priority boarding voor premium economy, dus ik wachtte netjes tot het mijn beurt was om aan boord te gaan.

Na een kwartiertje te hebben gewacht bij de gate, mocht ik dan aan boord. Ik liep langs de business class (waar ik op de terugweg gelukkig wel weer mocht zitten) en kwam aan bij de premium economy spaceseats – ik was verbaasd over hoe ruim en luxe ze waren! Het premium economy-concept van Air New Zealand is duidelijk een ‘minder luxe business class’-variant dan een ‘meer luxe economy class’-stoel, wat bij de meeste andere airlines het idee van premium economy lijkt te zijn:

Terwijl ik plaatsnam, kwam de ‘Cabin service manager’ langs om mij (bij naam!) hartelijk welkom te heten aan boord. Ze was erg enthousiast en hartelijk en legde even kort uit hoe de stoel werkte. Ook kreeg ik een paars voetenkussen dat ‘Otto the glittery beanbag’ heette…

Terwijl het boarden verder ging, nam ik de tijd om de stoel uit te proberen: het was een ontzettend comfortabele stoel! De stoel was ontzettend breed en kon een flink eind achterover gezet worden. Het grote formaat hoofdkussen was ook erg prettig. Ondanks dat het hier ‘slechts’ om premium economy ging, had ik het idee dat de stoel comfortabeler was dan sommige business class-varianten waar ik mee heb gevlogen! Terwijl ik met mijn stoel aan het spelen was, werden er een aantal mededelingen over de PA gedaan en het was duidelijk dat we een enthousiaste crew hadden die zin had in de vlucht. Er werd verteld dat dit de inaugurele vlucht van dit type toestel naar Papeete was, dus dat we een ‘spetterend welkom’ zouden krijgen bij onze landing op Tahiti. Ook de piloot had een aantal grapjes te vertellen en zei dat hij tijdens de vlucht nog een paar keer terug zou komen met ‘fun-to-know facts about our flight’. Terwijl het vliegtuig klaar was voor vertrek, werden er nog dekentjes en hoofdtelefoons uitgedeeld:

Terwijl het vliegtuig begon met taxiën, werd er een hilarische veiligheidsinstructievideo afgespeeld. Ik had op internet weleens iets voorbij zien komen over Air New Zealand-veiligheidsvideo’s, maar ze zijn daadwerkelijk erg vermakelijk en zorgen ervoor dat iedereen oplet. Ik had al eens een fragment gezien van een Lord of the Rings-veiligheidsvideo, maar op deze vlucht werd een Bear Grylls ‘surviving in the wild’-veiligheidsvideo vertoond, die ook erg leuk was!

Terwijl de Boeing 777 stond te wachten op vertrek, spotte ik nog een tweetal Boeing 747-toestellen met de vlag van Japan erop: wellicht een staatsbezoek aan Nieuw-Zeeland?

Terwijl de Boeing 777 koers zette richting Tahiti, nam ik de tijd om het entertainmentsysteem te bekijken. Het was een fantastisch systeem met -naast uiteraard een uitgebreide selectie aan films en muziek- ook een uitgebreid vluchtinformatiesysteem met onder andere schema’s waarop te zien was wanneer je eten en drinken kreeg. Daarbij zat ook een uitgebreide drank- en menukaart waarvan je tijdens de vlucht eten en drinken kon bestellen. Ik probeerde het natuurlijk gelijk uit en vrij snel kwam een stewardess zich bij mij verontschuldigen dat die optie niet beschikbaar was op deze korte vlucht en dat dat eigenlijk bedoeld was voor langere vluchten naar bijvoorbeeld Londen of Los Angeles. Maar ze beloofde me dat ze ‘goed voor me zou zorgen’ op deze vlucht!

In de stoel zat ook een uitgebreide kaart met informatie over de Spaceseat, waarin alle verschillende mogelijkheden en snufjes staan uitgelegd:

Ongeveer een uur nadat we waren opgestegen, kwamen de stewardessen rond met een drankkarretje. Op vluchten binnen Oceanië wordt gewerkt met verschillende boekingsklassen waarvan het afhankelijk is of er eten en drinken bij je ticket is inbegrepen. Gelukkig zat ik kennelijk (ondanks het award ticket) op een ‘duurdere boekingsklasse’ en kreeg ik een heerlijk glas Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc. Even later werd er eten rondgebracht, waarbij de gebruikelijke ‘pasta of kip’ de keuze was. Ik ging voor de pasta, die niet heel bijzonder was. Het ijsje dat erbij als toetje geserveerd werd, was daarentegen heerlijk!

Ik begreep van de stewardess dat er normaal bij premium economy een menu met een aantal keuzes wordt uitgedeeld, maar omdat op deze vlucht ‘officieel’ geen premium economy was, werd er gewoon economy class-eten geserveerd – wat ik geen probleem vond uiteraard!

Na het eten keek ik een film en toen ik even later bij de vluchtinformatie keek, zag ik dat we de datumgrens gepasseerd waren: ik was dus een dag teruggegaan in de tijd:

Tijdens de vlucht kwam de vriendelijke stewardess nog een paar keer vragen of ik nog wat wilde drinken en telkens werd er binnen een minuut een drankje gebracht, erg vriendelijk en pro-actief! Ongeveer 5 uur na het opstijgen, werd de landing ingezet. Tijdens het landen werd ik getrakteerd op prachtige uitzichten over Moorea, één van de eilanden waar ik -naast Tahiti- zou verblijven:

Aankomst op Tahiti

Na het landen taxiede de Boeing 777 richting de terminal. Ik was de mededeling over de inaugurele vlucht alweer vergeten, maar toen ik zag dat er flink wat mensen het vliegtuig stonden te bekijken vanaf heuvels rondom het vliegveld, werd ik er weer aan herinnerd:

Vlakbij de terminal werd het toestel welkom geheten in Frans-Polynesië door brandweerauto’s die het toestel natspoten. Terwijl dat gebeurde, was al het personeel van het vliegveld druk foto’s van het toestel aan het maken met hun telefoon.

Terwijl de business class-passagiers het toestel met de trap verlieten, nam ik even de gelegenheid om mijn stoel nog een keer op de foto te zetten:

Even later mochten ook de economy-passagiers van boord en pas toen ik in het Polynesische zonnetje langs het gitzwarte en gloednieuwe toestel liep, zag ik hoe indrukwekkend deze Boeing 777 eruit zag, geen wonder dat iedereen foto’s aan het maken was!

Normaal gesproken word je door het vliegveldpersoneel altijd verzocht om zo snel mogelijk door te lopen, maar ik kwam erachter dat het personeel op Tahiti niet zo streng is: er werd mij zelfs aangeboden om een foto van mij met het vliegtuig op de achtergrond te maken – erg vriendelijk! Na een aantal foto’s te hebben genomen, liep ik door richting de terminal:

Binnen in de terminal werd iedereen verwelkomd met een bloemenslinger om zijn of haar nek en stond een Tahitiaanse danseres mee te deinen op de muziek die door 3 ukelelespelers werd gemaakt. Dat is nog eens een warm welkom op een prachtig tropisch eiland! Toen ik me richting de paspoortcontrole begaf, besefte ik mij dat ik eigenlijk niet in een exotisch, tropisch land was aangekomen, maar gewoon in het vertrouwde Frankrijk: mensen met Europese paspoorten hoefden niet in de rij te staan en werden met een vluchtige blik op de paspoortfoto welkom geheten in ‘La République Française’:

Deze vlucht was een geweldig begin van een onvergetelijke vakantie in Frans-Polynesië: de stoel was zó goed dat hij bij sommige maatschappijen moeiteloos door zou kunnen gaan voor een business class-stoel en de service was (ondanks dat het niet de ‘volledige premium economy service’ was) erg hartelijk, vriendelijk en pro-actief. Het komt niet vaak voor dat je zelfs in (premium) economy bij naam wordt begroet! Hoewel ik altijd probeer business class-tickets te boeken met mijn award miles, overweeg ik ook zeker om nog een keer een vlucht met Air New Zealand in premium economy te boeken. Benieuwd hoe Air New Zealand’s ‘business premier’ is in vergelijk met premium economy? Houd dan ikvliegveel.com in de gaten!