In het eerste deel over deze mileage run schreef ik over de reis vanuit Antwerpen tot in Miami. Vanaf Miami zou ik verder vliegen naar Sao Paolo. Vervolgens rechtsomkeer maken en terugvliegen naar Miami. Vanuit MIA was het nog slechts een korte vlucht naar Richmond.

Miami naar Sao Paolo

De vlucht naar Sao Paolo werd wederom gevlogen met een B777-200. Ik kan wel wennen aan een mileage run in business class! De crew bestond uit Amerikanen en Brazilianen. Ontzettend vriendelijke mensen allemaal en heel relaxed. Absoluut geen stress, zelfs niet toen het langer duurde om de deur te sluiten.

Nadat de deuren uiteindelijk dicht waren kwam de crew rond in de cabine. Ze deelden de menukaarten uit en vroegen aan de passagiers wat ze wilden drinken. Mja ik blijf mijn bijnaam “AAlcoholic” waardig en ging voor de champagne. Die was ok, zeker niet super. Het blijft ook geen zicht om het uit een plastic bekertje te drinken… Maar misschien ben ik gewoon verwend?

Sinds het vertrek in Schiphol had ik al flink wat alcohol achter de kiezen. En ondanks het feit dat het om een business trip ging, besloot ik verder te drinken. Ik zat uiteindelijk bijna 2 dagen op het vliegtuig. Ok dit was mijn eigen keuze geweest, maar het was weekend dus ik nam er nog eentje. De bubbels werden overgeslagen en ik ging over op gin & tonic. Die werd wel geserveerd in een echt glas. Proost!

Jullie zullen denken: “Die Jansen drinkt veel als ie vliegt!”, misschien wel. Maar ik ken mijn limieten. Je zal mij nooit stomdronken tegenkomen. Niet in een lounge en zeker niet op een vliegtuig. Misschien aangeschoten, maar ik zal me altijd gedragen.

Aangezien het een red eye flight betrof, wilde ik zo snel mogelijk na het opstijgen eten. Op die manier kon ik nadien gaan slapen. Zo zou ik uitgerust in Sao Paolo aankomen. Net als op de vorige vluchten koos ik voor de kip, voor zowel het voor- als hoofdgerecht.

Excuus voor de donkere foto van het voorgerecht, maar het smaakte me goed. Kipfilet met wat groenten, een kleine salade en brood. Allemaal licht verteerbaar en net genoeg om de eerste honger te stillen.

Toen het hoofdgerecht werd gepresenteerd, was m’n trek eigenlijk meteen over. Ik vond het bord er niet uit zien. Het leek alsof alles er was opgegooid en toen was opgewarmd. De sausvlekken zaten over het hele bord en de kip was overgaar. Hetgeen puree met kaas moest voorstellen, was samengesmolten tot een vettige massa. Het deed me denken aan de “chicken & pasta” die in economy class wordt geserveerd.

Ik heb er slechts enkele happen van genomen en het toen aan de kant gezet. Ik vroeg naar het dessert en ze serveerden “fudge sundae”! Yummy!

Na het eten ondernam ik een poging om op de WiFi te connecteren. Dit was een hopeloze onderneming. Met een slakkegang werd de pagina geladen. Dan maar niet online.

Ondertussen was er slechts anderhalf uur verstreken van de tien uur durende vlucht. Zou ik? Ja doe toch nog maar een dubbele gin & tonic. Nadien hoog tijd voor een coma. Zelfs geen moeite gedaan om nog een film te kijken. Gewoon mijn stoel plat en knorren maar!

Dubbele dosis gin

Eens wat anders dan Jack Daniels…

Loungen in Sao Paolo

Bij de immigratie op het vliegveld van Sao Paolo moest ik even zoeken naar de juiste rij. Uiteindelijk gevonden en ik kwam er vlot door. Er werd me gevraagd waarom ik in Brazilië was en hoe lang ik zou blijven… “I will fly back to Miami in about 5 hours” was mijn antwoord. “Can I see your papers please?”, ik overhandigde de man mijn e-tickets voor de komende vluchten.

“Enjoy your short stay in Brazil Mr Jansen” en hij knalde een stempel in mijn paspoort. De eerste stempels van Brazilië, weer een paar erbij voor de verzameling. Ik heb een Nederlands zakenpaspoort met 64 pagina’s sinds vorig jaar. De bedoeling is om deze helemaal vol te krijgen binnen de termijn van 10 jaar.

Na deze formaliteiten kon ik doorlopen om mijn koffer op te halen. Ik liep er één van de crew members tegen het lijf. Tijdens een kort praatje vroeg ik hem: “Will you have enough time here to enjoy Sao Paolo?”. Z’n gefrustreerde antwoord was: “No we already need to fly back tonight at 10pm…”. Het was op dat moment een uur of half zes ’s ochtends.

“Oh then you have plenty of time, I’m flying back to Miami on the next flight out.”, even stilte… “You what? You’re crazy! Why would you do that?!”. Nadat ik hem vertelde over de miles, moest ie lachen. “Oh you’re one of those crazy mileage runners!”, ja hoe bedoel je stereotype?

Beneden in de aankomsthal heerste een grote drukte. Blijkbaar waren er tal van internationale vluchten aangekomen. Ik ontvluchtte de drukte en ging even naar buiten voor een nicotine break. Nadien moest ik naar boven om opnieuw in te checken. Een hele vriendelijke knul hielp me daarbij. We raakten ook weer aan de praat over het verzamelen van miles.

Ik kreeg het nodige papierwerk overhandigd, inclusief voucher voor de lounge. Hij was niet zeker of de lounge al open was. Dus ie belde snel naar z’n collega’s. De lounge ging om 6u open dus het was slechts een kwestie van minuten. Ik kon nog even naar buiten toe. Het gebouw van Latam Airlines is het enigste wat ik van Sao Paolo heb gezien. Even nadien ging ik richting security waar geen kat stond aan te schuiven.

De lounge lag er compleet verlaten bij, enkel twee personeelsleden liepen er rond. De stoelen waren zeer comfortabel en allemaal voorzien van stopcontacten. Wel zo makkelijk! Als ontbijt heb ik het bij wat yoghurt en fruit gehouden omdat ik op de volgende vlucht weer een maaltijd zou krijgen.

Het enige nadeel aan deze lounge is dat je nergens naar buiten kan kijken. Hij ligt namelijk in het midden van het gebouw. Het ziet er allemaal prima uit, alleen het uitzicht ontbreekt. Deze lounge heeft trouwens prima WC en douche faciliteiten.

En weer terug naar Miami

Rond 10u begon het boarden voor de vlucht richting de VS. De business class cabine was op een paar stoelen na volledig gevuld voor deze vlucht. De bewolkte hemel was open getrokken, dus ik had een mooi uitzicht tijdens het opstijgen. Toch altijd wonderbaarlijk hoe zo’n vliegtuig opstijgt. Ook al vlieg je veel, de take off blijft een leuke belevenis!

De airco draaide flink tijdens deze vlucht, ik was er niet rouwig om. Ik heb een hekel aan warme cabines. Je krijgt dan zo’n plakkerig gevoel. Het was zo koel in de cabine dat ik besloot om een deken over me heen te trekken. Lekker knus in mijn eigen cocon.

De kip was ik meer dan beu dus ik was blij dat er tijdens deze vlucht andere gerechten op de kaart stonden. Mijn oog viel op de “beer braised beef filet”.

De volgende foto behoeft geen commentaar… “Ja dokter, ik weet dat het niet goed is voor mijn lever, maar het is zo lekker.”

Ook al had ik op alle voorgaande vluchten al volwaardige maaltijden op, toch had ik weer trek. Waarschijnlijk door de hoeveelheid drank. Ik was blij dat dit een stevige maaltijd was. Presentatie was weer nul komma nul, maar het smaakte heerlijk! Rechtsboven op de foto het overblijfsel van de drankronde hierboven. Aan de linkerkant stond de volgende ronde alweer klaar. Het waren mijn voor- en nagerecht bij wijze van spreken.

Een ideaal medicijn om de slaap te vatten. Net als op de vorige vlucht ben ik meteen na het eten gaan slapen.

En slapen heb ik gedaan… De stewardess kwam me wakker maken omdat we de landing zouden inzetten. Helemaal bijgeslapen en klaar voor de laatste vlucht van de heenreis.

Eindbestemming in zicht!

Vrijdagavond was ik in Antwerpen vertrokken. Het was nu zondag, ergens tijdens de vroege avond. Nog één vlucht te gaan, van Miami naar Richmond. Het betrof een korte nationale vlucht met American Airlines. Ik wist op voorhand dat deze vlucht in economy class was. Waarom? Omdat het toestel een Embraer RJ-145 was waar ongeveer 30 mensen op kunnen.

Ik zat op stoel 1A, vlakbij de ingang. Dat was de enigste stoel met wat beenruimte. Nadeel van deze stoel was dat er geen opbergruimte was voor mijn trolley. Die werd door de steward in een opbergruimte van de crew gestopt. Vanop mijn stoel kon ik de cockpit binnen kijken. Na het verorberen van een pizza, begonnen beide piloten met de voorbereiding van de vlucht.

Alle checklijsten werden overlopen door beide heren. Dit hele proces was snel voorbij en vlak erna ging de deur dicht.

De laatste vlucht verliep vlekkeloos en ik kwam rond 22u30 aan in Richmond. Daar zou ik worden opgehaald door de chauffeur die me naar het hotel zou brengen. Uiteindelijk was ik een uur later op mijn hotelkamer. Ik nam een verfrissende douche en kroop  vervolgens meteen in bed. Mijn Amerikaanse collega zou me de volgende ochtend even voor 7u komen ophalen.

Tijdens mijn verblijf in het Hyatt House kon ik elke avond genieten van mooie zonsondergangen. De Amerikanen hebben niet zo’n eetcultuur als in Europa. Zeker niet in vergelijking met de bourgondische Belgen. Ik was dus elke avond op tijd terug in het hotel om van dit uitzicht foto’s te maken.

Hoe zit het met de miles?

Voorafgaande aan deze trip had ik mezelf geregistreerd voor een promo van AA. De NAS16 promotie gaf recht op 25.000 extra mijlen voor een retourvlucht in business class tussen Europa en de VS. Er liep nog een andere promotie ook, die recht gaf op 6.000 extra mijlen bij long haul vluchten. Met long haul vluchten doelden ze op vluchten van 3.000 of meer mijlen.

Tel daarbij nog eens de 100% bonus als Platinum elite member bij American Airlines. Dan weet je dat het héél snel gaan met de miles! Oh en dan mogen we de cabin bonus ook niet vergeten. Hieronder volgt een korte breakdown van de verdiende miles van de heenweg.

Dus voor de route AMS-LHR-MIA-GRU-MIA-RIC verdiende ik 65.326 mijlen! Kassa! Dat is genoeg voor een enkele reis met Etihad in de First Class Apartments van Brussel naar Mumbai.

Volgende week verschijnt het derde en laatste deel van deze mileage run met American Airlines. Wat een korte en bijna rechtstreekse trip naar huis moest zijn, liep totaal anders uit…