Voor sommige links naar producten en partners op deze website krijgen wij een affiliate commissie.
Via een omweg met Thai Airways ben ik vanaf Bali tot in Perth geraakt en vanuit Perth zou ik verder vliegen richting de Cook Eilanden. Ik had met miles van American Airlines een award ticket geboekt in Qantas business class en dit had me amper 17.500 miles gekost met een paar euro aan taksen.
Ik zou vertrekken in Perth richting Melbourne en vervolgens weer in Qantas business class doorvliegen naar Auckland. De eerste vlucht werd uitgevoerd met een Airbus A330-200 en de vlucht daarop vloog ik met een Boeing 737-800 van Qantas. Wat volgt is een klein verslag van mijn belevenis op deze 2 vluchten.
Qantas Business Class
Het award ticket wat ik heb geboekt was eigenlijk een koopje als je ziet wat je ervoor terug krijgt. Het ticket was ontzettend makkelijk te boeken via de website van American Airlines, waar ik vorig jaar flink wat miles bij elkaar had gespaard door 2 mileage runs.
Ik had nog nooit eerder met Qantas gevlogen, laat staan dat ik ooit in Australië ben geweest… Maar voor alles een eerste keer, dus ik keek uit naar de ervaring die ik zou opdoen. Mijn reis zou vanuit Perth, via Melbourne naar Auckland gaan, alles bij elkaar goed voor 3324 mijlen.
Ik was ’s morgens net voor 8u geland in Perth en kwam zonder al teveel problemen door de immigratie en douane. Opgelet voor de rokers want Australië heeft een ontzettende strict beleid en je mag maar 50 sigaretten importeren! Gelukkig had ik het aangegeven op m’n douanedocument en ik kon met wat goodwill van de douanebeambte 3 pakjes meenemen.
Ik was aangekomen op de internationale terminal van het vliegveld van Perth en ik moest naar de domestic terminal, die een stuk verderop lag. Het betekende dat ik met mijn baggage de bus op moest naar de andere terminal, vandaar dat ik de visum problemen had in Bali… Omdat ik mezelf buiten het vliegveld bevond op Australisch landgebied, was dat domme papiertje noodzakelijk, blij dat dat allemaal in orde was gekomen.
Ik hoefde gelukkig niet lang te wachten op een bus en voor ik wist stond ik aan de domestic terminal waar ik kon inchecken voor mijn eerste vlucht in Qantas business class.
Check In
Vanaf het moment dat ik in Australië was aangekomen was ik de tel al kwijt geraakt van het aantal keer dat ik “mate” was genoemd, over een stereotype gesproken! Aan de business class check in van Qantas zat een hele vriendelijke dame die vroeg waar mijn reis naar toe ging en toen ik haar m’n verhaal deed over de trip die ik al had afgelegd en dat ik naar de Cook Eilanden ging was de verbazing compleet.
Na het controleren van mijn paspoort, volgende award tickets en hotelreserveringen kreeg ik de boarding pass overhandigd voor de eerste vlucht van Perth naar Melbourne. Als je op veel oneway award tickets reist, zorg dat je van écht alles een hard copy bij je hebt, dit bespaart je zoveel gezeur! Deze vlucht was pas om 12u55 dus ik had meer dan tijd genoeg om voor mezelf een plekje te zoeken in de business class lounge van Qantas.
Lounge
De Qantas business class lounge op het vliegveld van Perth heeft een flinke oppervlakte, iets wat je niet verwacht als je binnenloopt. Maar als je verder doorloopt en dan rechts de hoek om gaat zijn er nog veel meer zitplaatsen en meer dan genoeg ruimte om een flink aantal passagiers te plaatsen.
Ik had eerst een rustig plekje gevonden helemaal in het achterste gedeelte van de lounge, maar door het vroege tijdstip was hier de bar nog niet geopend. Ik had geen zin om mijn spullen elke keer achter te laten op het moment dat ik iets wilde gaan halen om te eten of drinken dus al snel verhuisde ik naar een plek tegenover de centrale bar.
Het personeel in de lounge was supervriendelijk want ik zat nog maar net op m’n nieuwe plek en er kwam een man op me af die vroeg of ie iets voor me kon halen qua drinken. Een lekkere kop thee en een glas sinaasappelsap sla ik nooit af en kort daarna werd ik op m’n wenken bediend, super!
Het ontbijt wat er werd geserveerd was lekker, niet ontzettend uitgebreid maar ik heb er goed gegeten. Na een paar uur kwam het personeel zelfs rond met hapjes uit de keuken, de chefs waren gerechtjes aan het uitproberen, mooi meegenomen!
Aan de centrale bar in de lounge was er geen self service, dit hield in dat je bij de bar gewoon naar drinken kon vragen en dit voor je werd geserveerd. Na een paar uur zonder alcohol begon ik afkickverschijnselen te vertonen (grapje!) en ik kreeg zin in een glas bubbels, zo gezegd zo gedaan en de laatste paar uur in de lounge heb ik onder het genot van een drankje nog wat voor InsideFlyer NL zitten werken.
Business Class op A330-200
Aangezien de lounge niet zo ver bij de gate vandaan lag, heb ik tot op het allerlaatste moment gewacht om naar de gate te wandelen, hierdoor kon ik nog een extra glaasje drinken.
Eindelijk was het zover en het boarding voor de eerste vlucht kon beginnen. Ik was als één van de eersten aan boord, had al snel m’n stoel gevonden en ik was blij verrast! In al m’n enthousiasme ben ik compleet vergeten om foto’s van de stoel te maken, maar in dit eerder geschreven artikel kan je lezen hoe deze eruit ziet.
Eén ding was zeker, ik had méér dan genoeg beenruimte, een verademing in vergelijking met de ruimte die ik had op de voorgaande vluchten met Thai Airways. Dit zou een ontspannende vlucht worden!
Voor het opstijgen kwam de crew langs met wat drankjes, water of sinaasappelsap en het menu werd uitgedeeld.
Ik koos er bewust voor om niet veel te eten tijdens de vlucht, omdat ik in de lounge redelijk wat had gegeten en ik niet met een propvolle maag wilde vliegen.
De tonijn was een goede keuze, ontzettend lekker bereid en precies genoeg om de rest van m’n maag te vullen voor de rest van de vlucht.
De rest van de vlucht spendeerde ik met het consumeren van de nodige gin & tonics… Ze waren zo vriendelijk om elke keer een nieuwe aan te bieden, ik kreeg bijna het zelfde gevoel als tijdens m’n vlucht in first class op Qatar Airways waar ze proberen om je dronken te voeren.
Business Class op 737
Op wat turbulentie na gebeurde er niet bijzonder veel op de eerste vlucht en voor ik wist zat ik alweer in een lounge. Deze keer op het vliegveld van Melbourne waar ik mijn goede vriend JD weer tegen kwam!
Was dat glas nou zo groot of dat blikje cola zo klein? Ik zou het niet meer kunnen na vertellen… De beenruimte was een pak minder op deze vlucht, maar dat kon me niet deren.
Ik maakt nog snel een foto van de rij stoelen naast me en zette m’n koptelefoon op want ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk slapen.
M’n nieuwe seat mate aan boord van de 737-800 was een hele sympathieke Schot die net als mij diep in het glas had gekeken. Het was even lachen toen ze de pre departure drankjes serveerden want we vroegen allebei om champagne maar ik vroeg er nog een glas sinaasappelsap bij. Voor ik het wist stonden beiden op het tafeltje tussen ons en ik sloeg meteen beiden aan, waarop de Schot naar mij keek en zei: “Did you just drink my champagne?”. Ik antwoordde hem: “I don’t know, I just saw it was there so I drank it…”
“I would have done exactly the same mate, let’s get another glass for both of us, cheers!” Dit beloofde nog een gezellige vlucht te worden.
We waren allebei toe aan een hap eten en vol enthousiasme bestelden we beiden eten, maar zowel hij als ik hebben nooit eten zien aankomen. Blijkbaar lagen we allebei in een diepe coma…
Conclusie
De vlucht in Qantas business class op de A330-200 was prima in orde! Een goeie stoel, genoeg beenruimte, lekker eten en drinken en een vriendelijke en goed uitziende crew. Wat wil een mens nog meer? Ja vliegen in first class natuurlijk, maar Qantas heeft een prima business class product!
Het blikje is klein, een miezerige 250 ml. In een groot glas kan veel, zonde om die ruimte onbenut te laten. Kom, wees eens royaal en schenk nog’ es bij.
Haha, dat heb ik later nog eens gedaan 🙂
Nadat ik m’n reactie geplaatst had realiseerde ik mij dat je whiskey met cola drinkt (of andersom). Het is een GROTE SCHANDE Jansen hoe jij dat kostelijke vocht weet te verminken met suikerwater. Je zou je haren van je hoofd moeten schamen, jij… jij… Anderzijds snap ik het ook wel. Jack Daniels is zoiets als Amerikaanse muscle cars: een hoop kabaal maar het ontbreekt aan enige verfijning. Het wordt de hoogste tijd dat je stopt met het nog langer mishandelen van je smaakpapillen en overstapt naar een whisky dat klasse heeft en puur gedronken ook heerlijk smaakt.
Echt Jansen, hoe kan je dit doen. Je woont nota bene in Belgíë.
Zat de cola bij de whisky? Dacht het niet! Dat is heiligschennis! 🙂
Lionell, het doet mij een grote deugd te mogen lezen dat je het kostelijke vocht puur drinkt (ik met m’n aannames…).
De minpunten zijn je bij deze kwijtgescholden.
Ik herken dat: met enthousiasme aan de borrel, eten bestellen en dan… Dat is de reden waarom ik m’n vlucht met JAL (FRA NRT) over wil doen. Van de vlucht zelf heb ik weinig mee gekregen. M’n eerste vlucht in First, voor de eerste keer met JAL en voor de eerste keer naar Japan en dan “gewoon” ongegeneerd voor het overgrote deel van de vlucht liggen ronken. Wel h e e r l i j k geslapen. Wat een verschil met business class (NRT – SIN met Jal).