Na een paar dagen in Kathmandu van de ene regenbui in de andere moesson storm gelopen te hebben was het tijd om huiswaarts te keren via Istanboel met Turkish Airlines. Een vlucht waar ik toch wel nieuwsgierig naar was want mijn ervaringen met de Turkse maatschappij tot nu toe waren niet altijd even positief. Benieuwd of het deze keer anders ging zijn.

Check-in en lounge

De luchthaven van Kathmandu is vrij klein en ook wat verouderd. De check in rijen zijn over de twee delen van de terminal verdeeld. Bij de checkin van Turkish Airlines stonden reeds heel wat passagiers aan te schuiven, voornamelijk backpackers en westerlingen die blijkbaar op zoek geweest waren naar wat spiritualiteit. In de lijn voor businessklasse en star alliance gold passagiers stonden slechts 2 andere passagiers, maar toch duurde het geruime tijd vooraleer wij aan de beurt waren. Het personeel was vriendelijk, maar slaagde er niet in het inchecken op een vlotte en snelle manier te laten verlopen. Uiteindelijk kregen we dan toch onze instapkaart en lounge uitnodiging en konden we ons richting de grenscontrole begeven, waar we zonder veel vertraging geholpen werden.

Eigenaardig aan deze luchthaven is dat de lounge zich tussen de grenscontrole en de veiligheid bevindt. Iets waar je beter rekening mee houdt, want de file aan de veiligheidscontrole kan soms lang zijn. Ook wij hadden nauwelijks tijd om een koffie te drinken alvorens de boarding call voor onze vlucht weerklonk.

Iets waar je blijkbaar op het Indisch subcontinent rekening mee moet houden is de eindeloze bureaucratie en bijkomende controles. Ook hier werd onze boarding pass tijdens de veiligeidscontrole nog eens nagezien en afgestempeld, waarop we die stempel nauwelijks 5 meter verder weer moesten laten zien aan een andere agent.

Aangekomen aan onze gate bleek de preboarding al gestart te zijn. Er was niet echt een rij voorzien voor business klasse dus schoven we gewoon aan met de rest van de passagiers. Na de preboarding kwam iedereen, toch zo’n 200 personen, in een klein lokaaltje terecht waar we dienden te wachten op de boarding… zonder airconditioning of verluchting werd het daar al snel broeierig warm en zag je bij iedereen het zweet langs het gezicht stromen. De boarding kon niet snel genoeg komen.

Boarding

Wanneer de deuren van het lokaaltje eindelijk geopend werden stroomden alle passagiers, na nog eens een check van het paspoort en boarding pass, de apron op. Ons A330 toestel stond vlak voor de deur van de terminal geparkeerd, dus moesten we gelukkig niet meer de bus op. Als een van de eerste passagiers ging ik aan boord waar ik vriendelijk begroet werd door de stewardess en naar mijn zetel gewezen werd. In dit toestel bestond de business klasse uit twee delen, maar het eerste deel was blijkbaar afgesloten omdat de televisieschermen niet werkten. Daarom werden de passagiers die aanvankelijk in dat deel zaten gevraagd ook in het achterste deel van de businessklasse plaats te nemen. Kort daarna kregen we onze amenity kit toegestopt. Een klein maar wel goed gevuld etui.

Halverwege de boarding bleek het euvel met de schermen echter opgelost, zodat de stewardess aan elke passagier persoonlijk kwam melden dat ze ook vooraan mochten gaan zitten. Wat weer een ganse stoelendans op gang bracht. Eens iedereen eindelijk neerzat kwam de crew rond met een welkomstdrankje. Traditiegetrouw wordt er voor take off geen alcohol geschonken, dus kregen we de keuze uit verschillende sapjes of water.

Zetel

Onze A330 was een oud TAM toestel dat pas in juni 2014 door Turkish Airlines in gebruik genomen werd. Het interieur is hetzelfde gebleven en ziet er wat versleten uit. De business klasse zetels zijn van het type angle flat. Tijdens de vlucht probeerde ik wat te slapen, maar op dergelijk type zetel is het mij zo goed als onmogelijk om een comfortabele slaaphouding te vinden.

In flight entertainment

Het IFE was reeds tijdens de boarding ingeschakeld. Je krijgt een mooi groot scherm met een heel ruime keuze aan amusement. Tijdens het taxiën viel mijn scherm echter uit en herstartte het systeem zich, maar blokkeerde tijdens dit proces en bleef zo staan voor de rest van de vlucht. Een geluk dat ik de zetel naast mij kon innemen waar het scherm wel correct werkte. Mocht dit een volle vlucht geweest zijn dan zit je daar wel mooi 7 uur naar een zwart scherm te staren.

Verloop vlucht

Kort na takeoff kwam de crew langs met het ontbijt. We kregen een mooi gepresenteerde en goed gevulde plateau voorgeschoteld, met onder meer muesli, een kommetje vers fruit, koude gegrilde kip en verschillende kazen. Ik koos, eerder met een klein hartje, voor een glaasje Champagne. Bij mijn laatste vlucht met Turkish Airlines had ik namelijk ook om Champagne gevraagd maar kreeg ik een mierzoete Turkse schuimwijn die niet te drinken was. Gelukkig bleek deze nu vervangen te zijn door een lekkere Piper-Heidsieck Brut Champagne.

Voor het warme deel van het ontbijt kon je kiezen tussen borek, een Turks gerechtje van bladerdeeg gevuld met kaas en spinazie, of een omelet met kaas en tomaten. Ik koos de borek, iets waar ik onmiddellijk spijt van had. Bladerdeeg en vliegtuigen zijn een slechte combinatie. Er was niets krokant meer aan en je zat opgescheept met een kleffe boel.

Het eten werd trouwens rondgebracht door een zogenaamde Flying Chef. Volgens Turkish Airlines zijn dit speciaal opgeleide crewleden die de reiziger de perfect catering combinatie voorstellen. Ik zie er niet veel meer in dan een steward(ess) met een koksmuts op. Een leuke gimmick, maar ook niet meer dan dat.

Na het ontbijt vond de crew dat het tijd was om te slapen, dus werden de raamluikjes naar beneden gedaan en ging het licht in de cabine uit. Ook een manier natuurlijk om de passagiers rustig te houden. Terwijl ik mij samen met een koffie en cognac door de collectie films aan het worstelen was hoorde ik wat rumoer achter mij. Toen ik me omdraaide merkte ik dat de volledige laatste rij in business ingenomen was door economy passagiers, zonder dat de crew ingreep. Daar zal je dan maar zitten met je duur betaald business klasse ticket.

Tijdens een toiletbezoek vielen mij twee zaken op. Allereerst dat het waterkraantje niet werkte, zodat ik in het toilet aan de overkant van de cabine diende te gaan om mijn handen te wassen en ten tweede dat de verantwoordelijke voor de toiletries wel heel erg van citroen houdt.

Ongeveer 2 uur voor landing floepte het licht in de cabine opnieuw aan en werd de lunch opgediend.  Deze bestond uit een drietal Turkse mezze en een schoteltje met kofte. Nu wil het toeval dat ik nauwelijks een week eerder met TK in economy gevlogen was, en mijn bordje met kofte mij wel heel bekend voorkwam… De kofte was zeker niet slecht, maar wat is nog het verschil met economy als zelfs de catering uit hetzelfde bestaat?

Na een aantal keren een holding pattern gevlogen te hebben konden we uiteindelijk landen op de luchthaven Istanbul Ataturk.  Vlak voor we na een lange taxi onze gate bereikten stond het toestel enkele seconden stil, wat het teken voor de halve economy klasse was om recht te springen en hun bagage uit de rekken te halen. De crew greep niet in, zelfs niet toen de passagiers al naar de deur wandelden.  Toen het vliegtuig eindelijk aan de gate stond en we konden afstappen deed de crew ook geen enkele moeite om de business klasse passagiers voorrang te geven. Ongeïnteresseerd drukt het allemaal nog redelijk vriendelijk uit.

Ik zal eerlijk zijn, behalve van hun spectaculaire groei en hun fantastische lounge in Istanboel ben ik nooit echt onder de indruk geweest van Turkish Airlines. Door hun razendsnelle groei lijkt het mij dat de crewtraining achterop gebleven is. Op de meeste van mijn vluchten met TK kreeg ik af te rekenen met een crew die hun passagiers duidelijk kwijt dan rijk waren en met een groot gebrek aan enthousiasme hun werk deden. De catering is, hoewel niet slecht, monotoon, met op quasi elke vlucht dezelfde kofte. De klantgerichtheid is ook op de luchthaven dikwijls ver te zoeken, met het ontbreken van priority boarding voor business en gold passagiers. Maar goed, Turkish biedt een ongeëvenaard netwerk aan tegen scherpe prijzen, met een product dat, hoewel bijlange geen top, toch bij de betere middelmaat kan gerekend worden. En dat lijkt voorlopig toch een succesformule te zijn.