Het leuke aan het boeken van award tickets is dat de prijs bij de meeste frequent flyerprogramma’s bepaald wordt door de ‘zone’ waarin je vertrek- en eindpunt liggen. Het maakt in feite niet uit op welke luchthaven binnen die zone je je reis begint of eindigt. Dat betekent dat je, wanneer je een beetje goed zoekt, leuke routes in elkaar kunt knutselen en bijzondere bestemmingen aan kunt doen. Voor het in elkaar zetten van een route gebruik ik zelf vaak het programma Airline Route Mapper, waarvan je hier (klik) een korte basisinstructie kunt vinden.

Na wat dingen geprobeerd te hebben op Airline Route Mapper, leek het mij een mooie missie om het begrip ‘Zuid-Amerika’ wat op te rekken: ik wilde als ‘eindbestemming’ op mijn ticket graag naar Paaseiland! Na lang te hebben gezocht naar beschikbaarheid van award-stoelen, kon ik een route bouwen van New York via Lima, Guayaquil en Santiago naar Paaseiland – allemaal in de LAN Premium Business class – een product waar ik goede verhalen over had gehoord! Mijn route zag er uiteindelijk als volgt uit:

Het was nog even spannend of deze route wel mogelijk zou zijn: het stukje Lima-Guayaquil-Santiago is immers duidelijk een ‘omweg’. Ik had hiervoor gekozen omdat er op de route Lima-Santiago op mijn reisdata alleen A320’s zonder business class vlogen en ik wilde toch graag de LAN Premium Business proberen! Door een omweg via Guayaquil te maken, zou ik de gehele vlucht in de Boeing 767’s van LAN met daarin hun Premium Business-product vliegen. Na een halfuurtje aan de telefoon gehangen te hebben met een medewerker van American Airlines was alles geboekt: Lima-Guayaquil-Santiago bleek ook geen probleem en mijn ticket werd uitgegeven. Ik zou 9.000 mijl in de LAN Premium Business-class vliegen!

Vlucht 1: LA531 van New York-John F. Kennedy naar Lima

Aan het einde van de middag nam ik, na een dagje sightseeing in The Big Apple, de trein van het centrum van New York naar het John F. Kennedy-vliegveld. LAN vertrekt daar van de (relatief nieuwe) Terminal 8, waar een groot deel van de OneWorld-maatschappijen ook vertrekt. Op het moment dat ik daar aankwam, ging de incheckbalie toevallig nèt open, dus ik kon meteen mijn tas inchecken. Mijn tas zou ingecheckt worden tot aan Santiago, waar ik hem op moest halen en door de douane moest gaan – Santiago-Paaseiland is immers een binnenlandse vlucht. Ik kreeg een pasje waarmee ik door de fasttrack-security kon en ik kreeg een lounge invitation voor de Admirals Club Lounge van American Airlines.

Ondanks dat ik een fasttrack-pas voor de veiligheidscontrole had, stond ik toch ruim een halfuur in de rij. Ter hoogte van de veiligheidscontrole is een grote muurschildering waarin skylines van over de hele wereld gecombineerd zijn en de woorden ‘Welcome to New York’:

Meteen na de veiligheidscontrole bevindt zich op de eerste verdieping de ingang van de Admirals Club Lounge. Ik liet mijn lounge invitation zien en kreeg vouchers voor 2 gratis alcoholische drankjes – kennelijk moest je in de lounge voor alle andere drankjes betalen! Omdat ik er een lange dag op had zitten, vroeg ik gelijk aan een medewerker van de lounge of ik gebruik kon maken van de douche. Er was meteen een cabine vrij, dus ik kon me lekker even opfrissen. De douchecabine was niet echt iets bijzonders: gewoon een douche, een wasbak en een toilet. Er hingen wat douchegel-dispensers in de douche, maar verder was er niets aan toiletartikelen aanwezig.

Nadat ik lekker opgefrist was van een lange dag, besloot ik een kijkje te gaan nemen in de lounge. Ook de lounge zelf was niets bijzonders: het was in feite één grote ruimte met een heleboel stoelen en banken. Aan één uiteinde stonden een paar bakjes pinda’s en aan het andere uiteinde was de bar. Ik ging in de buurt van de bar zitten en bestelde een drankje. Met de voucher die ik had gekregen kon ik een ‘basic alcoholic drink’ krijgen: een Amerikaans biertje, een goedkope wijnsoort of een ‘huismerk’ sterke drank. Ik had ondertussen wel dorst, dus ik ging voor een biertje:

Nadat mijn vouchers op waren, had ik het vrij snel gezien in de lounge. In sommige lounges kan ik me uren vermaken, maar hier was nou eenmaal weinig te beleven. Ik besloot een rondje te lopen over het vliegveld en voor ik het wist was het al tijd om aan boord te gaan van mijn Boeing 767 die mij naar Lima zou brengen.

Aan boord werd ik (in het Spaans!) welkom geheten en het eerste gangpad ingestuurd. De Premium Business class heeft een vrij standaard 2-2-2-opstelling met (afhankelijk van het toestel) 3 of 5 rijen business class. De stoelen gaan helemaal plat maar bieden door de opstelling weinig privacy. De inrichting in de cabine is blauwgrijs met donker hout, waardoor het één en ander -ondanks de vrij standaardindeling- toch een beetje een ‘chique’ uitstraling krijgt.

In mijn stoel lagen al een hoofdkussen en een dekbed klaar – het werd duidelijk een nachtvlucht! Mij viel meteen op dat het kussen en het dekbed erg zacht, comfortabel en van goede kwaliteit waren: heel anders dan die rare fleecedekentjes die je soms krijgt. Ik legde mijn kussen en dekbed aan de kant en er werd een glaasje champagne en een bakje nootjes bij mijn stoel gebracht:

Terwijl het boarden verder ging, begon de piloot al met zijn mededelingen. Hij vertelde dat de vlucht naar Lima ongeveer 8 uur zou duren en dat hij ons op tijd aan de grond in Peru zou krijgen. Het weer op de route was erg rustig, dus iedereen kon heerlijk wat slaap meepakken. Opvallend was dat de mededelingen telkens heel uitgebreid in het Spaans waren, terwijl ze in het Engels erg kort waren. Het Engels van de crew was duidelijk niet heel goed – gelukkig spreek ik een aardig woordje Spaans!

Tussen de stoelen zit ontzettend veel ruimte, waardoor je -zelfs als je je benen strekt- nog meer dan genoeg ruimte hebt. Het is ook fijn dat je op die manier nog redelijk makkelijk uit je stoel kunt komen als je aan het raam zit, zelfs als je stoelgenoot zijn stoel in de slaapstand heeft gezet. Een nadeel is dat de meeste bergruimte daardoor ook erg ver weg zit – die zit namelijk in de stoel voor je. In die stoel zit een televisie, een tijdschriftenvak en een groter bergvak waar je bijvoorbeeld je schoenen in kunt plaatsen. Om daar bij te kunnen, moet je dus helaas wel uit je stoel komen:

In het tijdschriftenvak zaten ook de menukaarten, die een leuk design hadden:

Na ongeveer een halfuur was het boarden klaar en begin de Boeing 767 met taxiën. Het was erg druk met vliegverkeer, dus we moesten nog ongeveer een halfuur wachten tot het onze beurt was om op te stijgen. Terwijl we moesten wachten, kon ik mooi de menukaarten even doornemen. Ondanks het leuke design van de buitenkant van de menukaarten, waren ze aan de binnenkant vrij simpel. Qua eten was er één pagina met de keuzes voor het diner en het ontbijt. Daarnaast was er nog één pagina met beschikbare dranksoorten. De wijnkaart was wél erg uitgebreid en goed, met zes rode wijnen, vier witte wijnen, een champagne en een port:

Op een gegeven moment was onze vlucht aan de beurt voor het opstijgen en vertrokken we in zuidelijke richting – op naar Zuid-Amerika! Toen de vlucht kruishoogte bereikte, besloot ik een beetje te gaan spelen met de stoel: hij was in veel verschillende standen te zetten met de bediening die zich in het middenconsole bevond:

Ik koos een comfortabele relaxstand en besloot het inflight magazine van LAN door te nemen.

Op een gegeven moment kwam een stewardess toilettasjes van Bulgari uitdelen:

In het toilettasje zat een paar sokken, een pen, een tandenborstel, een oogmasker, wat crèmepjes en een grote zak waarvan ik het nut niet goed wist. Ik gebruik de zak tegenwoordig om mijn was in op te bergen als ik op reis ben, dus hij komt in ieder geval van pas!

Nadat de toilettasjes waren uitgedeeld, kwam de crew met een karretje de cabine in om eten uit te gaan delen. Toen de stewardess bij mijn stoel aankwam, zette ze zonder iets te vragen een tray met pasta voor me neer. Ik keek een beetje verbaasd omdat ik kennelijk niets mocht kiezen en de stewardess legde mij uit dat ik een vegetarische maaltijd besteld had. Ik kon me dat niet herinneren, maar later bleek dat -toen ik een keer als test een vegetarische maaltijd had besteld om die te vergelijken met een ‘gewone maaltijd’- die voorkeur aan mijn frequent flyer account was gelinkt. Vandaar dat ik kennelijk automatisch een vegetarische maaltijd kreeg… De pasta zag er desalniettemin lekker uit, dus ik besloot niet om iets anders te vragen:

Het eten was inderdaad erg lekker en de witte wijn die ik erbij had, smaakte ook erg goed. Meteen toen ik mijn eten ophad, werd de tray weer weggehaald en binnen no-time werden de lichten van de cabine gedimd: het was kennelijk de bedoeling dat iedereen snel ging slapen! Dat kwam mij gelukkig goed uit, want ik was vrij moe van mijn dagje sightseeing in New York. Ik zette mijn stoel in de platte stand, zette de massagefunctie aan en pakte mijn dekbed – klaar voor de nacht!

Het bed lag heerlijk en voor ik het wist, viel ik als een blok in slaap. Toen ik wakker werd,was de vlucht al boven het luchtruim van Peru. Erg grappig dat we al voorbij Guayaquil waren, waar ik iets later weer naar terug zou vliegen.

Ik werd precies op het juiste moment wakker: de crew begon net het ontbijt uit te delen. Ook voor het ontbijt stond er weer een vegetarische maaltijd in het systeem, dus ik kreeg een sandwich met kaas, een salade en wat fruit. Dat klinkt erg simpel, maar het was verrassend lekker!

Vrij snel na het ontbijt werd de landing ingezet en landden we op de luchthaven van Lima. Ik vond het erg opvallend dat de crew tijdens de hele vlucht van 8 uur met -voor zover ik kon zien- met niemand uit de cabine een praatje had gemaakt. De hele service was erg zakelijk (misschien zelfs een beetje kil), maar daardoor wel efficiënt. Een heel duidelijk verschil met bijvoorbeeld Aziatische maatschappijen, waarbij de service juist altijd ontzettend hartelijk en hoffelijk is.

Toen we geland waren, ging ik snel even door de immigratie om hier en daar wat foto’s te schieten op het vliegveld van Lima. Het was nog erg vroeg en daardoor erg rustig. Ik associeerde Lima -na een paar hectische overstappen in het verleden- altijd met een chaotisch vliegveld, maar dat viel gelukkig erg mee op dit vroege uur!

Al snel bleek dat je nergens een goed zicht op de landingbanen had, dus ik ging weer naar binnen. Daar ging ik door de paspoort- en veiligheidscontrole en ik besloot wat te gaan drinken in de lounge. De lounge was vrij simpel en niets bijzonders, maar er stonden wel wat buffetten met drankjes en hapjes – wat al een hele vooruitgang was vergeleken met de Admirals Club in New York! Een leuk, opvallend detail was dat de lounge een kleine ‘binnentuin’ (waarschijnlijk een rokersruimte) had, waar je in de buitenlucht kon zitten:

Vlucht 2: LA1630 van Lima naar Guayaquil

Vrij snel was het tijd om te boarden naar mijn volgende vlucht. Vanuit de lounge ging ik naar de gate en daar stond de Boeing 767 inderdaad al klaar voor vertrek naar Guayaquil.

Ik ging aan boord en nam plaats in mijn stoel, deze keer de achterste stoel in een cabine met 3 stoelen:

Na ongeveer 20 minuten wachten, vertrok het toestel van de gate en kon het beginnen aan de reis van amper 2 uur naar Guayaquil. Meteen na het opstijgen begon de ontbijtservice, waarvoor geen menukaart werd uitgedeeld. Het ontbijt was op deze vlucht iets eenvoudiger dan op de vlucht van New York naar Lima: het bestond wederom uit een sandwich met kaas (maar dan op een ander broodje), een extra (in plastic verpakt) broodje en wat fruit:

Het broodje was wederom, ondanks dat het vrij simpel was, erg lekker. Ik besloot na het ontbijt mijn stoel nog even in de relaxstand te zetten en onder het genot van wat leuke, Zuid-Amerikaanse muziek van het inflight-entertainmentsysteem even een dutje te doen.

Vrij snel begon de Boeing 767 weer te dalen. Ik had Ecuador altijd geassocieerd met bergen en oerwouden, dus ik was erg verbaasd toen het landschap rondom Guayaquil wel wat op Nederland leek:

Voordat ik het wist, stond ons toestel aan de grond in Guayaquil. Omdat de vlucht wat sneller was verlopen dan verwacht, had ik een ruime overstaptijd. Ik besloot dus nog maar even door de paspoortcontrole te gaan op zoek naar wellicht een leuk panoramaterras. Na aan halfuur gewacht te hebben op mijn paspoortstempel, bleek dat er helaas geen panoramaterras was – de moeite dus voor niets! Wel was ik verrast over het vliegveld van Guayaquil: het was (zeker naar Zuid-Amerikaanse standaarden!) een erg modern en schoon vliegveld dat er ook nog eens mooi uitzag. Zo was er een aantal vijvers rondom het gebouw aangelegd, compleet met koikarpers en schildpadden – een heel leuk detail!

Ik ging weer naar binnen en besloot nog even een kijkje in de lounge te nemen voor mijn volgende vlucht zou vertrekken. Ook de lounge was mooi en modern ingericht, maar niet erg groot. Er waren een aantal tafeltjes waar je aan kon zitten en een paar zithoeken met meer comfortabele stoelen. In het midden stond een buffetje met wat snacks als kaas en nacho’s.

Ik pakte wat snacks en liep naar de bar om een biertje te bestellen. Ik was verrast toen ik daar 1 dollar voor moest betalen, want ik ging er van uit dat het gratis zou zijn. Gelukkig had ik nog wat dollars over uit de VS, dus ik betaalde een dollar en ging weer naar mijn tafeltje.

Terwijl ik van mijn bier en de snacks genoot, kwam de barman naar mij toegelopen. ‘Mag ik uw boardingpass zien?’ – Ik overhandigde hem mijn boardingpass en hij rende er mee weg. Even later kwam hij terug met mijn boardingpass en 1 dollar. ‘Voor LAN-passagiers zijn de drankjes gratis!’ – ook al maakte die ene dollar natuurlijk niet echt iets uit, het was wel attent dat hij het toch nog even controleerde achteraf!

Nadat ik mijn (gratis!) biertje op had, werd er omgeroepen dat mijn vlucht ging boarden, dus ik ging naar de gate waar mijn toestel stond.

Vlucht 3: LA569 van Guayaquil naar Santiago

Mijn derde vlucht met LAN vond wederom met een Boeing 767 plaats. De procedure was weer precies hetzelfde als op de vorige vluchten: instappen, drankje voor vertrek, mededelingen voornamelijk in het Spaans (en kort in gebrekkig Engels) en vertrekken maar! Ook tijdens deze vlucht viel het weer op dat de service erg zakelijk en zelfs een beetje kil was. Dat bleef ik erg opvallend vinden, vooral omdat de Zuid-Amerikaanse mentaliteit in mijn beleving juist erg warm en hartelijk is… Hoe dan ook, de vlucht naar Santiago zou ongeveer 5 uur duren en er werd op deze vlucht wél een menukaart uitgedeeld. De wijnkaart was exact hetzelfde als op de vlucht van New York naar Lima. De opties voor het eten waren als volgt:

De menukaart had opties voor zowel een ontbijt als een lunch, maar dat kwam (zo bleek later) omdat de vlucht in Caracas begonnen was en met een stop in Guayaquil doorvloog naar Santiago. Voor mijn gedeelte van de vlucht zou ik dus alleen een lunch krijgen. Ik vond het erg opvallend dat ze maar één menukaart voor beide vluchten gebruikten, al helemaal omdat alle passagiers die in Guayaquil aan boord gingen ‘nieuwe’ passagiers leken te zijn.

Zodra het lampje ‘stoelriemen vast’ uitging, begon de crew met het uitdelen van de lunch. Voor mij was er wederom een vegetarische maaltijd. Ik vroeg of ik misschien de biefstuk van de menukaart mocht, maar dat was volgens de stewardess helaas niet mogelijk. Ze zullen het waarschijnlijk wel raar gevonden hebben dat ik in plaats van een vegetarische maaltijd een vleesgerecht vroeg, maar ze vroegen er verder niet om, dus ik besloot niet te gaan uitleggen waarom er een vegetarische maaltijd in mijn boeking stond.

De vegetarische lunch bestond uit een groentelasagne, een salade en vers fruit. Wederom was het eten weer van erg goede kwaliteit en erg lekker, ook al was het niet mijn eerste keus! Na het eten zette ik mijn stoel weer in een relaxstand en ging ik een film kijken. Ik geloof dat ik het nog niet gezegd had, maar het entertainmentsysteem was van zeer goede kwaliteit: de selectie aan films en muziek was erg uitgebreid en het beeld was haarscherp! Terwijl ik wat tussen films aan het zappen was, nam ik een lekker glaasje whisky:

Nadat ik een paar films gekeken had, werd de landing alweer ingezet en in de loop van de avond landden we in Santiago. Daar ging ik door de paspoortcontrole, haalde ik mijn koffer op en nam ik een taxi naar mijn hotel in de buurt van het vliegveld. Na een korte nacht (waarin ik door de lange reis héél goed sliep) kon ik de volgende ochtend weer terug naar het vliegveld voor mijn laatste vlucht.

Vlucht 4: LA841 van Santiago naar Paaseiland

Het inchecken voor de vlucht naar Paaseiland was een ontzettende chaos: kennelijk gaat de halve bevolking van het eiland eens in de zoveel tijd boodschappen doen op het vasteland, want er stonden bij het inchecken enorme rijen met mensen met grote dozen vol met etenswaren, electronica en weet ik het wat nog meer! Voor binnenlandse vluchten is er geen aparte rij voor business class-passagiers, dus ik stond bijna 45 minuten in de rij voor ik kon inchecken.

Toen ik ingecheckt was, ging ik door de veiligheidscontrole en ging ik op zoek naar een lounge. Ik weet niet of het aan mij, mijn richtingsgevoel of de bewegwijzering op het vliegveld lag, maar ik kon zo snel geen lounge vinden waar ik kon wachten op mijn vlucht. Misschien heeft LAN ook wel helemaal geen lounges voor binnenlandse vluchten – dat kan ook nog! Hoe dan ook, na een paar rondjes gelopen te hebben, was het al tijd om te gaan boarden.

Aan boord werd ik -erg verrassend na de ‘kille houding’ tijdens de vorige vluchten- heel hartelijk welkom geheten en naar mijn stoel gebracht. Daar kreeg ik meteen een glaasje sinaasappelsap.

Terwijl het boarden rustig doorging, had ik een prachtig uitzicht op de zonsopkomst achter de bergen:

Toen de melding ‘boarding completed’ kwam, bleek dat er naast mij nog maar 2 andere passagiers in de business class zaten, het werd dus erg rustig!

De veiligheidsinstructie werd weer afgespeeld en voor ik het wist, steeg de Boeing 767 op en zette koers naar Paaseiland: het meest afgelegen vliegveld ter wereld – op ruim 5,5 uur vliegen van Santiago.

Toen het lampje ‘stoelriemen vast’ uitging, kwam er iemand uit de economy class naar voren gesneld en kwam naast mij zitten. Ik keek haar eerst een beetje verbaasd aan en ze zei heel stellig dat ze daar mocht zitten. Ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest, maar toen kwamen de stewards en stewardessen één voor één langs bij haar om haar gedag te zeggen. Ik besloot gewoon brutaal te zijn en te vragen waarom ze ineens ‘voorin’ kwam zitten. Ze vertelde dat ze ‘Jefe de Tripulantes’ was, wat zich een beetje laat vertalen als ‘purser’. Ze was een paar dagen vrij, maar ging met de crew mee naar Paaseiland om daar een korte vakantie te houden. Ze vond het altijd ‘zo ongezellig’ om alleen te zitten, dus vandaar dat ze naast mij was komen zitten.

Tijdens de vlucht was ik gezellig met haar aan het kletsen en -ik weet niet of het door haar kwam of niet- de crew was plotseling ontzettend vriendelijk vergeleken met de andere vluchten. Er werd constant gevraagd of ik nog wat wilde drinken en ik kreeg zelfs een boekje met informatie over Paaseiland van de crew.

Door het leuke gesprek dat ik met de ‘purser’ aan het voeren was, ben ik helemaal vergeten om een foto te maken van het eten. Maar eigenlijk maakt dat niet uit, want het was wederom een sandwich met kaas, die ik op de eerdere vluchten ook had gehad. Opvallend was dat er -ondanks de lange vluchtduur- geen menukaarten werden uitgedeeld, waarschijnlijk omdat het een binnenlandse vlucht was. Terwijl de purser mij allemaal tips over Paaseiland vertelde, waren we al een flink stuk op weg boven de Stille Oceaan:

Na ongeveer 5 uur vliegen, kwam er plotseling een stipje land in zicht dat snel dichterbij kwam: Paaseiland! De Boeing 767 landde geruisloos op de ontzettend lange landingsbaan (het vliegveld wordt gebruikt als noodlandingsplek voor Space Shuttles) en taxiede richting de ‘terminal’. Ik nam afscheid van de vriendelijke crew en ik werd uitgenodigd om de volgende dag met ze het eiland over te rijden en wat bezienswaardigheden te bekijken – een aanbod waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt! Omdat het kleine vliegveld van Paaseiland (uiteraard!) geen jetbridges heeft, mochten we met een trap van boord – wat ik altijd erg leuk vind:

Het vliegveld lag meteen tegen een aantal heuvels en een vulkaan aan en er was verder nergens bebouwing te zien. Het was een heel apart gezicht om de grote Boeing 767 te midden van ‘niets’ te zien staan:

Het vliegveld was een soort ‘schuur’ met eromheen wel een paar leuke beelden en leuke afwerkingen in lokale stijl – dat maakte het gevoel van ‘aankomen op het einde van de wereld’ helemaal compleet.

Ik haalde snel mijn tas op en ging richting mijn camping (!), waar ik de komende week zou verblijven. De volgende dag werd ik inderdaad door de crew opgehaald en deden we een rondje sightseeing over het indrukwekkende eiland:

Conclusie

Al met al heb ik een aantal prima vluchten gehad met LAN. De stoelen zijn niet echt bijzonder, maar in slaapstand erg comfortabel omdat ze wel helemaal plat gaan. Het eten was telkens erg lekker, maar wel een stuk simpeler dan het eten op vluchten van vergelijkbare lengte met ‘erg goede’ maatschappijen. Het was opvallend dat de crew op de meerderheid van de vluchten erg kil en zakelijk was – met als grote tegenstelling de crew op de laatste vlucht die me zelfs een dagje meenam in een huurauto! Ik denk dat ik zeker weer voor LAN zou kiezen voor vluchten van of naar Zuid-Amerika, maar de service en stoelen halen het lang niet vergeleken met geweldige maatschappijen uit bijvoorbeeld het Midden-Oosten of Azië.