Onlangs maakte ik een reis van 3 weken en verbleef eerst een week in Bali en reisde nadien verder naar het zuidelijke gedeelte van de Stille Oceaan. Mijn bestemming daar was het eiland Aitutaki, een plaats waar het toerisme nog niet welig tiert en je in alle rust kan genieten van het natuurlijk schoon in een groene omgeving.

Waarom Aitutaki?

Eigenlijk is het antwoord daarop héél simpel, omdat ik geen hotels kon boeken op Tahiti of BoraBora. Ok laat ik mezelf iets meer verduidelijken, ik kon geen van de supermooie InterContinental hotels boeken op punten omdat deze een jaar op voorhand volzet zijn. Beide bestemmingen zijn zo populair dat het bijna onmogelijk is…

Aan de hand van Google Maps ben ik gaan kijken wat voor ander schoons moeder aarde te bieden heeft en kwam ik via de zoom functionaliteit terecht bij Aitutaki. Dit kleine eilandje, wat eigenlijk een atol is, heeft een oppervlakte van ongeveer 18 vierkante kilometer. Er is een klein vliegveld, één supermarkt, een hoofdweg van de ene kant naar de andere kant van het eiland en dan heb je het zo’n beetje gehad. Oh het hoogste punt van het eiland ligt zo’n 124 meter boven de zeespiegel.

Het feit dat het eiland zo afgelegen ligt trok me aan, ver weg van alles en iedereen, ver uit de buurt van enige vorm van massatoerisme… De overgang van herfst naar winter zorgde er voor dat het eiland zo goed als verlaten was, behalve een paar buitenlanders die er net als voor hadden gekozen om in deze periode af te reizen naar dit tropische atol.

De reis naar de South Pacific

Zoals jullie hebben kunnen lezen in de voorgaande verhalen van deze trip, ben ik met een flinke omweg naar Aitutaki afgereisd. De trip begon in Denpasar (Bali), ging via Bangkok naar Perth, vervolgens naar Melbourne, nadien met Air New Zealand in economy class naar Auckland, gevolgd door een stukje time travel naar Rarotonga en uiteindelijk naar Aitutaki. Alles bij elkaar goed voor een totaal van 10.487 gevlogen mijlen!

Een normaal mens verklaart me gek, ik geef ze geen ongelijk, maar als je zoals in mijn geval graag vliegt dan is het een unieke belevenis. De reviews van Thai Airways in economy class en de vluchten met Qantas in business class zullen me altijd bij blijven, maar het hoogtepunt was een moment dat eigenlijk niks met vliegen te maken had.

Op de avond van 3 mei vertrok ik om 19u30 vanuit Auckland richting het eiland Rarotonga, het hoofdeiland van de Cook Eilanden. Tijdens die vlucht passeerde ik de internationale datumgrens of tijdgrens wat er voor zorgde dat ik op dezelfde dag (3 mei) ’s morgens om 1u30 landde in Rarotonga! Nu raakt je bioritme normaal gesproken al in de war als je lange vluchten maakt tussen verschillende tijdszones, maar dit sloeg alles!

Eenmaal aangekomen op Rarotonga moest ik nog het nodige papierwerk invullen en door m’n slaperige kop was ik niet in m’n normale doen. Eerst stond ik zonder immigratie formulier aan te schuiven en nadien stond ik in de verkeerde rij! Kom op Jansen, wakker worden! Uiteindelijk raakt ik door de douane en kon ik m’n koffer oppikken. De vlucht vanaf Rarotonga naar Aitutaki was pas om 10u30 dus ik had flink wat tijd te doden, zeker aangezien ik pas rond 6u kon inchecken…

Nadat de laatste vlucht van Jet Airways was vertrokken werd het ontzettend stil op het kleine vliegveld van Rarotonga, zelfs de lichten in de openlucht terminal werden gedoofd. Ik probeerde om mezelf zo comfortabel mogelijk neer te planten op de stoelen, de koffer op een bagagekarretje hielp daarbij om m’n benen horizontaal uit te strekken. Ik zat wat met m’n telefoon te spelen, dat zal rond een uur of half 3 zijn geweest toen er ineens een scooter stopte.

In het schemerdonker kon ik amper uitmaken wie het was, maar de man stapte op me af en plofte neer op een andere bank. Na wat gezucht en binnenmonds gevloek, vroeg ie me ineens waar ik vandaan kwam. Ik begon m’n verhaal te doen over mijn hele reis waarna ie zich voorstelde als Willy. Hij was geboren en getogen op Rarotonga en stamde af van de Maori. Tot zonsopgang hebben we met elkaar zitten praten, ervaringen uitgewisseld, gefilosofeerd over het leven, gesproken over de jeugd van tegenwoordig en het verlies van traditionele waarden die zo belangrijk zijn in het leven van de Maori.

Zo’n unieke ervaring om met een totaal onbekend iemand over de meest uiteenlopende onderwerpen te praten en een band op te bouwen. Daarbij vallen luxe hotels en het vliegen in business of first class in het niets… Begrijp me niet verkeerd, ik houd van (luxe) reizen anders zou ik deze hobby niet uitoefenen, maar de ervaring die ik die nacht heb op gedaan is zoveel meer waard.

Island Time

Bij aankomst op Aitutaki wordt ik op het kleine vliegveldje opgewacht door Maine, zij runt Paradise Cove Lodge. Onderweg naar het hotel vraagt ze me of ik nog iets nodig heb qua boodschappen of eventueel geld wil afhalen, hele vriendelijke service. Ik kreeg het gevoel alsof ik haar al jaren kende.

Stel je trouwens niet teveel voor bij de wagen waarmee je wordt opgepikt, het is een aftands busje waar de deuren bijna van los komen, echte “island style” haha, dat merk je ook in de manier van doen en laten van de lokale bewoners. Alles gaat op het gemak, nergens druk in maken, lukt het vandaag niet dan doen we het toch morgen? Gewoon alles heerlijk relaxed, zo merk je dat we in Europa veel teveel lopen te stressen en ons druk lopen te maken in kleine dingen. Chill out and enjoy the island time!

Er zullen vast mensen zijn die Aitutaki maar niks vinden of klagen over het feit dat er niet veel te beleven valt. Maar wat heb je meer nodig dan een kleine bungalow op palen als je op een eiland verblijft wat nog 18 vierkante kilometer groot is? Je verblijft in een tropisch klimaat, dus ja er zullen insecten zijn, ja het kan er heet zijn en er kunnen flinke regenbuien vallen.

Is dit een reden tot klagen? Absoluut niet! Je bent weg van alles en iedereen, geen ontvangst op de telefoon, bijna geen wifi tenzij je er een fortuin voor betaalt en alleen maar vriendelijke locals die elke dag een glimlach op hun gezicht hebben. Ze zijn blij met hetgeen ze hebben en kunnen delen als je als gast bij hen verblijft.

Accommodatie

Op Aitutaki zijn er geen hotelketens te bekennen. Er zijn een aantal high end hotels, waar je een flinke hap geld betaalt per overnachting. Daarom had ik er bewust voor gekozen om iets kleinschalig te boeken en via Booking.com kwam ik bij Paradise Cove Lodge terecht. Het wordt gerund door een lokale familie en ik werd er verwelkomd alsof ze me al jaren kende.

Het hotel of B&B of hoe je het ook wil noemen waar ik verblijf, bestaat uit 10 kleine bungalows waarvan er een aantal uitkijken op het strand. Ik zit in bungalow nummer 9 met een balkon waar een tafel en 2 stoelen op staan.

Het uitzicht is onbetaalbaar, zo ver als m’n ogen kunnen zien is er water. Eerst is er een ondiepe en getijde gevoelige baai die uitmondt in de wijde en diepe wateren van de Stille Oceaan.

De bungalow had een kleine badkamer met wasbak, toilet en douche. Voor de rest was er mini keukentje, klein tafeltje met stoel en het bed. Dat was het zo’n beetje, niks luxe of wat dan ook, maar ik vond het allemaal prima. Het droeg allemaal bij aan de relaxte sfeer op Aitutaki.

Zoals je kan zien is het echt basis, maar ondanks het feit dat de eerste dagen qua weer tegensloegen, heb ik het flink naar m’n zin gehad op Aitutaki! Op het kleine domein van Paradise Cove Lodge kon je fietsen en scooters huren. Een aantal dagen heb ik ervoor gekozen om het eiland per fiets te verkennen. Heerlijk om te doen, iedereen rijdt er relatief langzaam en elke local die je tegenkomt zegt hallo tegen je. Iets wat zelden gebeurt in de Benelux…

Er is een klein restaurantje, de Coconut Shack, waar ’s morgens een miniem ontbijt wordt geserveerd. Je zal tevreden moeten zijn met wat brood, ontbijtgranen, een overdosis vers fruit en overheerlijke pannenkoeken! Ze serveren er geen lunch, maar ’s avonds kan je er eten. De selectie op de menukaart is klein, maar alles wordt met liefde bereid. Tenzij de kok ziek is, dan zal je naar een alternatief op zoek moeten. En nee dit kwam niet door het eten.

Tijdens de week dat ik er verbleef, heb ik er twee keer een “island night” meegemaakt. Wederom een unieke belevenis waarbij er lokaal eten geserveerd wordt en er ouderen uit de gemeenschap zorgen voor muziek.

Er is één lokale specialiteit die je zeker moet proberen, ik heb me er ook aan gewaagd en dat heb ik me niet beklaagd! De “mud crab” wordt maar door enkele vissers op het eiland gevangen omdat de beesten zo moeilijk te vangen zijn. ZO LEKKER, dat ik m’n vingers er letterlijk bij heb zitten aflikken!

Belevenis

Ondanks het feit dat het weer de eerste dagen tegen viel, heb ik zo genoten van dit weekje! Op de regenachtige avonden in het begin van de week was er weinig te beleven op eiland zelf. Gelukkig had ik een enorm goede vriend van me mee op reis genomen. En net als met Willy op het vliegveld van Rarotonga, heb ik eindeloze gesprekken gehad met m’n vriend Jack D…

Tuurlijk is het baden in luxe fijn om mee te maken, maar ondanks het feit dat ik veel met miles en hotelpunten kan bereiken, is het niet altijd nodig. In vergelijking met mijn verblijf in het InterContinental hotel op Bali, valt dit in het niks, maar de belevenis is zoveel anders. Terwijl je in een vijfsterren hotel de butler belt om je was te doen, deed ik m’n eigen was hier gewoon in de wasbak van de badkamer haha!

Iedereen kent het spreekwoord “een foto zegt meer dan 1000 woorden”, wel dan vat de volgende foto wel héél goed samen hoe ik me voelde op Aitutaki.

Eerder schreef dat ik er niet zoveel te doen is op het eiland, maar als je niet vies bent om er zelf op uit te trekken dan zijn er talloze plekjes te ontdekken! Zo kan je bijna het hele eiland rondwandelen via de verschillende stranden. Of je trekt naar het hoogste punt van het eiland om panorama foto’s te schieten.

Urenlang kon ik me zowel overdag als ’s avonds bezig houden met fotografie. Ik had een kleine camera bijna en heb daarnaast lopen spelen met m’n GoPro. Heerlijk om zo de dagen door te komen, ik zou nog honderden foto’s kunnen posten in dit artikel, maar ik maak wel eens een fotodump op m’n eigen blog in de toekomst.

Als ik je één ding echt mag aanraden, dan is het wel om een snorkel safari te boeken. Je kan dit doen voor je naar Aitutaki reist, maar ik heb het ter plaatse geregeld via Teking Lagoon Tours. De kapitein die je mee neemt in de lagunes rond het atol is een kerel met een heerlijk gevoel voor humor! De groep waar ik mee ben gaan snorkelen was een internationaal gezelschap: Duitser, Italiaan, iemand uit Israël, Amerikanen, Canadezen, een dame uit Venezuela en een paar Australiërs.

Iets wat hoog op m’n zogenaamd bucket list stond was m’n paspoort te laten afstempelen op One Foot Island. Een minuscuul eilandje in de lagune rond Aitutaki.

Conclusie

Als je ervan houdt om op een bijna verlaten eiland te verblijven waar er maar één supermarkt is (die amper wordt bevoorraadt) en van rust houdt, dan is Aitutaki een absolute aanrader! Ik zou zo weer terug willen… Voor degenen die meer info willen over dit eiland of de omringende eilanden, stuur mij gerust een e-mail of stuur me een PM via het forum van InsideFlyer NL. Om jullie nog een laatste indruk te geven van dit magische eiland is hier een filmpje wat gemaakt is met behulp van een drone, geniet ervan!