In mijn vorige artikel hebben jullie kunnen lezen hoe ik met Air New Zealand in business class naar Shanghai vloog. Ik zat dus nog steeds aan de andere kant van de wereld. Op een of andere manier moest ik terug thuis raken… Voor ik aan mijn mooiste reis van het jaar begon had ik een aantal vluchten geboekt. Met deze vluchten zou ik vanaf Shanghai naar Seoul vliegen en vervolgens naar Jakarta. De vluchten werden gevlogen in Asiana business class. Het ging om een award ticket wat ik had geboekt met miles van Miles & More, het loyaliteitsprogramma van Lufthansa.

Wat volgt is er een review van de twee vluchten in Asiana business class. De eerste vlucht werd uitgevoerd met een Boeing 777-200. Tijdens de tweede vlucht bevond ik me aan boord van een Airbus A330-300.

Layover in Shanghai

Na mijn lange vlucht vanuit Auckland naar Shanghai, had ik een layover van een aantal uur op de luchthaven van PVG. De transfer verliep relatief vlot, ik moest namelijk door immigratie, vervolgens mijn koffer ophalen en dan weer inchecken voor de volgende vluchten.

Ik was mijn oriëntatie even kwijt toen ik aankwam in de arrivals hal van het vliegveld. De meeste borden zijn in het Chinees geschreven, ja Jansen wat had je gedacht! Maar gelukkig loopt er personeel rond die verdwaalde geesten snel op weg helpen. Ze spreken trouwens relatief goed Engels.

Zorg bij de immigratie dat je alles op papier bij je hebt. Geen boarding passen of reservaties op je telefoon want daar doen ze moeilijk over! Als je jezelf gezeur wil besparen dan heb je alles netjes uitgeprint, zodat je alles kan voorleggen op het moment dat erom gevraagd wordt.

Eenmaal door alle controles heen moest ik wachten tot de check in van Asiana open zou gaan. Het enigste wat ik kon doen was ergens op een bank gaan zitten. Of ik kon naar buiten om een sigaret te roken. De keren dat ik buiten stond te roken, ben ik de tel kwijt geraakt van hoeveel keer ze me een namaak iPhone probeerden te verkopen…

Toen ik zat te wachten viel mijn oog ineens op een rode bolide in de hoek van de terminal. Het ging om een McLaren 570S, wat een wagen!

Asiana Business Class B777-200

De check in voor de vluchten verliep ontzettend vlot. Er waren enkel een paar Japanse zakenmannen die voor me stonden. Dus m’n koffer werd al snel voorzien van een label en ik kreeg mijn boarding passen overhandigd.

Ik kreeg eveneens een voucher voor toegang in de Air China lounge.

Het enigste pluspunt van de lounge was dat ie vlakbij de gate zat. Dat was ook het enigste goede aan deze lounge, er was namelijk geen (gratis) eten verkrijgbaar, tenzij je naar de dining room gaat. Daar kon je tegen betaling à la carte eten. De cocktails waren er niet te drinken, de keuze qua soft drinks was beperkt. Het enigste eetbare wat ik er heb gevonden was yoghurt…

Oh en als je gebruik wil maken van het internet, zorg er dan voor een VPN applicatie op je smartphone of laptop, anders kom je nergens op! Alles van sociale media wordt geblokkeerd door de Great Firewall of China… Zelfs WhatsApp werkte niet.

Gelukkig kwam ik de tijd redelijk snel door en kon ik plaatsnemen aan de gate voor mijn vlucht van Shanghai naar Seoul aan boord van een B777-200 in Asiana business class.

Iedereen bleef netjes in de rij staan voor het boarden en het duurde niet lang voor ik aan boord kon gaan. Eenmaal aan boord werd ik bij naam verwelkomd en naar m’n stoel verwezen.

Vanuit m’n stoel had ik uitzicht op de aansluitende gates, die er redelijk verlaten bij lagen in Shanghai.

De stoel aan boord van dit vliegtuig was comfortabel, maar alles zag er wat gedateerd uit… Ik zat op stoel 2K aan boord van vlucht OZ362.

Voor het opstijgen kwam de purser zich voorstellen: “Hello, my name is Jerry…” Ik moest m’n lach inhouden en flapte er bijna uit dat mijn naam Tom was! Begrijp me niet verkeerd, de crew is vriendelijk en behulpzaam maar het lijkt allemaal een beetje kunstmatig. Iedereen van de crew heeft bijvoorbeeld een Engelse naam, alhoewel je zeker weet dat dit niet hun echte naam is.

Er werd enkel water of jus d’orange geserveerd voor het taxiën en ik koos voor de vitamientjes. Precies op schema sloten de deuren van het vliegtuig en werd de safety procedure afgehaspeld. Voor ik het wist hingen we in de lucht en kon er koers worden gezet richting Seoul.

De crew ging rond in de cabine om de menukaarten uit te delen en de eerste drank service ging van start. Ik had totaal geen besef meer van tijd, maar ik was toe aan een gin en tonic! Zo gezegd, zo gedaan en binnen de kortste keren kreeg ik er eentje vergezeld van wat nootjes. Geen warme nootjes, maar verpakt in een zakje…

Na de een korte blik in de krant nam ik de menukaart door en genoot ik van het uitzicht. Het was prima weer en ik kon mijlenver kijken.

De menukaart was vrij simpel, geen overaanbod aan gerechten of drankjes. Gelukkig was de vlucht niet lang, dus het zou volstaan.

Qua eten had ik m’n keuze snel gemaakt, ik zou net zoals op m’n vorige vlucht gaan voor de steak.

Het duurde niet lang voor de maaltijd achter de kiezen zat.

Het dessert sloeg ik over, maar ik lustte nog wel een paar gin & tonics!

Tijdens het kijken van m’n film viel opeens m’n oog op het zijpaneel. Er plakte namelijk een knalrode sticker op, “security check”. Wat hebben ze hier achter gezocht? Geen idee of het me een veilig gevoel moest geven…

Asiana Lounge in Seoul

Na aankomst in Seoul ging ik meteen op zoek naar de lounge. Mijn aansluitende vlucht zou ook in Asiana business class zijn. Mijn volgende boarding pass gaf me recht om te Asiana lounge te bezoeken. Tijdens mijn wandeling door de gigantische terminals van het vliegveld van Seoul hoorde ik ineens traditionele muziek.

In één van de winkels was er een mini podium opgetrokken waar 2 dames aan het spelen waren. Ze trokken flink wat bekijks en ik kon het ook niet laten er een foto van te maken.

De lounge is gemakkelijk te vinden als je de bordjes volgt. Voor de nicotine junks onder ons is er onderweg naar de lounge een rokersruimte voorzien. Deze stond werkelijk blauw van de rook, het afzuigsysteem bleek er niet optimaal te werken. Het droeg alleen maar bij aan de toch al niet zo aantrekkelijke lijfgeur die ik met me meedroeg. Ik ben op 9 mei vertrokken in Aitutaki en ondertussen was ik 2 dagen verder zonder een douche gezien te hebben.

Aan de inkom van de Asiana lounge stond een gigantisch schaalmodel van een Airbus A380. Een machtig vliegtuig waar ik tot nu toe 1 keer mee heb gevlogen. Dit was tijdens mijn vlucht met Qatar Airways van Parijs naar Doha aan het begin van mijn trip.

Ik moest en zou m’n reputatie als drankorgel verder zetten en ging op zoek naar de bar. Wat is er lekkerder dan een Jack Daniels? Ja ik kan wel een aantal dingen verzinnen, maar een JD gaat er altijd in!

Na een tijd in de lounge te hebben gezeten bedacht ik me opeens dat ik nog geen boarding pass had voor mijn vlucht vanuit Jakarta naar Abu Dhabi. Uit ervaring weet ik dat ze daar moeilijk doen als je geen reisdocumenten kunt voorleggen aan security. Gelukkig was er een business center aanwezig in de lounge waar ik mezelf kon inchecken voor de Etihad vlucht. Na het online checken printte ik de boarding pass af en deze verdween voorlopig in m’n trolley.

Asiana Business Class A330-300

Ik kwam precies op tijd aan bij de gate, nadat ik eerst bij de verkeerde gate stond te wachten. Er was namelijk een wijziging geweest en mijn vlucht richting Jakarta zou vertrekken vanaf gate 50.

Een Airbus A330-300 toestel zou de vlucht verzorgen en ik was benieuwd hoe ik deze zou ervaren. Ik had voordien nog nooit met Asiana Airlines gevlogen, laat staan in business class. Dus ik kon mooi een vergelijking maken met de B777-200 van de vorige vlucht.

Net als op de vorige vlucht zat ik ook tijdens deze vlucht op stoel 2K. Het verschil met de voorgaande vlucht is dat ik hier een buurman had. Het blijk een Amerikaan met Koreaanse roots te zijn. We maakten een praatje met elkaar en even later kwam een stewardess langs. Ze meldde ons dat er in totaal maar 6 passagiers in business class zaten. Mijn buurman mocht eventueel verhuizen naar de window seat voor mij, wat ie even later deed.

Toen mijn seat mate was verhuisd was de stoel naast me vrij en kon ik deze als opslagruimte gebreken. Niet dat er gebrek aan opbergruimtes was, maar het was gewoon gemakzucht. Dan hoefde ik niet voorover uit m’n stoel te gaan.

Voor het opstijgen passeerden er flink wat toestellen langs mijn raam. Ideaal om wat te gapen naar vliegtuigen. Aangezien we in Seoul waren, de thuisbasis van Korean Air, was het een en al blauwe toestellen die voorbij kwamen.

Tijdens deze vlucht kreeg ik voor het opstijgen wel een glas champagne aangeboden. Natuurlijk kon ik dit niet weerstaan. Maar net als op de vorige vlucht voelde de crew ook hier weer kunstmatig aan. Het was allemaal met goede intenties, maar het voelt zo nep…

Als maaltijd koos ik deze keer voor een sandwich met kip. Ik had namelijk geen zin in een zware maaltijd. Een lichte maaltijd dus en nadien een poging ondernemen om te slapen.

Na de sandwich werd het hoog tijd voor een slaapmutsje… Een beproefd recept werd besteld en na het nuttigen van een aantal GT’s lag ik snel in dromenland.

Ik kon de slaap echter niet goed vatten en heb toen wat zitten rommelen met de IFE. Het nadeel van veel vliegen is dat je de meeste films dan wel gezien hebt.

Ik had er niet beter op gevonden dan maar wat naar de kaart te zitten staren terwijl ik naar muziek luisterde.

Uiteindelijk kwam er land in zicht en wist ik dat we in de buurt kwamen van Jakarta.

Voor de landing werden de passagiers nogmaals door de crew bedankt voor hun loyaliteit en het vliegen met Asiana Airlines. Véél reizen kruipt in je kleren zeggen ze. In mijn geval stonken m’n kleren naar het zweet en de wallen onder m’n ogen werden alsmaar groter!

Conclusie

Al bij al een goede ervaring, ware het niet dat beide toestellen iets of wat verouderd waren. Ondanks het feit dat de crew vriendelijk en behulpzaam waren, kan ik het gevoel van kunstmatigheid niet kwijt raken. Met andere woorden heb ik mixed feelings bij deze ervaring met Asiana business class.

Als ik moet, dan zal ik in de toekomst weer met Asiana vliegen, maar ik zal geen award ticket meer bij hen boeken. Dan spendeer ik mijn miles liever bij een andere Star Alliance partner van Lufthansa.