Mijn Amerika avontuur kon beginnen! Ik had de laatste avondvlucht van Turkish Airlines (TK) vanaf Amsterdam naar Istanbul Ataturk Airport om 23:55 savonds en kon die dag lekker rustig aan doen met de laatste dingen inpakken. Rond 21:00 was het tijd om in mijn bagage af te geven aan de baggage drop off balie. Schiphol was nagenoeg helemaal verlaten en was het binnen een paar tellen doorlopen naar de vernieuwde grenscontrole, die ik daarvoor alleen maar had gezien toen die nog half in aanbouw was.

Vlucht TK1956 Amsterdam – Istanbul 

Boarden begon, naar mijn gevoel, vrij vroeg voor een A321 maar toen de gate langzaam aan volstroomde met (voornamelijk) Turkse passagiers met soms wel twee tot vier kinderen per gezin was het uiteindelijk geen luxe dat boarding vroeg begon. Ondertussen in de gate raakte ik aan de praat met mijn Turkse buurman en mede doordat ik een paar woordjes Turks spreek kon ik daar nog een aardig gesprek mee voeren. Ik had van te voren goede verhalen gehoord over Turkish Airline, attente crew, lekker eten en genoeg beenruimte. Natuurlijk moet je niet te veel én te hoge verwachtingen hebben van airlines (dan kan het – in mijn ogen – alleen maar tegenvallen) maar stiekem was ik erg benieuwd naar de Turkse gastvrijheid waar Turkish Airlines zo bekend om is. Toen ik aan boord kwam werd ik begroet door een paar stewardessen en een kok? Deze meneer is blijkbaar een ‘Flying Chef’ en worden speciaal getraind om passagiers, ongeacht in welke reisklasse, een onvergeetbare culinaire ervaring te geven. Voor mij persoonlijk hoeft dat niet, ik ben al tevreden als ik een vegetarische/Hindoe maaltijd kan eten en niet zou moeten kiezen tussen bijvoorbeeld rund of kip, waarvan de kipmaaltijden al op zijn. Ik ging zitten en om mij heen werd nog flink geschoven met handbagage wat niet in de bagagebakken paste omdat er te weinig ruimte over was (dat probleem hoef ik frequente reizigers niet uit te leggen ;)) en na ongeveer een kwartier waren we ready for take off.

Stewardessen kwamen langs om elke passagier een stukje Turks fruit te geven en daarna kwamen zij met drinken en de menukaartjes en rap erna begon de maaltijdenservice. De vluchttijd was ongeveer drie uur en vond het toch netjes dat er dan een warme maaltijd geserveerd wordt. Zoals ik al eerder aangaf had ik een Hindoemaaltijd besteld om vervelende situaties te voorkomen. Toen de steward aan mij vroeg wat ik wilde eten, zei ik hem dat ik een speciale maaltijd had besteld, maar erg kortaf zei hij dat deze niet had en ik maar moest eten wat er was. Toen ik vroeg of hij nog kon kijken achter in de galley wilde hij dit niet doen en nam ik gelukkig de vegetarische pasta die erg goed smaakte. Na een minuut of vijf kwam dezelfde steward terug om mij tóch de bestelde Hindoemaaltijd te geven. Ik had toen ineens een luxe probleem, maar heb toen beide maaltijden maar opgegeten omdat ik het anders erg zonde vond.

In de tussentijd merkte ik dat de crew nou niet bepaald ‘lief’ was. Ik zag ze meerdere malen ongeveer snauwen naar passagiers en kwamen slecht uit hun Engelse woorden. Al vaker had ik te horen gekregen dat de cabin crew van TK prima service verleend, maar het begon bij mij niet echt goed. Na het eten kwam de crew nog langs met thee en koffie en was het alweer tijd voor descending. Op naar de volgende vlucht dacht ik! Na wat gelezen te hebben op mijn Ipad (Grey van EL James, voor de nieuwsgierige onder ons) kwam ik op tijd aan op Istanbul Ataturk Airport. De Turkse ‘Kmar’ was mijn eerste halte. Ik stond blijkbaar in de rij voor Turkse paspoorthouders, maar toen de norse beambte mij om mijn visum vroeg, had ik die al op de telefoon bij de hand. Maar hij keek naar mijn paspoort, toen begon het pas.

De meneer achter het raampje keek naar mij, naar mijn paspoort, bladerde erin, keek weer naar mij (dit keer met een erg moeilijke blik) en keek weer naar mijn paspoort. Meneer vertelde dat mijn paspoort nog maar vier maanden geldig was en ik het land daardoor niet in mocht, toen was het de beurt aan mij om moeilijk te kijken, want ik vertelde dat mijn paspoort geldig was tot 1 JUNI 2016. Hij zei toen tegen mij dat mijn paspoort tot 1 JAN 2016 geldig is. Toen liet ik hem zien dat JUN voor juni stond, maar hij wilde niet luisteren en haalde zijn chef erbij. Tien minuten later kwam er een meneer naar mij toe om mij om opheldering te vragen. Ik legde toen uit dat ‘Haziran’ (Turks voor juni) in mijn paspoort stond en geen ‘Ocak’ (Turks voor januari). Druk gebarend naar de eerste meneer die mij hielp was het uiteindelijk akkoord en kon ik met mijn stempeltje halen. Om de norse man die mij geholpen had nog een soort ‘Nederlandse vriendelijkheid’ te laten zien zei ik ‘tessekur ederim’ (Turks voor dankjewel) en toen kon er een klein glimlachje vanaf bij de beambte. Maar dat is ‘het leed wat reizen heet’ ;). Het was inmiddels half vijf ochtends en ik had gelezen dat ik voor €35 in de Primeclass lounge terecht kon en besloot daar de komende zeven uur door te brengen. In de lounge was het ‘precies goed druk’ en kon ik slapen, douchen, met het thuisfront Facetime en ontbijten.

Vlucht TK0081 Istanbul – Boston

Laat ik met het volgende beginnen: Istanbul airport is een alles behalve georganiseerde chaos. De hoeveelheid mensen, aantal winkels en overige faciliteiten zijn er echt veel te veel en het was op een gegeven moment gewoon irritant om je tussen zoveel mensen te wringen om behoorlijk naar de gate te komen. Iedereen die vanaf Schiphol direct op Amerika heeft gevlogen, herkend de volgende wijze van ‘pre-boarden’. Je moet in een erg lange rij gaan staan met allemaal andere mensen die ook naar Amerika moeten, maar allemaal naar verschillende steden, want alle Amerika vluchten vertrekken rond hetzelfde tijdstip (dit heeft met luchtvaartveiligheid te maken, maar hier kan ik nog een heel apart artikel van maken). Toen ik eenmaal ingecheckt was in de A340 die mij naar Boston zou vliegen bleef de stoel heel lang leeg naast mij. Stiekem hoopte ik dat die stoel de komende tien uur leeg blijft maar ik kreeg toch een buurman naast me, die blijkbaar net zijn connecting flight had gehaald omdat zijn voorgaande vlucht vertraging had opgelopen.

De bekende elementen werden weer afgewerkt door de, opnieuw niet zo aardige crew, erg routine matig kreeg iedere passagier weer een stukje Turks fruit, drankje en daarna weer maaltijden service. De maaltijd (die nu werd gebracht door de ‘kok) kwam met een vers ovenbroodje en stukjes fruit. Ik kreeg nog steeds niet echt het gevoel dat de crew hartelijk en gastvrij is, wat ik normaal van Turken gewend ben.

Daarna was het tijd om te gaan slapen, mijn buurman sliep de hele vlucht en daar heb ik weinig last van gehad. Het In-flight entertainment systeem van Turkish is prima, niet heel spannend maar genoeg films, docu’s en muziek om je een paar uur zoet te houden. De uren erna heb ik toch nog iets kunnen slapen en toen ik wakker werd haalde ik in de galley nog wat snacks en begon aan een nieuw boek op mijn Ipad. Snel erna was het tijd voor de laatste maaltijd en was ik al bijna in Boston.

De laatste maaltijd was ‘bijzonder’, ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Het was eerlijk gezegd gewoon niet lekker. De tofu(?) was niet lekker, de salade erbij was verlept en het fruit was erg zuur. Helaas, maar deze maaltijd was echt een miss. Toen was het tijd voor de thee en koffie ronde met Turks fruit en na ruim tien uur kwamen we aan op Boston Logan Airport en kon mijn avontuur nu echt beginnen!