Het hebben of behouden van elite status kan een verslaving worden. Vele van de frequente reizigers zullen hierover kunnen meespreken. In mijn geval is het niet anders. Mijn Gold status bij Star Alliance had ik via een status match verkregen. De American Airlines Platinum status heb ik in 2015 verdiend via de zogenaamde Platinum challenge.

Het afgelopen jaar had ik zo’n 37.000 EQM (Elite Qualifying Miles) bij elkaar gevlogen bij American Airlines. Ik was een boogscheut verwijderd van herkwalificatie. Het grootste deel van mijn EQM waren afkomstig van een business trip. De kosten hiervan werden betaald door mijn werkgever. Er was dus nog een kleine investering uit eigen zak nodig om platinum te behalen.

Doel

Het doel spreekt voor zich, ik moest en zou weer kwalificeren als American Airlines platinum lid. Waarom? Het antwoord op die vraag is héél simpel: de voordelen! Inchecken aan de business class balie zonder te moeten wachten bij economy class. Versneld door de security checks op het vliegveld en gratis gebruik maken van de lounges. Dat zijn voor mij de 3 grote pluspunten van elite status.

Ik vlieg niet altijd business class, dus als ik in mijn vrije tijd en op eigen kost van deze voordelen kan genieten, is dit mooi meegenomen! American Airlines Platinum staat gelijk aan de OneWorld Sapphire status. Je kan dus bij al de airlines die lid zijn van de OneWorld alliantie terecht. Daarbij denk ik dan voornamelijk aan British Airways, Finnair en Iberia.

Route

Als route had ik gekozen voor een vlucht vanaf Brussel naar Madrid met Iberia. Daarna zou ik met American Airlines doorvliegen naar Dallas en vervolgens naar Sao Paolo.

Waar je voor de veranderingen in het loyaltyprogramma nog flink wat miles kon verdienen, was dat deze keer een tegenvaller. Aangezien het aantal award miles nu wordt berekend aan de hand van de prijs die je hebt betaald voor het ticket. In totaal verdiende ik slechts 5406 award miles! Anders had dit meer dan 40k geweest als platinum lid…

Maar de award miles waren niet de hoofdreden van deze trip, het ging om de Elite Qualifying Miles (EQM). Ik heb volgende EQM verdiend:

• BRU – MAD: 409 miles
• MAD – DFW: 4966 miles
• DFW – GRU: 5111 miles
• GRU – DFW: 5111 miles
• DFW – MAD: 4966 miles
• MAD – BRU: 409 miles

Goed voor een totaal van 20.972 EQM, meer dan dat ik nodig had om mezelf te verzekeren van een jaar platinum status. Deze keer geldig tot en met januari 2018.

Reisverloop

Ik houd van korte layovers tijdens dit soort trips. Maar tijdens het boeken van deze trip zag ik de bui al hangen. Het kon niet anders dan een layover van 12 uur in Sao Paolo. Gevolgd door een stopover van 36 uur in Dallas! Bah! Tel daarbij op de verkeerde hotelkeuze. Het hotel in Dallas was ok, maar het lag vlak langs de snelweg in niemandsland.

Tijdens dit soort trips neem ik een kleine trolley mee waar alles in zit. Met alles doel ik op zowel kleren als alle electronica die ik meezeul. Het makkelijkste om kleding mee te nemen zijn vacuum zakken.

Kleding erin en alle lucht eruit

Hier zit genoeg kleding in voor 4 dagen!

Qua electronica en gadgets neem ik meestal enkel mee hetgeen ik denk nodig te hebben… Smartphone, opladers, universele stekkers, power bank, Macbook, camera, GoPro met bijhorende accessoires, kabels. Eigenlijk gewoon teveel om op te lijsten.

Het meenemen van deze spullen heeft meestal als gevolg dat ik redelijk wat bakken kan vullen bij security. Lang leve de fast track waar je niet te lang hoeft te wachten.

Van Sander had ik vernomen dat ik best een exit row stoel kon nemen bij Iberia. Zo gezegd, zo gedaan en ik kon mijn benen languit strekken. In vergelijking met andere stoelen had ik een zee aan ruimte.

Eenmaal aangekomen in Madrid kon het wachten beginnen op de volgende vlucht… Gelukkig was het mooi weer buiten om nog wat naar vliegtuigen te turen en plaatjes te schieten. De Iberia Salas VIP op de T4S terminal is overigens een prima lounge. Mooi verzorgd interieur met een ruim aanbod aan eten en drinken.

Ik heb er genoten van het lekkere eten en me laten verleiden door een drankje. Dit is de eerste lounge waarin het lievelingsdrankje van mijn pa werd geserveerd. Het gaat om een Gran Duque d’Alba, een Spaanse cognac, heerlijk!

Benen trekken voor een vlucht van 10 uur

Gran Duque d’Alba

Tijd voor de Dreamliner

Vanuit Madrid zou ik verder vliegen met de AA Dreamliner in Premium Economy. Het grappige was dat ik nadien besefte dat ik 3 keer in exact hetzelfde vliegtuig heb gevlogen.

De nieuwe B787-9 heeft geen conventionele verduisteringen aan de ramen. Alles gebeurt electronisch na een druk op een knop. Het raam krijgt eerst een blauwe tint en wordt nadien helemaal donker. Tijdens de vlucht op 36.000 voet hoogte, leverde dit mooie plaatjes op.

Eenmaal in Dallas aangekomen, liep ik meteen naar de APC (Automated Passport Control) kiosk en was meteen aan de beurt. Snel alle gegevens invullen en door naar de CBP officier. Die vroeg naar het doel van mijn trip… “Herkwalificeren voor mijn platinum status!”, “Je bent niet de eerste vandaag” antwoordde ie en stempelde mijn paspoort.

Ik had een paar uur om in de lounge door te brengen en wilde mijn GoPro nog eens uitproberen. Ik ben de laatste tijd verslaafd geraakt aan het maken van time lapse videos.

Wederom had ik geluk met het weer, want ik heb een mooie zonsondergang kunnen schieten tijdens m’n verblijf in de lounge.

Volgende stop: Sao Paolo!

Na weer 10 uur in de Dreamliner te hebben gevlogen stapte ik van boord in Sao Paolo (GRU). Ik had aan boord het immigratieformulier ingevuld. Eerder dit jaar was ik ook al eens in GRU geweest en wist perfect de weg naar immigratie.

De regen viel met bakken uit de lucht in Sao Paolo. Ik had geen zin om uren in een taxi naar de stad te zitten. Zeker niet omdat het redelijk hectisch zou zijn door de Formule 1 race van het afgelopen weekend. Ik heb mijn benen even gestrekt buiten aan de luchthaven en mezelf voorzien van een dosis nicotine.

Nadien vond ik het een strakker plan om gebruik te maken van de self service check in en de LATAM lounge te bezoeken. Dat was de theorie, maar in de praktijk moest ik wachten bij de immigratie. Ik was zo snel weer ingecheckt dat de computer mij nog niet had geregistreerd dat ik het land was ingekomen. Na een korte check van de immigratie officier mocht ik doorlopen.

De dame bij de receptie van de LATAM lounge vertelde me vriendelijk dat ze zouden omroepen wanneer mijn vlucht zou boarden… “Dat is pas over dik 11 uur, maar bedankt!”, antwoordde ik. Eerst ging ik even op verkenning in de lounge en dronk een kop thee. Daarna ben ik gaan douchen, wat een verademing tijdens dit soort trips dat je jezelf even kan opfrissen. Je voelt je meteen weer een beetje mens.

Team Redbull

De rest van de tijd heb ik op verschillende plekken in de lounge doorgebracht. In het begin van de dag was het er ontzettend rustig. Er zaten hooguit 5 andere personen in de lounge, er liep meer personeel rond. ’s Middags liepen er meer mensen de lounge in. Ik was op een gegeven moment omringd door technici van het Redbull F1 team. Die waren allemaal in een goede bui door de mooie prestatie van Max Verstappen. Met enkelen van hen heb ik tijdens een drankje de nodige reiservaringen uitgewisseld. Velen van hen waren door hun beroep ook frequent flyer geworden.

Een toast op de goede prestatie van het Redbull team

Een technicus met BA Gold status

Ik wil naar huis!

Begrijp me niet verkeerd want ik reis ontzettend graag, maar tijdens deze trip zat ik niet lekker in m’n vel. Misschien was het de oververmoeidheid van mijn verhuis de week voordien? Na de vlucht van Sao Paolo naar Dallas zat ik er een beetje door. Ik had het helemaal gehad en wilde gewoon meteen naar huis. Maar ik moest eerst nog een stopover van 36 uur overleven!

Pfff die gedachte alleen deed me huiveren. Het gevoel werd zelfs zo erg dat ik na aankomst in Dallas ben gaan zoeken naar award vluchten rechtstreeks naar Amsterdam of Brussel! Er waren genoeg vluchten te vinden, maar enkel met British Airways. Dit betekende dat er bijna 400 euro aan toeslagen bij zou komen. Toch maar niet dan en even doorbijten.

Ik belde het hotel om een shuttle te regelen. Door het drukke verkeer van de ochtendspits en werken op de autosnelweg, duurde het ruim 45 minuten voor deze arriveerde. Het goede humeur van de chauffeur en de vriendelijkheid van het hotelpersoneel zorgde ervoor dat mijn humeur een opkikker kreeg.

De tijd vloog voorbij en voor ik het wist zat ik alweer op het vliegtuig…

Aan boord bladerde ik door het aanbod van het IFE systeem en kwam de laatste Ice Age film tegen, vermaak verzekerd!

Conclusie

Ik ben zondagochtend vertrokken vanuit Madrid en was donderdagavond om half negen ’s avonds weer thuis. Moe en versleten na ruim 40 uur en 21.000 miles vliegen. Maar ik had weer platinum status bij American Airlines tot begin 2018! Een leuke hobby toch dat vliegen? Ja ik blijf het plezierig vinden, alleen begon ik vermoeid aan deze trip en speelde er nog allerlei dingen door m’n hoofd. Hierdoor kon ik niet optimaal genieten van de belevenis.

Een ervaring rijker, enkele stempels erbij in mijn paspoort en ik kan op naar het volgende avontuur! Hebben jullie ooit maffe trips gemaakt met als doel herkwalificatie van elite status? Ik hoor graag jullie verhalen!