Binnen Europa worden veel vluchten uitgevoerd zonder een ‘echte’ Business Class: vaak moet de (zakelijke) reiziger genoegen nemen met een Economy Class-cabine waarbij de middenstoel wordt vrijgehouden voor meer ruimte en privacy. De Club Europe-cabine van British Airways (klik) en de Europe Business Class-cabine van KLM (klik) die wij eerder beoordeelden, zijn hier sprekende voorbeelden van. Toch is er een aantal vluchten binnen Europa te vinden dat wordt uitgevoerd met longhaul-toestellen met daarin een échte Business (of zelfs First) Class. Zo vloog ik enige tijd geleden tussen Moskou en Londen in First Class op een Boeing 747 (klik voor de review). De voor Nederlandse vliegers meest voor de hand liggende Europese vlucht met een longhaul-toestel is die van Garuda Indonesia tussen Amsterdam en Londen-Gatwick, die met een Boeing 77W wordt uitgevoerd (klik hier voor een review in Business Class en hier voor een review in Economy Class).

Enige tijd geleden werd er op het Ikvliegveel-forum flink gediscussieerd over een andere vlucht met een longhaul-Business Class: de fifth freedom-vlucht van LAN tussen Madrid en Frankfurt. Er kwam een mooie aanbieding voorbij, ik vind Madrid een leuke stad en het was de uitgelezen kans om deze vlucht te reviewen voor Ikvliegveel, dus ik besloot de vlucht voor mijn vader en mijzelf te boeken voor een weekendje Madrid – op de Dreamliner van LAN! Ik had LAN al een aantal keer gevlogen binnen Zuid-Amerika (klik hier voor de review), maar nog nooit op de Dreamliner en ook niet op deze fifth freedom-route. Ik was dus erg benieuwd!

Check-in en Air Canada Maple Leaf Lounge in Frankfurt

Na een lange rit over de Deutsche Autobahn kwamen mijn vader en ik aan op de luchthaven van Frankfurt, waar we voor een schappelijk bedrag (€39,-) een lang weekend een parkeerplaats meteen grenzend aan de terminal hadden gereserveerd. Na een korte wandeling waren we in de vertrekhal, die mij erg tegenviel: de luchthaven deed aan als een donker, krap en oud vliegveld.

We begaven ons naar de incheckbalie van LAN en TAM (helemaal aan het einde van de vertrekhal in Terminal 1) en na kort in de rij gestaan te hebben kregen wij van een (niet al te vriendelijke) dame onze boarding passes en lounge-uitnodiging. Na kort in de rij gestaan te hebben bij de priority-rij voor de veiligheids- en paspoortcontrole, zetten we koers naar de Air Canada Maple Leaf Lounge. Het is erg verrassend dat LAN als OneWorld-maatschappij een StarAlliance-lounge gebruikt, maar dat is te verklaren door het feit dat LAN ten tijde van de fusie met TAM (een toenmalige StarAlliance-maatschappij) verhuisde van Terminal 2 (waar de OneWorld-maatschappijen en -lounges zitten) naar Terminal 1 (de ‘StarAlliance-terminal’). TAM was in Frankfurt de grootste en belangrijkste van de twee maatschappijen, dus Terminal 1 (met de bijbehorende StarAlliance-lounges) was toentertijd de meest logische keuze.

De lounge was niet al te groot, maar zag er mooi en goed verzorgd uit – zeker voor een lounge op een outstation, wat Frankfurt in feite is voor Air Canada. De lounge bestond uit een zitgedeelte aan het raam met uitzicht op de luchthavenactiviteiten (waar verreweg de meeste mensen zaten), een zitgedeelte met een ‘kampvuur’, wat werkplekken en een stilteruimte en een aantal slaap- en relaxcabines.

Er was een bescheiden drankbuffetje met wat sterke dranksoorten, wijn en (tap)bier en er was een klein buffet met wat warme maaltijden en koude opties als sandwiches en salades.

Na wat gegeten en gedronken te hebben in de lounge, kwam de LAN Dreamliner voorbij taxiën en voor we het wisten was het al tijd om aan boord te gaan. Gelukkig werden de priority (Business Class en OneWorld Sapphire en Emerald) en non-priority boardingrijen strikt gescheiden, dus in no-time waren wij aan boord van de Dreamliner.

Vlucht LA705 van Frankfurt naar Madrid

Aan boord werden mijn vader en ik (in het Spaans!) welkom geheten en naar onze stoel gebracht. De stoelindeling van LAN is op alle widebody-toestellen een weinig bijzondere 2-2-2-opstelling. De stoelen bieden relatief weinig privacy, maar zijn wel ideaal wanneer je als twee personen samenreist. De stoelen zijn volledig plat af te stellen in de ‘bed’-modus.

Ondanks dat de stoelindeling niet heel bijzonder was, deed de cabine ruim en modern aan – zoals bij de Dreamliner te verwachten was. Voordat we het wisten, kregen mijn vader en ik een glaasje Pisco Sour aangeboden door een vriendelijke stewardess. Ze was verbaasd dat wij het drankje kenden en we legden uit dat we toevallig vlak ervoor nog in Chili geweest waren – waar Pisco het nationale drankje is.

Terwijl de rest van de passagiers aan boord gingen, werden er kranten uitgedeeld, werden onze pisco sours aangevuld en kregen we nog wat extra nootjes. Toen onze pisco sours voor de tweede keer leeg waren, kwam de vriendelijke stewardess aangesneld met twee glaasjes champagne: ‘Helaas kunnen we de Pisco Sour alleen in Santiago aanvullen en we zijn al door de voorraad heen!’ – gelukkig was de Louis Roederer-champagne ook goed te drinken!

Na een welkomstwoordje van de piloot (in het Spaans en een paar woorden in gebrekkig Engels) en de veiligheidsintructie, taxiede de Dreamliner naar de startbaan en een paar minuten later was het toestel op weg naar Madrid – 2,5 uur vliegen verderop. Nadat het lampje stoelriemen-vast uitging en de crew warme handdoekjes uitdeelde, besloot ik wat met de stoelbediening te gaan spelen. Deze was redelijk eenvoudig te begrijpen:

Zowel in de ‘rechtop-zit-stand’ als in een meer relaxte positie was de stoel erg comfortabel – zeker met de massagestand! De stoel was in de bedpositie volledig vlak, maar door de indeling van het toestel bood de stoel erg weinig privacy. Gelukkig hadden wij op deze korte vlucht het bed niet nodig!

Terwijl de piloot (of de purser?) vrolijk met de moodlighting van de Dreamliner speelde, ging de crew rond met drankjes en de lunch. Op deze vlucht was er geen maaltijdkeuze beschikbaar – iets wat ik een erg negatief punt vond voor deze vlucht. Alle passagiers kregen een (eenvoudige) maaltijdsalade. Kennelijk stond er aan mijn frequent flyernummer een vegetarische maaltijd gekoppeld (nog uit de tijd van mijn Paaseiland-trip – klik hier voor de review), dus ik kreeg toch een andere maaltijd dan mijn vader. Het is wel noemenswaardig dat het kennelijk mogelijk is op deze vlucht een speciale maaltijd te bestellen – wat op veel Europese vluchten namelijk niet kan.

Bij de salade kregen mijn vader en ik een heerlijke Chileense Sauvignon Blanc, die door de vriendelijke stewardess zeer regelmatig werd bijgeschonken.

Na een kopje koffie na afloop van de salade zette de Dreamliner alweer de daling in. Na een lange taxirit op de luchthaven, konden we van boord en haastten we ons door de paspoortcontrole naar het centrum van Madrid, waar we twee dagen doorbrachten.

Check-in en Iberia-Velasquez lounge op Madrid-Barajas

Vanuit Madrid namen wij twee dagen later tussen de middag de trein naar de luchthaven van Barajas, waar we in terminal 4 meteen aan de beurt waren bij de rustige incheckbalie van LAN.  

We kregen onze boardingpasses en gingen naar de priority-security, waar we keihard geweigerd werden: kennelijk heb je als LAN-Business Class-passagier geen recht op de priority-rij, zelfs niet met een OneWorld-Emerald kaart. We gingen dus terug naar de gewone securitycheck een klein stukje verderop en gelukkig duurde het niet lang voor we erdoorheen waren. We namen het treintje naar Terminal 4S, gingen door de paspoortcontrole en doken de Duty Free-winkel in waar -verrassend genoeg- de ingang naar de Iberia lounge verscholen ligt tussen de geurtjes en de make-up.

De Iberia-lounge was groot met meer dan voldoende zitgelegenheden maar deed als flagship lounge van een grote maatschappij niet overdreven chique en luxe aan en miste een beetje de ‘wow-factor’ die sommige lounges wel hebben. De lounge was qua sfeer in zekere zin, zoals mijn vader treffend verwoordde, vergelijkbaar met een ‘restaurant van V&D of Ikea’. 

  In de lounge bevonden zich een aantal (zelfbedienings)bars met een mooie selectie aan frisdranken en alcoholische dranken. Verder waren er twee buffetjes met wat voorverpakte snacks (als kaas en sandwiches) en een buffet met twee warme maaltijden. In de uiteinden van de lounge was aan de ene kant een à la carte-restaurant te vinden (dat op het moment dat wij er waren gesloten was) en aan de andere kant een wijnbar met alle soorten wijn die ook aan boord van de Iberia-vliegtuigen te vinden zijn.

Na een late lunch in de lounge (we waren immers al voorbereid op een eenvoudige maaltijdsalade aan boord!) begaven we ons naar de gate, die meteen naast de lounge lag. Ons toestel van vandaag was de CC-BBA, LAN’s eerste Dreamliner en daarmee ook één van de eerste Dreamliners ter wereld:

Vlucht LA704 van Madrid naar Frankfurt

Via de priority-rij waren we snel aan boord en voor we het wisten namen we weer plaats in de ondertussen vertrouwde stoelen van de Dreamliner. Voor vertrek kregen we weer een glaasje Pisco Sour, maar we kregen deze keer helaas geen refills aangeboden voor vertrek.

Het was opvallend om te zien dat, waar de crew op de heenweg erg hartelijk was, de crew op deze vlucht uitzonderlijk stijfjes en haast chagrijnig was. Zeker de stewardess die de rechterkant van de cabine (stoelen H, J en L) hielp was kortaf en chagrijnig. Ik had aan mijn kant van de cabine (A, C en D) meer geluk met een wat vriendelijkere stewardess. Dat de crew deze keer minder zin had in de vlucht, was duidelijk te merken: er werden na het opstijgen snel wat handdoekjes rondgebracht en daarna werd gelijk de maaltijdsalade geserveerd. Er stonden een paar drankjes op de trolley en alles wat er niet opstond (waaronder champagne!) werd niet gehaald als passagiers erom vroegen zag ik bij de rijen voor mij. Gelukkig was de sauvignon blanc mij op de heenweg goed bevallen en nam ik die op deze vlucht ook weer.

Ook op deze vlucht was er weer een vegetarische salade voor mij aan boord, die exact hetzelfde was als die op de heenweg. De standaardsalade was wel anders dan die op de heenweg:

Nadat de lunchtrays opgehaald werden, werd er nog een rondje gedaan met koffie (en -op verzoek- likeurtjes of een glaasje whisky).
Na iets meer dan 2 uur vliegen kwam er alweer een einde aan de vlucht en landde de Boeing 787-800 op de luchthaven van Frankfurt, waar we na een stukje taxiën van boord en door de paspoortcontrole konden.

Conclusie

Het is altijd erg leuk om een ‘vreemde maatschappij’ dichtbij huis te proberen en deze fifth freedom-vlucht van LAN is daar geen uitzondering op! Daarnaast is het ook erg fijn om een ‘echte business class’ op een korte, Europese vlucht te vliegen en dat ook nog eens op een (redelijk) betaalbaar ticket! De crew van LAN is, zoals ik al eerder had gemerkt, een beetje hit or miss: je kunt het geluk hebben met een ontzettend vriendelijke, hartelijke en pro-actieve crew, maar je kunt ook opgezadeld worden met een stel chagrijnen dat zichtbaar geen plezier in het werk heeft. Ik vond het een beetje magertjes dat er geen maaltijdkeuze werd aangeboden en er alleen een eenvoudige maaltijdsalade werd geserveerd op deze vlucht, maar de ruime en comfortabele stoelen op deze korte, Europese vlucht maken dat mijns inziens ruimschoots goed! Het is een beetje onhandig om eerst naar Frankfurt af te reizen voor een vlucht naar Madrid, maar ik zal deze vlucht in het vervolg zeker in gedachten houden als ik weer naar de Spaanse hoofdstad reis!