Normaal gesproken probeer ik business class te vliegen op award tickets: op die manier kan je op een relatief erg voordelige manier kennismaken met ontzettend luxe vluchten die normaal gesproken amper te betalen zijn. Heel af en toe kom je echter juist goedkope business class tickets tegen, waarbij het juist heel handig kan zijn om die te boeken: door business class te vliegen verdien je over het algemeen namelijk een stuk meer frequent flyer miles (én statusmiles) waardoor je sneller spaart voor je volgende reis en ook sneller een hogere status bij een luchtvaartmaatschappij verdient.

Vaak zijn business class vluchten voor mij als student helaas te duur – maar af en toe zijn er gelukkig uitzonderingen! Vanaf sommige bestemmingen zijn er erg goedkope business class vluchten te boeken met een aantal maatschappijen, zo ook vanaf de Egyptische hoofdstad Caïro. Onlangs kwam ik een mooie deal tegen: een vlucht van ongeveer €600,= van Caïro via Abu Dhabi naar Bangkok – in de geweldige business class van Etihad Airways! Ik heb niet lang getwijfeld en meteen geboekt, dat was namelijk een erg goede deal. Toevallig kon ik ook een goedkope vlucht van Brussel (via Ljubljana en Istanbul) naar Caïro boeken en daarmee was ik helemaal klaar voor de reis!

Caïro Airport

Mijn Turkish Airlines-vlucht uit Istanbul landde rond 9 uur ’s morgens op de luchthaven van Caïro. Ik zat voorin het toestel, dus ik was gelukkig in no-time bij de douane. Het hele visum- en douaneproces op het vliegveld van Caïro was ongelofelijk inefficiënt: overal stonden verwarde mensen die niet snapten dat ze eerst bij een bank een visum moesten kopen en daarna in de (belachelijk lange) rij moesten gaan staan om hun paspoort te laten stempelen. Veel mensen stonden dus al een halfuur in de rij om vervolgens zonder pardon teruggestuurd te worden om nog een visum te kopen. Gelukkig had ik van tevoren even opgezocht hoe het in zijn werk zou gaan, dus ik liep meteen naar een kantoortje van een bank om mijn visum te kopen en kon vervolgens in de rij gaan staan om mijn paspoort te laten stempelen.

Na een halfuur wachten ging ik, gewapend met mijn gestempelde paspoort, mijn koffer ophalen en kwam ik in de aankomsthal van terminal 3. Ik was verbaasd over hoe mooi en modern het vliegveld er uitzag: ik had me iets veel ergers voorgesteld. Even later zou ik erachter komen dat mijn voorstelling werkelijkheid zou worden in terminal 1 – waar mijn vlucht van Etihad naar Abu Dhabi zou vertrekken. Ik had op internet gelezen dat er een treintje gaat tussen terminal 3 en terminal 1, maar ik werd van alle kanten belaagd door taxichauffeurs die bij hoog en laag beweerden dat er géén treintje was en dat ik dus een taxi moest nemen (uiteraard tegen een aanzienlijke vergoeding). Zelfs toen ik bij medewerkers van het vliegveld ging rondvragen, werd mij verteld dat ik maar met een taxi moest.

Ik liet het er niet bij zitten en na een beetje rondgelopen te hebben kwam ik iets buiten de terminal, zonder enige vorm van bewegwijzering, inderdaad een stationnetje tegen waar na een minuut of 5 inderdáád een treintje aankwam. Gek genoeg was ik de enige passagier, dus kennelijk hadden alle andere mensen zich over laten halen door taxichauffeurs…

Een paar minuten later stond ik dan voor terminal 1, die er al een stuk minder mooi en modern uitzag:

Het was ondertussen ongeveer half 11 en ik maakte aanstalten om naar binnen te gaan. Daar werd ik met geweld tegen gehouden door een beveiliger van het vliegveld. ‘No entry!’ was het enige wat hij riep. Ik liet mijn ticket zien en zei dat ik graag naar binnen wilde. Hij bleef bij zijn ‘No entry!’ en ik besloot het ergens anders te proberen. De terminal had een aantal ingangen, maar bij alle andere ingangen werd ik met mijn Etihad-ticket doorverwezen naar de man die ‘No entry!’ bleef schreeuwen. Ik probeerde nog een keer duidelijk te maken dat ik met Etihad vloog en daar naar binnen moest en zuchtend en steunend liet de man mij naar binnen, waar mijn koffer door een veiligheidscontrole ging. Meteen aan de andere kant van de veiligheidscontrole zat de balie van Etihad – die nog gesloten was. Terwijl ik mijn koffer van de band pakte, begon de man die mij in eerste instantie niet door wilde laten aan te dringen op een fooi. Ik zei dat hij die niet zou krijgen en hij zette mij zonder pardon weer naar buiten. Ik besloot maar even te wachten in het zonnetje op het parkeerterrein tot de balie wellicht open zou gaan.

Na ongeveer 3 kwartier wachten besloot ik het nog een keer te proberen. Gelukkig was de ‘No entry!’-man verdwenen en ik kon zonder problemen doorlopen. Ik kon gelijk inchecken voor mijn vlucht, gaf mijn koffer af en kreeg mijn boardingpasses en loungevoucher. Het vliegveld van Caïro was een soort donker hol (een betere omschrijving bestaat niet) met één grote chaos van mensen die overal voor in de rij lijken te staan. Na een beetje verdwaasd rondgelopen te hebben, kwam ik in de hoek een trap naar boven tegen waar het allemaal een stuk beter werd: daar waren grote ramen en door het vele licht leek alles al een stuk mooier. Ik ging nog een verdieping naar boven, waar de lounge zich bevond. De lounge was in feite niets meer dan een verzameling oude banken, een koffiezetautomaat, een magnetron (?!) en een koelkast met wat frisdrank.

Ik nam een kop koffie en genoot van het (gelukkig vrij goede!) uitzicht op de taxibaan en de gates. Daar kwam het één en ander aan aparte vliegtuigen voorbij:

Na ongeveer een uurtje wachten, zag ik mijn toestel naar Abu Dhabi aankomen. Op het moment dat ik boekte, zou mijn vlucht uitgevoerd worden door een Airbus A330, met de langeafstandsbusiness class van Etihad. Helaas zag ik een paar weken voor vertrek dat er wat wijzigingen geweest waren en dat de vlucht uitgevoerd zou worden door een Airbus A320, met de korteafstandbusiness class. Op een vlucht van amper 3 uur is dat gelukkig niet zo’n probleem en ik vond het juist ook wel leuk om die business class een keer uit te proberen!

De vlucht: EY654 van Caïro naar Abu Dhabi

In de lounge kon ik niet vinden waar en wanneer mijn vlucht zou gaan boarden, dus ik besloot op een gegeven moment maar op onderzoek uit te gaan. Ik ging weer naar het ‘donkere hol’ beneden en daar zag ik allemaal chaos en een handgeschreven bordje met ‘Abu Dhabi’ erop – kennelijk was mijn vlucht aan het boarden! Ik besloot lekker brutaal naar de voorkant van de rij te lopen, maar ik werd zonder pardon weer teruggestuurd: kennelijk was dit nog de veiligheidscontrole en daarvoor was geen priority lane. Ik ging dus achteraan de lange rij staan en na ongeveer een halfuur ging ik door de veiligheidscontrole. Op dat moment was de vlucht ook druk bezig met boarden, maar door de lange rijen kreeg ik het niet voor elkaar gebruik te maken van priority boarding (als die er al was…). Ik bleef dus netjes in de rij staan en nog eens 10 minuten later kon ik aan boord. Daar werd ik heel hartelijk welkom geheten en kon ik plaatsnemen in stoel 1F. De business class-cabine bestond uit 4 rijen in een 2-2-opstelling met frisse, lichtblauwe stoelen. Ik kreeg meteen een glaasje jus d’orange terwijl het hectische boarden om mij heen doorging:

Op mijn stoel lagen al een dekentje, een kussen en een koptelefoon te wachten – leuk dat je ook op zulke korte vluchten kennelijk gewoon dekentjes krijgt!

Ik besloot gelijk even mijn stoel uit te proberen. Ondanks dat het een korteafstandsstoel was, was hij erg comfortabel en ook in een flink aantal standen te zetten.

Terwijl ik het mijzelf gemakkelijk maakte, kwam een stewardess zich even voorstellen en mij de menukaart geven. Ze was ontzettend hartelijk en had ondanks de hectiek van het boarden even tijd om een kort praatje te maken. Erg attent! In mijn stoel lag ook een voucher over het telefoonnetwerk aan boord. Kennelijk was het mogelijk om in de lucht te bellen en te sms’en met je eigen mobiele telefoon:

Omdat ik erg laat was ingestapt, was het boarden vrij snel na mij klaar. De veiligheidinstructie werd afgespeeld en na een kort stukje taxiën steeg onze A320 op in de richting van Abu Dhabi.

Terwijl ik in de verte Caïro en de Nijl snel aan de horizon zag verdwijnen, nam ik de tijd om even de menukaart door te nemen. De menukaart zelf zag er vrij klein en eenvoudig uit. De menukaart was dan ook een slagje kleiner dan die je op langeafstandvluchten krijgt (zoals op mijn vlucht van Brussel naar Abu Dhabi, klik hier voor de review). De menukaart bestond uit een pagina met de lunch, een pagina met nonalcoholische dranken en een ‘flyer’ met alcoholische dranken:

Zodra het toestel voldoende hoogte had gewonnen, ging ik op zoek naar mijn entertainmentsysteem, dat zat weggeklapt tussen de twee stoelen. Het beeldschermpje was niet erg groot, maar omdat je er erg dicht op zat, was dat geen probleem.

Terwijl ik mijn entertainmentsysteem zat op te starten, kwam een vriendelijke stewardess vragen of ik wat wilde drinken. Ik besloot voor een glaasje champagne te gaan, dat meteen bij mijn stoel werd ingeschonken:

Meteen werd er gevraagd wat ik wilde eten. Ik besloot zowel voor het voor- als het hoofdgerecht voor de Arabische optie te gaan – die leken erg lekker! Vrij snel werd door een andere stewardess met een grote glimlach mijn voorgerecht gebracht, de Arabische mezze.

Het voorgerecht was echt heerlijk! Ook het brood dat erbij geserveerd werd was erg lekker. Een leuk detail waren de peper- en zoutstelletjes die ‘echte’ molentjes waren waarmee je je peper en zout zelf kon malen. Tijdens het eten werd mijn champagne steeds bijgevuld zonder dat ik erom hoefde te vragen. Na het voorgerecht werd het hoofdgerecht geserveerd, de kebab:

Ook het hoofdgerecht was heerlijk. Het voor- en hoofdgerecht samen waren waarschijnlijk de beste lunch die ik ooit aan boord van een vliegtuig heb gehad, dat had ik niet verwacht op zo’n korte vlucht! Terwijl ik genoot van het eten, vlogen we ergens boven de woestijn:

Nadat mijn hoofdgerecht ook op was, had ik eigenlijk genoeg gehad, dus ik bedankte voor het dessert. Wel nam ik nog een lekker glaasje whisky en een kopje koffie – die wederom met een grote glimlach gebracht werden. Ik kreeg nog 1 keer (weer pro-actief!) een refill aangeboden en toen was het al tijd om de daling in te zetten. Op dat moment ging ook de zon onder, waardoor ik kon genieten van prachtige kleuren aan de horizon:

Aankomst in Abu Dhabi

De A320 landde vrijwel geruisloos in Abu Dhabi en toen we aan de gate geparkeerd waren, kwam één van de stewardessen nog snel langsrennen met fasttrack-immigratiekaarten. Die waren ze kennelijk vergeten iets eerder uit te delen. Bij de deur werd mij nog een prettige avond gewenst en voor ik het wist was er al een einde gekomen aan de korte, maar ontzettend prettige vlucht. Er stond geen rij bij de immigratie, dus voor ik het wist werd ik de Verenigde Arabische Emiraten ingestempeld en kon ik het vliegveld verlaten. Omdat ik slechts een overstap had, kon ik geen gebruik maken van de Etihad Chauffeur Service, dus ik nam een taxi naar mijn hotel – wat gelukkig maar een paar euro kostte.

Conclusie

Van tevoren had ik eerlijk gezegd vrij lage verwachtingen van deze vlucht: mijn langeafstandstoestel was vervangen door een kleine A320 en ik ging er vanuit dat er op deze korte, regionale vlucht weinig memorabels zou gebeuren. De verschrikkelijke ervaring op het vliegveld van Caïro zette deze verwachting een beetje kracht bij maar gelukkig werd ik aan boord positief verrast door relatief comfortabele stoelen, een hartelijke service en heerlijk eten. In het vervolg zou ik zeker weer Etihad Airways overwegen voor korte, regionale vluchten in het Midden-Oosten, zeker als er zo’n geweldige prijs-kwaliteitverhouding aan vast zit!

Benieuwd naar de vervolgvlucht naar Bangkok? Houd dan Ikvliegveel.com in de gaten!