Ik was al ruim 3 dagen onderweg naar huis vanaf Aitutaki en had nog een heel eind te gaan. Nadat ik in Jakarta was aangekomen, moest ik mijn bagage ophalen en vervolgens opnieuw inchecken. De vlucht naar Abu Dhabi zou ik vliegen in Etihad business class. Een soort van opwarmer voor ik vanuit Abu Dhabi in Etihad first class naar Europa zou vliegen.

Aan boord van een Airbus A330-200 vloog ik vanuit Zuidoost-Azië richting zandbak van Abu Dhabi. Wat volgt is hoe ik mijn vlucht in Etihad business class heb ervaren.

Check in

Nadat ik was geland in Jakarta kwam ik héél vlot door de immigratie. Deze keer wist ik precies welk papierwerk er nodig was en waar ik moest zijn. Ik had mijn les geleerd tijdens mijn mileage run in december. Het was slechts een kwestie van minuten voor ik op m’n koffer stond te wachten.

Er heerste een hectische drukte op het vliegveld van Jakarta. Ik moest naar buiten bij arrivals en kon even een frisse neus halen in de plakkerige warmte van Indonesië. Vervolgens met de lift naar boven richting vertrekhal. Aangezien ik in de Asiana lounge in Seoul mijn boarding pas had uitgeprint, kwam ik zonder problemen door security.

Ik had een nauwe aansluiting en na het inchecken had ik nog een paar minuten om naar de lounge te gaan. Even snel iets drinken, e-mails nakijken en vervolgens naar de gate. Bij elke gate in Jakarta gaat de handbagage nogmaals door een scanner. Daarna nog een security check en pas nadien kom je bij de pre-boarding ruimte waar je papieren nogmaals worden gecontroleerd.

Voor de passagiers in business class was er een aparte zitruimte voorzien. Ik zat er nog maar net toen de crew voorbij liep… Die mocht gezien worden!

Service aan boord

Ondanks het feit dat het om een klein toestel ging, een A330-200, voelde ik me meteen goed toen ik aan boord stapte. Ik werd met een grote glimlach onthaald en verwelkomd. De stewardess vroeg me: “Is this your first flight today?” “No it’s my 6th consecutive flight…”. De blik op haar gezicht sprak boekdelen en ze leidde me naar stoel 7K. De stoel heb ik trouwens via Twitter geregeld. Ik kreeg het niet voor elkaar op de site van Etihad, dus via hun social media team werd alles vlekkeloos geregeld.

Het viel me meteen op dat de stoel heel comfortabel was. Ik zat natuurlijk nog maar net, maar alles voelde goed aan. Waarschijnlijk was het de combinatie van alles samen. De inrichting van de cabine, de privacy en het comfort van de stoel, de oprechte vriendelijkheid en looks van de crew… Ik was helemaal klaar voor de vlucht van 8 uur richting Abu Dhabi.

Op het moment dat ik volledig relaxed op mijn stoel zat, kwam een van de stewardessen langs met een warm handdoekje en de vraag of ik een glas champagne wilde hebben. Ja natuurlijk!

Ik speelde ondertussen wat verder met de bedieningen van de stoel en de IFE. Op zo’n moment voel je je weer net als een klein kind. Je moet en zal elk knopje eens proberen om te zien wat er gebeurt.

Terwijl ik volop aan het spelen was met de stoel kwam de stewardess langs om mijn glas te voorzien van de nodige bubbels. Ze vertelde me dat een collega zou langskomen. Zij zou me alle functies van de stoel uitleggen en me de menukaart overhandigen.

“Proost!” zei ik tegen de stewardess en bedankte haar voor de champagne. Een paar seconden later kwam zoals beloofd haar collega langs met de menukaart. Een moment van stilte… Mooie blauwe ogen… Een figuur om U tegen te zeggen… Oh ja de menukaart, wel bij de zaak blijven Jansen!

Ze zou over een paar minuten terug komen om mijn bestelling op te nemen… Euh graag!

Ik bestelde een steak sandwich als snack aangezien het om een nachtvlucht ging. De schone met de blauwe ogen probeerde me te overtuigen om nog iets anders te proberen. Maar ik hield voet bij stuk. Als ontbijt raadde ze me de blueberry pancakes aan, zo gezegd zo gedaan. Ik vroeg haar om mij ongeveer anderhalf uur voor aankomst in Abu Dhabi wakker te maken voor het ontbijt.

De champagne smaakte me prima en voor ik het wist was m’n glas bijna leeg. We moesten nog opstijgen, maar ik keek met een lieve glimlach naar de stewardess. Ze begreep me meteen en even later werd ik weer voorzien van bubbels. Ik kreeg bijna hetzelfde gevoel als wat ik ervaren heb tijdens mijn trip in Qatar first class. Het gevoel waarbij je denkt dat de crew bijna gedachten kan lezen.

Ik kon mijn benen en voeten makkelijk kwijt onder de voetensteun. Op die manier kon ik lekker onderuit zakken in m’n stoel.

Maar om naar een film te kijken wilde ik liever m’n benen horizontaal hebben. Ik wist ondertussen precies hoe de bediening van de stoel werkte, dus in geen tijd lag ik half plat.

De keuze op het IFE systeem is overigens prima, tot mijn groot jolijt stond de laatste film in de Star Wars saga in de catalogus. Ik had de weken voordien samen met een collega alle “oude” films bekeken, dus ik kon niet wachten om deze te zien!

Ondertussen hingen we in de lucht en de verlichting in de cabine werd gedimd. Dit heeft wel iets speciaals bij Etihad in business class. Bij sommige maatschappijen lijkt het nergens op, maar hier sloot het mooi aan bij de kleur van de cabine.

De steak sandwich liet niet lang op zich wachten. Het was precies genoeg om m’n maag te vullen. De rest van de ruimte zou ik opvullen met vloeibaar eten in de vorm van champagne.

Tijdens het afruimen kwam de stewardess nog eens langs om te vragen of ik zeker niks meer wilde eten. Hier bedankte ik voor, maar die bubbles lust ik wel… En jawel, even later stond ze weer voor mijn neus met een glimlach op haar gezicht. Champagne en warme nootjes, ideale combinatie om naar een film te kijken.

Er was ook WiFi aan boord beschikbaar van deze vlucht in Etihad business class. De prijzen vond ik meevallen en het internet werkte vlotjes. Het werkte pakken beter dan de WiFi op de vluchten van American Airlines. Zij werkten voordien met GoGo Air en zijn recent overgegaan naar een nieuwe provider. Die helaas even slecht werkt als de voorganger.

Na de nodige champagne werd het tijd voor m’n schoonheidsslaapje. De temperatuur van de cabine was lekker koel, zo koel dat ik besloot om de deken uit te pakken. De deken van Etihad moet één van de fijnste, zo niet de fijnste deken zijn die ik tot nu op een vliegtuig heb gekregen. Zo heerlijk zacht!

Toen ik eenmaal lag kwam de schone met blauwe ogen nog een keer langs om m’n lichten uit te doen en wenste me een goede nachtrust. Het duurde niet lang voor ik in dromenland vertoefde. Voor ik het wist waren we al bijna in Abu Dhabi…

Ontbijt

Aan het begin van de vlucht had ik een ontbijt besteld en met de precisie van een Zwitsers horloge werd ik wakker gemaakt. Ik probeerde de slaap uit m’n ogen te wrijven terwijl de stewardess mijn tafel begon te dekken. Bij Etihad krijg je niks anders dan finesse, misschien is het afhankelijk van de crew.

De crew aan boord van deze vlucht had continue oog voor detail, ze checkten altijd bij elke passagier of ze nog iets voor hen konden betekenen. Ook de manier waarop m’n tafel werd gedekt, alles werd netjes opgemaakt en neer gezet. Het werd bij wijze van spreken niet op je schoot gedumpt zoals bij American Airlines wel eens het geval kan zijn.

Ik kreeg een kop groene thee, m’n favoriet om mee wakker te worden en nog gezond ook.

Ze lieten me op m’n gemak wakker worden en kwamen vragen of ik trek had. Ik kon de pannenkoeken al ruiken! Dit wordt smullen! Geloof me, spontaan watertanden en je vingers nadien aflikken…

De bijhorende koffiekoeken gingen ook zonder problemen naar binnen. Een lekker ontbijt op het vliegtuig!

Op naar Abu Dhabi

Gedurende het ontbijt had ik de verduisteringsgordijnen van de ramen naar beneden gelaten. Toen ik die eenmaal opende werd ik getrakteerd op een blauwe hemel. Deze werd gesierd door de opkomende zon boven een deken van fluweel zachte wolken. Bij het zien van zo’n tafereel besefte ik eens te meer hoeveel geluk ik heb om deze “hobby” te beoefenen.

Het brengt je op plekken waar anderen niet komen. Je beleeft momenten die je leert te appreciëren. Het leven laat je zien dat er meer is dan haast en stress…

Onder het genot van wat muziek bleef ik door het raampje naar buiten staren. Naar mate de zon verder op kwam en de aarde omhelsde met haar stralen, kreeg ik zicht op de wereld beneden. Nou ja wereld, je ziet een hoop zand… Als frequent flyers of mileage runners met elkaar praten over routes, dan hebben ze het wel eens over een “retourtje zandbak”. Er is zo goed als niks te zien als je over de woestijn vliegt, af en toe wat kleine gebouwen of wegen, maar daar blijft het dan ook bij.

En als bij wonder vlieg je ineens over steden, snelwegen en immens grote bouwwerven. Het is niet te geloven hoeveel geld er uit de woestijn wordt gehaald in de vorm van olie. En vervolgens wordt dit weer geïnvesteerd in de aanleg van allerlei infrastructuur.

Misschien wel het bekendste icoon, waar je over heen vliegt als je het vliegveld van Abu Dhabi benadert, is Ferrari World.

Tijdens de approach naar het vliegveld van AUH kreeg ik een Fast Track kaart overhandigd. Met deze kaart zou ik in snel tempo door de immigratie kunnen gaan. Niet dat het nodig was, want het was ontzettend rustig. Ik landde namelijk om iets over half zes ’s morgens.

Ondanks het vroege uur, was het ontzettend warm. Vanaf het moment dat je uit het vliegtuig stapt, loop je tegen een muur van warmte aan. Bij de immigratie werd me gevraagd wat ik kwam doen in Abu Dhabi. Ik vertelde de man dat ik onderweg naar huis was en dat ik één dag zou verblijven. Hij stempelde m’n paspoort en wenste me een fijn verblijf.

Vervolgens kon ik op zoek naar mijn chauffeur. Chauffeur? Ja, reizen in luxe is zo fijn! Als je vliegt in Etihad business class of first class, heb je recht op een gratis chauffeur. Deze kan je online boeken, of indien dit niet lukt dien je te bellen naar een van de Etihad service centers. Of het valt net als de stoel, via Twitter te regelen.

Via een wirwar van gangen kwam ik uiteindelijk bij de deur van de chauffeur service. Ik stapte naar buiten en kreeg daar een mokerslag van de warmte. Het was 6u ’s morgens en het was al dik 30 graden! Er stapte meteen iemand van Etihad op me af en die vroeg me om m’n naam. Hij keek even op z’n tablet en een paar seconden later kwam er een Lexus voor m’n neus aan gereden.

De chauffeur stond keurig in pak en vroeg me om mijn bestemming. Ik had een nacht geboekt in het InterContinental hotel in Abu Dhabi. Zonder al teveel woorden laadde ie mijn koffer en trolley in de kofferbak. De rit naar het hotel was stil, de man hield zich voorbeeldig aan de snelheid en had blijkbaar geen zin in een conversatie.

Conclusie

Om deze uitgebreide review kort samen te vatten kan ik zeggen dat dit mijn beste ervaring ooit in business class was! Het product was goed, een comfortabele stoel maakt zo’n verschil. Het eten was dik in orde, vooral het ontbijt en de champagne heerlijk. “Ja, jij lust alles waar alcohol in zit”, hoor ik jullie ondertussen denken. Misschien wel en ik ben absoluut geen wijn- of champagnekenner, maar ik weet wat ik lekker vind.

Over lekker gesproken… die schone met de blauwe ogen… Nee geintje, de crew op deze vlucht was super. Zoals ik eerder schreef deed het me denken aan m’n ervaring in Qatar first class. Als je ooit de kans krijgt om met Etihad een lange vlucht in business class te maken, twijfel dan niet!