Al jaren stond het bezoeken van het beroemde tempelcomplex van Angkor in Cambodja op mijn to-do-list. Gelukkig vond ik onlangs een ‘gaatje’ in mijn reisprogramma door Azië om een bezoek te brengen aan de stad Siem Reap – de uitvalsbasis om deze indrukwekkende tempels te bezoeken. Zoals ik wel vaker heb geschreven, probeer ik altijd ‘creatieve routes’ naar mijn bestemming te boeken. In dit geval moest ik van Taipei, de hoofdstad van Taiwan, naar Siem Reap in Cambodja vliegen. Helaas was het in dit geval een flinke klus om überhaupt beschikbaarheid van awardtickets te vinden. Na lang puzzelen kon ik gelukkig twee Asiana vluchten aan elkaar plakken om via Seoul naar Siem Reap te vliegen. Niet heel bijzonder qua route, maar ik kon in ieder geval twee verschillende business class-producten van deze maatschappij proberen. Daarover schrijf ik twee reviews: het eerste deel (Taipei-Seoul) vind je hier. Het tweede deel (Seoul-Siem Reap) komt binnenkort op Ikvliegveel te staan.

24 uur voor vertrek probeerde ik online in te checken voor mijn vluchten, maar ik kreeg het niet voor elkaar om stoelen te selecteren op de vlucht van Seoul naar Siem Reap. Omdat deze vlucht met een kleine Airbus A321 wordt uitgevoerd, was ik bang dat de kleine business class-cabine van maar 12 stoelen misschien overboekt zou zijn. Ik besloot daarom op tijd richting het vliegveld te gaan om daar zo snel mogelijk een stoel te kunnen bemachtigen. Ik deed ’s morgens nog een laatste rondje langs wat bezienswaardigheden in Taipei en ik ging vervolgens richting het vliegveld.

Taipei Taoyuan Airport

Met het snelle en efficiënte bussysteem van de Taiwanese hoofdstad was ik snel op weg naar de luchthaven Taoyuan, iets buiten Taipei. Naast dit (grote) vliegveld is er nog een kleiner vliegveld (Songshan Airport) dat midden in de stad Taipei ligt. Vanuit de stad heb je dan ook vaak een mooi uitzicht op landende vliegtuigen op het kleinere vliegveld.

Helaas moest ik een stukje verder reizen en na ongeveer 3 kwartier kwam ik aan op Taoyuan Airport, waar ik me meteen naar de check-in balie van Asiana begaf. Er stond nog niemand in de rij, dus ik kon meteen inchecken.

De vriendelijke dame bij de business class-check in begon meteen driftig te typen in haar computer zodra ze mijn reservering en paspoort kreeg. Ze keek een paar keer erg moeilijk en riep in het Chinees een collega erbij. Na wat over en weer gediscussieerd te hebben in het Chinees werd mij gevraagd of ik een visum had voor Cambodja. Ik vertelde dat ik on arrival een visum wilde aanvragen en ik liet de benodigde documenten daarvoor zien. Ze discussieerden nog even driftig verder en er werden wat telefoontjes gepleegd. Uiteindelijk kreeg ik met een grote glimlach mijn paspoort terug en werden er twee boardingpasses overhandigd: kennelijk had ik dus nog een stoel bemachtigd op de vlucht van Seoul naar Siem Reap! Ik moest even op een televisiescherm in de gaten houden of mijn koffer wel ‘goedgekeurd’ zou worden door de X-ray (ik had nog nooit meegemaakt dat je daar als passagier op moest letten!) en ik kon vervolgens door de veiligheids- en paspoortcontrole. De laatste keer dat ik op dit vliegveld was (lees hier de review van die vluchten) was het erg druk geweest, maar het was nu ontzettend rustig, dus ik was in geen tijd airside en ik kon een bezoekje brengen aan de lounge.

Ik bezocht de EVA Air-lounge waar ik al eerder was geweest. EVA Air heeft in feite een aantal lounges die allemaal in de buurt van elkaar zitten. De ‘hoofdlounge’ is bedoeld voor business class-passagiers, terwijl daarnaast nog wat lounges zitten voor StarAlliance Gold-passagiers die economy class vliegen en nog wat lounges waar ik het precieze doel niet van snapte – en allemaal van EVA Air!

Ik ging naar de EVA Air lounge voor business class-passagiers. Deze lounge heeft iets weg van een nachtclub qua inrichting en uitstraling. De vorige keer was ik erg positief verrast over deze mooie, ruime en goed verzorgde lounge, dus ik besloot er weer een bezoekje aan te brengen.

Ik ging naar binnen in de lounge en ik werd door drie dames vriendelijk welkom geheten. Ze bekeken mijn paspoort en boardingpass en ik zag iets wat ik al eerder had gezien: ze begonnen driftig in het Chinees te discussiëren en er werden wat telefoontjes gepleegd. ‘Meneer, u heeft geen visum!’ werd er uiteindelijk gezegd. Ik begon weer uit te leggen dat ik een visa-on-arrival zou regelen en dat dat (sinds kort) mogelijk is in Cambodja. Er werd weer moeilijk gekeken, wat heen en weer gebeld en uiteindelijk werd me verzekerd dat alles in orde was. Ik kon dus met een gerust hart straks aan boord gaan van mijn vluchten.

De lounge zelf was ontzettend leeg. Ik denk dat er naast mijn maar 5 passagiers waren – echt ongelofelijk!

Ik maakte het me gemakkelijk in één van de vele lege stoelen en ik besloot wat eten en drinken te gaan halen. Ik wist van de vorige keer dat er hotdogs waren in de lounge. Na een paar weken met voornamelijk Aziatisch eten leek me dat wel een leuke afwisseling.

Nadat ik onder het genot van een hotdog mijn mail had bijgewerkt (op mooie, moderne en snelle computers die in de lounge stonden), was het al tijd om naar de gate te gaan. Daar stond bijna niemand, maar de Airbus A330 stond al klaar voor vertrek en het boarden stond op het punt te beginnen.

Vlucht OZ712 (Taipei – Seoul)

Ik kon inderdaad meteen aan boord en kwam binnen in de oudere business class-cabine voor lange afstanden. Ik had al eens met de nieuwe business class-cabine in de A380 van Asiana gevlogen (lees hier mijn review), maar deze oudere business class was duidelijk een stuk minder modern – met angled lie-flat-stoelen in een 2-2-2 configuratie. Ouder dan de A380 of niet: op een vlucht van maar 2,5 uur zijn dit soort stoelen natuurlijk fantastisch!

Zodra ik plaatsnam in mijn stoel, werd er een welkomstdrankje (een glas jus d’orange – helaas was er geen champagne) en een setje immigratieformulieren voor Zuid-Korea uitgedeeld. De stewardess die het drankje en de formulieren uitdeelde was een beetje kortaf en had duidelijk geen zin om een praatje te maken, wat ik altijd wel jammer vind.

De stoel zelf was -ondanks dat hij wat ouder was- ontzettend comfortabel en was met de stoelbediening in veel verschillende standen te zetten.

De stoel was ook uitgerust met een uitgebreid entertainmentsysteem met een groot, helder beeldscherm.

Ik kreeg nog een tweede drankje en vervolgens werd de melding ‘boarding completed’ door de PA gedaan. Het bleek een rustige vlucht te worden: we zaten met maar een handjevol mensen in de grote business class-cabine.

We bekeken de veiligheidsinstructie en vervolgens taxiede het toestel richting de startbaan. Het was net een drukke tijd wat betreft aankomende vluchten, dus we moesten ongeveer een kwartier wachten tot we op konden stijgen. Ondertussen had ik vanuit mijn stoel een prachtig uitzicht op de vele landende widebodies op het Taoyuan-vliegveld.

Na een paar landende toestellen te hebben bekeken, was het onze beurt: de A330 maakte vaart en na het opstijgen zetten we koers naar Zuid-Korea – waar we ongeveer 2 uur later alweer zouden landen. Vrij snel na het opstijgen sprongen de stewardessen op en begonnen ze de menukaarten uit te delen, wat opvallend genoeg nog niet voor vertrek was gebeurd.

Na mijn heerlijke Koreaanse bibimbap op de Asiana-vlucht van Tokyo naar Seoul (klik hier voor de review), hoopte ik eigenlijk dat ik dat weer kon bestellen op deze vlucht. Helaas – er stonden geen Koreaanse opties op de kaart! Het menu zag er namelijk als volgt uit:

Verder was er in dezelfde menukaart een (kleine) selectie aan dranken en een tweetal wijnen:

Ik vond de drankkaart verrassend beperkt: soms heb je zelfs in economy class keuze uit meerdere soorten wijn. Hier was maar 1 witte en 1 rode wijn beschikbaar. Daarnaast was er ook geen champagne – wat ook erg opvallend was. Waarschijnlijk was dat te wijten aan de korte vluchtduur (2,5 uur) – maar naar mijn idee hebben veel andere maatschappijen op zo’n korte vlucht wél een ‘volledige’ drankenkaart. Ik ben niet zo’n wijndrinker, dus ik besloot voor een lekker verfrissend biertje te gaan. Tegelijkertijd met mijn biertje werd de maaltijd geserveerd:

De maaltijd (salade als ‘voorgerecht’, stoofpotje als hoofdgerecht en een toetje) werd in één keer geserveerd. Het zag er qua presentatie een beetje uit als een economy class-maaltijd (zonder de aluminiumfolie), maar het smaakte verrassend lekker. Na de maaltijd besloot ik een documentaire over het Angkor-tempelcomplex te bekijken om zo alvast in de stemming te komen voor de volgende dagen.

Nadat de documentaire afgelopen was, besloot ik de stoel even uit te testen. De stoel gaat inderdaad niet helemaal vlak, maar met wat knikken erin komt het redelijk in de buurt van een ‘ligstand’. Voor een korte dagvlucht als deze is dat eigenlijk al te veel van het goede, maar ik kan me voorstellen dat het op een lange nachtvlucht niet heel comfortabel ligt. Ik heb binnenkort een lange nachtvlucht met Asiana op de planning staan, dus ik zal dan uiteraard een uitgebreide review schrijven over het slaapcomfort van de stoel.

Ik zette de stoel weer overeind en keek wat om me heen om te kijken of er toevallig een stewardess in de buurt was. Ik besefte me dat ik sinds de lunch niemand meer gezien had, dus ik liep even naar de galley om een drankje te vragen (ik voel me altijd een beetje bezwaard om de call-button te gebruiken…). De stewardessen in de galley sprongen meteen op en zeiden dat ik gewoon op mijn knopje mocht drukken als ik iets nodig had. Ik zei dat ik het geen probleem vond om een stukje te lopen en ik vroeg of ik een glaasje whisky mocht. Ik probeerde nog even een praatje te maken met de stewardessen, maar ik werd eigenlijk meteen weer teruggestuurd naar mijn stoel en vrij snel daarna kwam een stewardess een glaasje whisky brengen.

Een paar minuten nadat ik mijn whisky op had, snelde de crew door de cabine om alles gereed te maken voor de landing en voor ik het wist waren we geland op Incheon, het vliegveld van Seoul. We taxieden naar de gate en het was leuk om de grote afwisseling aan maatschappijen te zien op het Zuid-Koreaanse vliegveld.

Eenmaal aangekomen bij de gate, kon ik vrij snel van boord om in de lounge te wachten op mijn volgende vlucht van Asiana – waarvan een review zeer binnenkort hier op Ikvliegveel volgt!

Conclusie

Op mijn eerdere vlucht met Asiana was ik erg onder de indruk over de luxueuze cabine van de Airbus A380 en de hartelijke service van de crew. Dat de cabine van de A330 niet zo flashy zou zijn als die van de A380 wist ik, maar het kwam als een verrassing dat de crew bijna niet aanwezig was gedurende de vlucht en telkens een beetje kortaf deed. Het ‘programmaatje’ van drankjes en maaltijd serveren werd even snel afgewerkt en vervolgens was de crew niet meer te zien. Een extra drankje bestellen kwam bijna over als een ‘grote moeite’ en een praatje maken zat er helaas niet in. Ik heb altijd ontzettend goede ervaringen met Aziatische maatschappijen wat betreft de klantvriendelijkheid, maar Asiana liet me hier een beetje in de steek. Gelukkig was mijn ervaring op de aansluitende vlucht van Seoul naar Taipei totaal tegenovergesteld: de service was daar ontzettend hartelijk en persoonlijk en ik was verrassend genoeg de enige passagier in de business class-cabine! Benieuwd naar die ervaring? Houd dan de Ikvliegveel-frontpage in de gaten!