Tijdens mijn rondreis door Azië afgelopen zomer moest ik van Shanghai in Manila zien te komen. Met een groot netwerk van goede luchtvaartmaatschappijen in Azië was het nog een lastige keuze om een zo leuk mogelijke vlucht uit te zoeken. Na een beetje puzzelen kwam ik award-beschikbaarheid tegen van ANA (All Nippon Airways) van Shanghai via Tokyo naar Manila. Een route van maar liefst 3.010 mijl in tegenstelling tot de rechtstreekse 1.118 mijl, maar op die manier kon ik mooi weer een extra 5-sterrenmaatschappij uitproberen. Op het moment van boeken zou de vlucht van Shanghai naar Tokyo uitgevoerd worden door de Boeing 787 Dreamliner van ANA, maar een week voor vertrek werd deze helaas gedowngrade tot een Boeing 777-200, met daarin (zoals zou blijken) een erg oude business class.

Shanghai Pudong Airport

Ik kwam aan op Shanghai Pudong Airport vanaf een (ernstig vertraagde) Air New Zealand-vlucht uit Auckland. Mijn plan was om gebruik te maken van het gratis transitvisum om in een aantal uur de stad te bekijken, maar door de flinke vertraging werd dat helaas wel érg krap. Ik besloot dus maar meteen voor mijn vlucht met ANA in te checken. Komend vanaf de Air New Zealand vlucht, stond er al een grondstewardess te wachten met een bordje met mijn vluchtnummer naar Tokyo (NH922). Zij vertelde mij dat ik mijn bagage moest ophalen, naar Terminal 1 moest lopen en daar opnieuw moest inchecken. Ik wist niet beter dan dat ANA vanaf Terminal 2 (waar Air New Zealand ook geland was) zou vertrekken, dus ik vroeg haar of dat wel klopte. Ze checkte het één en ander op haar PDA en ze vertelde me dat ik toch echt naar Terminal 1 moest.

Ik begaf me meteen naar de paspoortcontrole, waar ik na een minuut of 5 wachten aan de beurt was. De immigratiemedewerker stempelde op de automatische piloot mijn paspoort en ging daarna op zoek naar mijn visum. Toen hij dat niet kon vinden, probeerde hij (in zeer gebrekkig Engels) te vragen waarom ik geen visum had. Ik vertelde dat ik slechts aan het overstappen was en dat ik dus gebruik wilde maken van een transitvisum. Dat leverde kennelijk een probleem op, nu mijn paspoort al voor een ‘gewoon visum’ gestempeld was. Een leidinggevende moest erbij gehaald worden om de stempel ‘ongeldig’ te verklaren:

Nadat mijn stempel ongeldig was verklaard, moest er een andere leidinggevende aan te pas komen om mij een transitvisum te verstrekken. Dit duurde allemaal ontzettend lang – al met al stond ik ruim een halfuur te wachten tot alles in orde was. Toen ik eenmaal China ‘ingestempeld’ was, pakte ik snel mijn koffer van de band en haastte ik mij naar Terminal 1, wat nog een flink eind lopen bleek te zijn. In Terminal 1 aangekomen, kon ik nergens een incheckbalie van ANA vinden. Zoals ik al vermoedde toen de grondstewardess mij de aanwijzingen gaf, vertrok ANA dus inderdáád van Terminal 2 – ik kon dus weer het hele eind teruglopen.

Ik haastte mij naar de incheckbalie van ANA om daar snel mijn koffer in te checken. Ik had ondertussen nog maar 45 minuten voor vertrek van mijn vlucht, dus hoopte dat het zou lukken. Gelukkig stond er geen rij en was mijn koffer in no-time verdwenen op de band achter de incheckbalie. Grappig genoeg kreeg ik (ondanks dat de vlucht al bijna ging vertrekken) een uitnodiging om gebruik te maken van de lounge van Air China en nam de grondstewardess uitgebreid te tijd om uit te tekenen waar ik naartoe moest, ook al had ik eigenlijk geen tijd meer om er gebruik van te maken. Ik haastte me naar de paspoortcontrole en de veiligheidscontrole en voor ik het wist stond ik met mijn neus al voor de gate waar mijn toestel naar Tokyo al klaarstond:

Er was nog niet veel ‘actie’ bij de gate, dus ik besloot nog even snel naar de Air China-lounge te rennen om daar wat foto’s te maken. De Air China lounge is gloednieuw en was pas een paar weken voor mijn bezoekje aan Shanghai geopend. De lounge was enorm: twee verdiepingen met roltrappen met elkaar verbonden en met heel veel zitruimtes. Door de lounge heen bevinden zich een aantal buffetten, maar op het moment dat ik er was, was het personeel net bezig om het ontbijt te verwisselen voor de lunch – er stonden op wat loempia’s na dus geen gerechten waar ik foto’s van kon maken.

Voor zover ik zo snel kon zien, waren er alleen self-service koelkasten met frisdrank en water en voor de alcoholische versnaperingen kon je je melden bij één van de bars (zoals je op onderstaande foto aan de linkerkant kunt zien).

Misschien kwam het omdat ik in een paar minuten door de lounge moest rennen om snel wat foto’s te maken, maar ik vond de opstelling redelijk verwarrend. Ik kon bijvoorbeeld niet ontdekken waar de toiletten zich bevonden. In de ‘hoekjes’ waar je een toilet zou verwachten, bevonden zich alleen maar meer (rustige) zitgedeeltes:

Ondertussen zag ik op de beeldschermen in de lounge dat het tijd was voor de ‘last call’ van vlucht NH922 naar Tokyo, dus ik trok een sprintje naar de gate – waar ik als laatste passagier aan boord ging van de Boeing 777 naar Tokyo.

Vlucht NH922 van Shanghai naar Tokyo-Narita

De business class-cabine zat al helemaal vol op het moment dat ik plaatsnam in mijn stoel. Deze Boeing 777 had de erg oude business class met recliner-stijl stoelen. Voor een korte vlucht als deze waren ze erg comfortabel, maar ik vind ze in geen geval zo goed als de shorthaul-business class van andere 5-sterrenmaatschappijen. De shorthaul-business class van Singapore Airlines die ik op mijn vlucht van Seoul naar Singapore had (klik voor de review) was aanzienlijk beter dan deze oude stoelen van ANA. Oud of niet, er was een enorme afstand tussen de rijen stoelen dus ik had meer dan genoeg beenruimte:

Terwijl ik zat te wachten op vertrek, meldde de piloot dat we nog een tijdje op de grond moesten blijven op last van de luchtverkeersleiding. China wil nog weleens het luchtruim onverwacht dichtgooien voor militaire doeleinden, wat kan resulteren in fikse vertragingen – ik had het vermoeden dat dat nu ook het geval was. De stewardessen anticipeerden hier goed op: meteen werden er warme handdoekjes en drankjes uitgedeeld. Ik ging voor een glaasje champagne, dat in een miniflesje geserveerd werd:

Terwijl we nog aan de grond stonden, kwam er een Lufthansa A380 naast ons staan. Dat was waarschijnlijk één van de laatste toestellen die geland was, want daarna werd het opvallend rustig bij de gates rondom ons toestel.

Na ongeveer anderhalf uur aan de grond te hebben gestaan, mocht ons toestel eindelijk naar Tokyo vertrekken. Vrij snel was de Boeing 777 opgestegen en zetten we koers naar Japan. Meteen na het opstijgen werd er een nieuw rondje drinken uitgedeeld (ik ging weer voor champagne met nootjes) en werden de keuzes voor het eten opgenomen. Het menu bestond uit een uitgebreide drankkaart en voor het eten slechts uit een ‘Westerse’ of ‘Japanse’ optie.

Ik besloot voor de Westerse optie te gaan en deze werd vrijwel meteen op één dienblad geserveerd:

Het voorgerecht en het toetje waren ontzettend lekker, het hoofdgerecht sprak mij iets minder aan. Tijdens het eten werd constant gevraagd door de stewardessen of alles in orde was en of ze nog iets in konden schenken. Dat was erg attent en pro-actief van ze. Nadat het eten werd weggehaald, vroeg een aardige stewardess aan mij of ik nog wat wilde drinken. Ik vroeg welke van de Japanse likeurtjes op de menukaart ze mij aan kon bevelen en ze stelde voor dat ik van alles een beetje zou proeven – erg aardig! Binnen een minuut werden er een paar likeurtjes geserveerd:

Terwijl ik rustig de verschillende likeurtjes probeerde, kwam bijna de volledige crew omstebeurt vragen wat ik van de drankjes vond – kennelijk was in de galley doorverteld dat ik de likeurtjes ging proberen. Ik kreeg nog een tip om een aantal andere drankjes uit te proberen als ik in Japan was – erg aardig van ze! Terwijl ik nog lekker van de likeurtjes aan het genieten was, werd de landing al ingezet en had ik een mooi uitzicht op Mount Fuji:

Transit op Tokyo-Narita Airport

De landing van vlucht NH922 ging erg soepel en voor ik het wist, parkeerde de Boeing 777 op een remote stand op het vliegveld van Narita. Alle passagiers werden met trappen uit het vliegtuig gehaald en in een bus gepropt. Er waren geen aparte bussen voor business class en economy class, dus het duurde vrij lang tot de bus eindelijk vertrok.

De bus maakte een ontzettend lange rit voor hij eindelijk aankwam bij de terminal. Ondertussen had ik nog maar 45 minuten voor mijn overstap, dus ik moest een beetje haast maken. Bij de transitsecurity zag ik een enorme rij staan, dus ik besloot daar niet op te wachten en ik haastte me naar de paspoortcontrole, waar vrijwel geen rij stond. Ik werd Japan ingestempeld, ging meteen weer naar de vertrekhal, ging door de securitycheck en wéér door de paspoortcontrole en haastte mij naar de gate voor mijn aansluitende vlucht. Dat lijkt redelijk omslachtig, maar op deze manier duurde het proces hooguit 25 minuten – terwijl de gigantische rij voor de transitsecurity veel langer leek te duren.

Terwijl ik op weg was naar mijn gate, zag ik nog een ANA Dreamliner staan, waar mijn vlucht vanuit Shanghai oorspronkelijk mee uitgevoerd zou worden:

Eenmaal aangekomen bij de gate, mocht ik meteen doorlopen en moest ik -tot mijn grote verbazing- wéér een bus instappen. Ik had altijd bij Narita het idee van een groot, goed georganiseerd vliegveld met meer dan genoeg gates – al helemaal omdat er vrijwel alleen maar widebody-toestellen op vliegen. Kennelijk was dat niet het geval en werd er toch nog veel met bussen gewerkt.

De bus nam weer een flinke omweg, maar ik had daardoor wel mooi uitzicht op allerlei grote toestellen die ik van heel dichtbij kon bewonderen, bijvoorbeeld deze Boeing 747 van Delta:

Vlucht NH949 van Tokyo-Narita naar Manila

Na een stukje tussen de grote toestellen gereden te hebben, kwam de bus aan bij de Boeing 767 van ANA die mij naar Manila zou brengen:

Ik werd vriendelijk welkom geheten aan boord en naar mijn stoel gewezen. De Boeings 767 van ANA hebben een aparte indeling met 2 stoelen aan iedere kant van het vliegtuig en één stoel in het midden. Normaal zit ik altijd het liefste aan het raam, maar het leek me erg leuk om een stoel in het midden uit te proberen. Zo belandde ik op de eerste rij in het midden van de cabine:

Het boarden was een flinke chaos en de vlucht bleek in zowel economy class als business class helemaal vol te zitten. Terwijl de mensen rondom mij probeerden hun bagage in de bagagevakken te proppen, nam ik de tijd om mijn stoel een beetje uit te proberen. Deze stoel was een stuk comfortabeler dan die aan boord van de Boeing 777 en hij was ook in veel meer verschillende standen te zetten.

Vrij snel na het boarden begon de Boeing 767 te taxiën. Kennelijk stond hij vlakbij het begin van de startbaan geparkeerd, want in no-time steeg het toestel op richting de Filipijnen. Zoals bij de vlucht vanuit Shanghai, werden er meteen na het opstijgen drankjes uitgedeeld. De champagne was mij op de vorige vlucht goed bevallen, dus ik nam nog een flesje terwijl ik een film opstartte:

Onder het genot van de champagne nam ik de tijd het menu te bekijken. Deze was qua opzet hetzelfde als die op de vlucht vanuit Shanghai: een flinke selectie drankjes en voor het eten alleen een keuze tussen een Westerse en een Japanse maaltijd:

Voor de afwisseling besloot ik op deze vlucht voor de Japanse maaltijdoptie te gaan. Die werd vrij snel geserveerd in twee ‘doosjes’, zodat het een beetje het idee van een afhaalmaaltijd kreeg:

Zodra de doosjes open gemaakt werden, zag het geheel er al een stuk aantrekkelijker uit:

Tot mijn grote verrassing was het eten echt héérlijk. Ik ben normaal niet zo’n fan van Japans eten, maar dit was echt heel lekker. Ik at alles snel op en kreeg van de stewardess na afloop van het eten nog een glaasje sake en een ijsje:

Na het eten keek ik mijn film af en besloot ik een dutje te doen. Vrij snel werd ik alweer wakker van de mededeling dat de cabine gereed moest worden gemaakt voor de landing en voor ik het wist landde de Boeing 767 in Manila. Omdat het ondertussen al laat op de avond was, waren er geen rijen meer bij de immigratie en ik stond in no-time buiten het vliegveld op zoek naar een taxi.

Al met al had ik een prettige ervaring op de vluchten van ANA. De service was erg hartelijk, het eten was lekker en de stoelen waren voor deze korte vluchten lekker comfortabel. Ik moet alleen wel zeggen dat deze maatschappij op veel fronten achterblijft bij andere vijfsterrenmaatschappijen die ik geprobeerd heb. Op dezelfde reis had ik vluchten met onder andere de vijfsterrenmaatschappijen Singapore Airlines (klik), Cathay Pacific (klik) en Asiana Airlines (klik) die allemaal aanzienlijk beter waren – zowel qua stoel, qua service als qua eten. De kracht van de meeste airlines zit waarschijnlijk op de langere routes, dus ik wil nu heel graag een lange vlucht met ANA maken om te kijken of de business class zich op die vluchten wél meet aan de andere vijfsterrenmaatschappijen. Mocht het zover zijn, dan volgt er uiteraard een review op Ikvliegveel.com!