Na een geweldige vakantie in Frans-Polynesië was het tijd om via Nieuw-Zeeland weer terug te vliegen naar Azië, waar ik de rest van mijn vakantie zou doorbrengen. Vanaf het Radisson Plaza Resort Tahiti werd ik in ongeveer een halfuur naar het vliegveld van Papeete gebracht. Het vliegveld van Papeete is een vrij klein vliegveld dat deels in de open lucht is gebouwd:

Bij de incheckbalie stond geen rij, dus ik was meteen aan de beurt. Toen ik aan de dame van Air New Zealand mijn ticket liet zien (Papeete-Auckland-Shanghai-Tokyo-Manila) schrok ze en zei ze dat ze ‘zoiets waarschijnlijk niet kon invoeren in de computer’. Ze haalde haar leidinggevende erbij en na een beetje puzzelen kon ze mijn koffer in één keer doorsturen naar Manila en kreeg ik mijn boardingpasses tot aan Shanghai. Later zou ik erachter komen dat -ondanks dat mijn koffer getagd was tot Manila- hij maar tot Shanghai zou komen – maar daarover later meer…

Ik keek nog even rond bij het vliegveld en zag dat er rondom de terminal en het parkeerterrein een hoop ‘Polynesische beelden’ te vinden waren – leuk om het vliegveld op deze manier in de lokale stijl in te richten:

Na een paar foto’s genomen te hebben, ging ik weer naar binnen om door de paspoort- en veiligheidscontrole te gaan. Wederom was er geen rij, dus binnen 3 minuten was alles geregeld.

Toen ik door de controles heen was, besefte ik me dat ik waarschijnlijk aan de vroege kant was: alles was nog gesloten! De terminal is vrij modern ingericht, maar heeft op een drietal winkels (die alledrie dus nog gesloten waren) en één bar na geen faciliteiten. Ook na de security is het vliegveld deels in de open lucht, waardoor je buiten op je vlucht kunt wachten. Het was jammer dat het op de dag dat ik vloog net bewolkt was, anders had ik even in het zonnetje kunnen zitten:

Na een beetje rondvragen, kwam ik erachter dat er op de bovenverdieping een business class-lounge was. Ik ging naar boven en kwam daar een gesloten deur tegen. Nadat ik aanbelde, werd de deur geopend en werd ik welkom geheten (als enige passagier!) in de lounge, die uitkeek over de start- en landingsbaan.

De lounge bestond uit een aantal zithoeken met oud-uitziende, maar comfortabele stoelen. Daarnaast was er een buffet met wat snacks en een selectie aan drankjes.

De lounge was niet veel bijzonders, maar gezien het gebrek aan faciliteiten op de rest van het vliegveld, was ik blij dat ik hier twee uur mocht wachten op mijn vlucht in plaats van tussen de gesloten winkels op de benedenverdieping. Na mijn e-mail bijgewerkt te hebben, zag ik plotseling allerlei activiteit rondom de gates: een teken dat de Boeing 777 van Air New Zealand eraan kwam. En inderdaad: even later waren er lichtjes aan de horizon zichtbaar en landde het toestel dat net uit Auckland kwam veilig op het vliegveld van Tahiti.

Vanuit de lounge keek ik hoe alle passagiers het toestel verlieten en hoe het toestel gereed werd gemaakt voor vertrek. Het duurde niet lang tot er omgeroepen werd dat iedereen mocht gaan boarden, dus ik ging naar beneden en kon inderdaad meteen aan boord.

De vlucht: NZ41 van Papeete naar Auckland

Bovenaan de trap werd ik welkom geheten door een stewardess en naar mijn stoel gebracht. Deze Boeing 777-200 had niet de witte, gerestylde stoelen zoals de Boeing 777-300, maar verder is de stoel min of meer hetzelfde: richting het gangpad gedraaid en om te zetten in een volledig vlak bed – qua stoelindeling een beetje vergelijkbaar met de oudere business class van Cathay Pacific (klik hier voor een review).

Ik zat nog niet in mijn stoel of een vriendelijke stewardess kwam mij al een glas champagne brengen. Air New Zealand schenkt champagne in stijlvolle longdrinkglazen:

Terwijl ik het mij gemakkelijk maakte in mijn stoel, ging het boarden druk verder. De business class op deze vlucht zat helemaal vol:

Vrij snel werd er een envelop (een beter woord kan ik er niet voor bedenken) uitgedeeld met daarin toiletartikelen, een pen, sokken en een oogmasker. Air New Zealand heeft zijn best gedaan om een soort van ‘hippe sokken’ en grappige oogmaskers te bedenken – een leuk detail:

Iets later kwam een andere stewardess langs met menukaarten en een ‘wijngids’. Air New Zealand heeft er flink werk van gemaakt om een uitgebreide wijngids te maken met niet alleen informatie over alle wijnen die ze hebben, maar ook veel informatie over alle wijnstreken en wijnhuizen die er in Nieuw-Zeeland te vinden zijn. In het boekje werd ook vermeld dat op langere vluchten wijnproeverijen georganiseerd worden voor de liefhebbers – iets wat ik graag een keer zou willen meemaken!

Ondertussen was het al ruim een halfuur na de geplande vertrektijd van de vlucht en het bordje ‘stoelriemen vast’ was nog steeds niet verlicht. Op dat moment kwam de ‘Cabin service manager’ bij iedere stoel langs om zich te excuseren voor de vertraging. Ze verwachtte dat het nog wel even zou gaan duren, dus iedereen kreeg nog een rondje drinken met iets lekkers erbij.

Ondertussen werd het later en later en kon ik vanuit mijn stoel de zon onder zien gaan boven Moorea, een prachtig uitzicht tijdens deze vertraging:

Op dat moment was het al ruim een uur na de geplande vertrektijd en ik was vrij bang dat ik mijn overstap in Auckland nooit zou gaan halen: ik had slechts 1 uur en 5 minuten, dus het toestel moest flink zijn best gaan doen om de vertraging in te halen. Op dat moment werd er nóg een rondje drinken uitgedeeld, dus ik vermoedde dat het toestel nog lang niet gereed was voor vertrek… De stewardess die mij een nieuw glas champagne aanbood zag dat ik overal foto’s van maakte en stelde voor een foto van mij te maken:

Ongeveer anderhalf uur na de geplande vertrektijd kwam de piloot met een mededeling: hij bood zijn excuses aan voor de vertraging en wilde iedereen verzoeken om van boord te gaan ‘tot er een oplossing gevonden was voor het technische probleem’. Ik had verwacht dat iedereen hierdoor erg chagrijnig zou worden, maar iedereen was vrij vrolijk (was het de vele champagne?) en ging zonder problemen weer van boord om te wachten op nader nieuws over het vertrek. Ik had mij er ondertussen al bij neergelegd dat ik mijn vlucht naar Shanghai zou missen en ging weer terug naar de lounge.

In de lounge was de sfeer vrij gezellig: iedereen was met elkaar aan het praten en was aan het speculeren of we een ‘paar dagen gratis vakantie’ van Air New Zealand op Tahiti zouden krijgen. Na ongeveer anderhalf uur in de lounge te hebben gewacht, mocht iedereen weer aan boord en het cabinepersoneel verwelkomde iedereen weer hartelijk op ‘poging 2 van de vlucht naar Auckland’. Na de veiligheidsinstructie vertrok de Boeing 777 met uiteindelijk ruim 3 uur vertraging naar Auckland. Tijdens het opstijgen nam ik de menukaart door:

Meteen nadat de ‘stoelriemen vast’-lampjes uitgingen, kwam een vriendelijke stewardess zich nogmaals verontschuldigen voor de vertraging en nam ze mijn bestelling op. Ik wilde graag een Nieuw-Zeelands biertje proberen, maar deze bleken helaas niet aan boord te zijn. Ik ging dus maar voor een glaasje wijn, ook heerlijk!

Het eten was erg lekker en de service was vriendelijk en efficiënt. Er werd -in tegenstelling tot tijdens het wachten op de vertraging- alleen niet veel gekeken of iemand nog wat wilde drinken, dat was dan weer een klein minpuntje.

Na het eten werden de lichten in de cabine gedimd en gingen sommige mensen slapen. Bij de stoelen rondom mij zag ik dat de stoel niet met één druk op de knop is om te zetten in een bed, maar dat je moet opstaan om de rugleuning naar voren te klappen. Dat was dan weer vrij ingewikkeld en dat heb ik bij andere stoelen van dit type niet gezien. Ik besloot dat ik mijn stoel gewoon in de relaxstand zou zetten en nog even een filmpje zou kijken.

Aankomst in Auckland

Nadat ik twee films had gekeken werd, 5,5 uur na vertrek, de Boeing 777 aan de grond gezet in Auckland, ongeveer 2,5 uur na de geplande aankomsttijd. Ik was dan ook erg verbaasd toen een stewardess naar mij toekwam en mij verzocht ‘zo snel mogelijk al mijn spullen te pakken’ omdat mijn vlucht naar Shanghai nog op mij stond te wachten! Ik pakte al mijn spullen en zodra de deur van de cabine openging, kwam er een grondmedewerkster van Air New Zealand naar binnen gesneld om mij op te halen. Samen met haar rende ik over het -verlaten- vliegveld van Auckland naar de veiligheidscontrole, die speciaal voor mij werd opgestart (de laatste vluchten van de avond waren kennelijk allemaal al vertrokken).

Ik werd daar snel gecontroleerd en vervolgens trokken we een sprintje naar de gate, waar mijn vlucht naar Shanghai nog stond te wachten. Na een fijne vlucht kon ik, geheel tegen verwachting in, dus gelukkig nog mee op mijn 13,5-uur durende vlucht naar Shanghai. Houd ikvliegveel.com in de gaten voor de review van die vlucht!