Toen ik onlangs onverwacht een weekje vakantie in de schoot geworpen kreeg begon de reismicrobe natuurlijk direct weer te kriebelen. De timing kon wel beter, zo vlak in de eerste week van de schoolvakantie. Toch begonnen we vol goede moed aan de zoektocht naar een betaalbaar ticket. En tot onze grote verrassing vonden we een fantastische deal; voor nog geen €32 naar Rome vanuit Brussel en terug met Vueling. Vliegensvlug boeken dus en alvast je Italiaans beginnen oefenen!

Bij zo een prijs vermoed je natuurlijk dat er een addertje in het gras ziet. En wat bleek? Enkele dagen voor het vertrek verschenen er op het internet onheilspellende berichten omtrent de website (airfasttickets.de) waarbij ik mijn tickets had aangekocht. Dit van oorsprong Griekse reisbedrijf zou met grote betalingsachterstallen kampen en vele door hen verkochte tickets werden achteraf door henzelf of door de luchtvaartmaatschappij geannuleerd. Met mijn boeking bleek na controle niets aan de hand, maar het bleef toch bang afwachten.

Check-in
Vueling hanteert de regel dat je kan inchecken van zodra je de vlucht betaald hebt; ongeacht hoe lang het nog is tot de vlucht. Via hun overzichtelijke en gebruiksvriendelijke website was het inchecken een fluitje van een cent. De beloofde SMS met de code om een mobiele instapkaart te verkijgen heb ik echter nooit ontvangen. Maar als je via de mobiele site incheckt, kan je de instapkaart onmiddellijk downloaden naar Passbook of een andere kaartjes-app.

Terminal
Gerustgesteld door het feit dat we een instapkaart hadden, en dus in theorie gedekt waren door de Europese wetgeving, begaven we ons naar Brussels Airport. De vlucht vertrok vanuit de Schengen terminal A, dus namen we de lange tunnel onder de apron. Deze tunnel wordt trouwens binnenkort vervangen door een bovengrondse “connector”.

Vanwege het late vertrekuur van de vlucht, om 21.30, waren er aan de security slechts twee controleposten bemand. Het aanschuiven verliep eerder chaotisch. Passagiers die te laat waren staken ongegeneerd de ganse rij voorbij, zonder ook maar iets te vragen. Hoe je trouwens te laat kan komen op de luchthaven voor een vlucht na 20.00 ’s avonds is mij trouwens een raadsel, het excuus van “ik stond in de file” gaat dan al lang niet meer op.

De veiligheidsscreening zelf verliep uiteindelijk vlot en enkele minuten later konden we ons richting de gates begeven. Terminal A is een aangename en ruime terminal met veel daglicht. Vanwege het late uur waren er ook niet meer zo heel veel passagiers aanwezig en kon je gemakkelijk een zitplaatsje vinden. Brussels Airport heeft de kwaliteit van het aangeboden eten de laatste maanden opgekrikt, maar de prijzen voor zowel eten als drank blijven schrikbarend hoog.

Boarding
Boarding begon ongeveer 30 minuten voor vertrek. De gate agent riep de passagiers die achteraan in het toestel zaten op om eerst te boarden, maar daar werd niet echt naar geluisterd. Zoals gebruikelijk sprongen de passagiers als één man recht om dan een lange polonaise te vormen. Er zijn van die dingen die nooit veranderen… en die ik ook nooit ga begrijpen. Als één van de laatste passagiers ging ik uiteindelijk naar de boarding bridge, zonder te moeten aanschuiven.

On Board
Aan de deur van het toestel werden we begroet door de purser in het Engels en… Spaans. Vueling is natuurlijk van oorsprong een Spaanse maatschappij; maar het blijft toch vreemd dat op een vlucht tussen Brussel en Rome de voertaal het Spaans is. Ook de veiligheidsinstructies en alle aankodigingen tijdens de vlucht verliepen in het Spaans en moeilijk verstaanbaar Engels.

Het viel op dat het toestel nauwelijks voor de helft gevuld was. Vreemd op zo een populaire route én aan het begin van de zomervakantie. Het feit dat maar liefst drie andere maatschappijen vliegen tussen Brussel en Rome, met name Brussels Airlines, Alitalia & Ryanair, zal hier wel wat mee te maken hebben.

Cabine
Dit was een van de oudere airbus A320 die Vueling in haar vloot heeft, wat ook aan de cabine te zien was. Vueling hanteert een sobere maar moderne huisstijl, gebruik makend van hun huiskleuren, grijs wit en geel. De head-rest covers hadden deze kleuren, wat de cabine toch nog een modern, rustgevend uitzicht gaf.

Wat bij het plaatsnemen het meeste opviel was de abominabele beenruimte. Zelf ben ik niet al te groot en heb ik meestal genoeg plaats, maar hier zat ik echt met mijn knieën tegen de zetel voor mij. Helemaal leuk werd het pas toen de passagier voor mij onmiddellijk na opstijgen abrupt haar zetelleuning naar achter deed klappen. Voor passagiers met claustrofobie moet deze vlucht geen pretje geweest zijn.

 Via Twitter kwam ik na de vlucht van Vueling te weten dat de oudere toestellen in hun vloot vervangen worden en er in de nieuwe toestellen meer beenruimte zal zijn. Iets wat ik trouwens kan bevestigen. Mijn terugvlucht was in een gloednieuwe Airbus, met ruimere beenruimte en beduidend beter zitcomfort.

Vluchtverloop

Kort na opstijgen kwam de crew langs met de buy-on-board trolley. Mijn keuze uit het menu bleek echter niet beschikbaar te zijn, dus ging ik voor de 6 euro kostende tapas-box. Echt smaken deed het niet, het was allemaal een beetje flets.

De crew was vriendelijk en maakte er geen probleem van toen ik vroeg of ik op de lege stoelen vooraan het toestel mocht plaatsnemen, waar ik plots een zee van beenruimte had. Blijkbaar was ik in Vuelings versie van economy comfort terechtgekomen. Met dus heel veel beenruimte en stoelen die extra ver naar achter konden.

De crew was trouwens ook zo attent om een passagier met een gebroken arm vooraan te laten zitten en zijn bagage tot vooraan te brengen.

De vlucht verliep rustig en zowat twintig minuten voor het voorziene aankomstuur landden we op Fiumicino.

Conclusie
Het valt te hopen dat Vueling zijn oudere toestellen snel weet te vervangen, want buiten de ondermaatse beenruimte viel er weinig negatiefs over deze vlucht te zeggen. De vriendelijke crew maakte de vlucht meer dan genietbaar en ach, voor €32 kan je eigenlijk toch niet klagen?