Na een week verbleven te hebben in het Riu Palace Bavaró op de Dominicaanse Republiek, was het voor mij tijd om verder te reizen naar Florida. Ik zou natuurlijk niet voor ‘Ikvliegveel’ schrijven als ik altijd voor de meest directe vlucht zou gaan, dus in plaats van een rechtstreekse vlucht van ongeveer 1000 mijl, ging ik voor een vlucht via Philadelphia en Dallas: 3800 mijl vliegen voor iets meer dan 100 dollar – een mooie mileage run! Een paar maanden voor vertrek veranderde er echter wat in het reisschema en zou ik mijn overstap in Dallas niet meer kunnen halen. Mijn boeking werd omgeboekt naar Punta Cana-Philadelphia-Orlando en ik kreeg de toezegging dat ik alsnog de miles voor de extra omweg via Dallas zou krijgen.

4 dagen voor vertrek kreeg ik een leuke mail van US Airways: ik had op beide vluchten een upgrade gehad naar respectievelijk Business en First Class – één van de grote voordelen van een Amerikaans frequent flyerprogramma.

Beide vluchten werden uitgevoerd met een Boeing 757, met daarin de midhaul ‘Envoy Class’ van US Airways. Deze stoelen zijn ‘semi-lie-flat’ volgens US Airways, wat overeenkomt met een helling van 160 graden. Een stuk beter dus dan de gebruikelijke stoelen op binnenlandse vluchten in de VS, maar totaal niet vergelijkbaar met de modernere langeafstands-business class van de meeste maatschappijen. Ik schrok dan ook toen ik zag dat US Airways deze Boeing naar veel Europese bestemmingen (waaronder Amsterdam) vliegt: de stoelen zijn prima voor een korte dagvlucht, maar op een nachtvlucht naar Europa zou ik toch echt voor iets beters gaan!

Check-in & Punta Cana Airport

Vanaf mijn hotel reed ik met een taxi in ongeveer een halfuur naar de luchthaven van Punta Cana, waar ik afgezet werd voor Terminal B, de ‘moderne terminal’ van de luchthaven. Wie op internet de luchthaven van Punta Cana opzoekt, komt allerlei exotische foto’s van half-open ruimtes met palmbladeren bedekt tegen. Dat is kennelijk Terminal A, want de terminal waar ik van vloog was gewoon een ‘normaal vliegveld’ waar voornamelijk Amerikaanse maatschappijen op vliegen.

Ik begaf me naar de balie waar de vluchten van American Airlines en US Airways werden afgehandeld (dat is op bovenstaande foto waar de lange rij staat). Gelukkig was er een (afgesloten) wachtrij naar de business class-check in. Met mijn AAdvantage-pasje en reservering kon ik daar naar binnen en ik werd meteen geholpen. Dat leverde uiteraard wat vuile blikken op van de mensen die al heel lang in de economy class-rij stonden te wachten.

Bij het inchecken werd verteld dat mijn vlucht van Philadelphia naar Orlando ruim anderhalf uur vertraagd was. Ik zag dat er toevallig ook een vlucht van Punta Cana naar Miami vertrok rond hetzelfde tijdstip en ik vroeg of ik omgeboekt kon worden via Miami. De check-in-medewerker snapte niet helemaal hoe dat moest en na een half uur lang typen, bellen en collega’s vragen werd mij verteld dat ik maar gewoon naar Philadelphia moest vliegen – ‘dat is het makkelijkst.’. Zo gezegd, zo gedaan: mijn rugzak werd ingecheckt en via de priority-rij bij de veiligheids- en paspoortcontrole was ik in no-time airside. Ik liep de lounge binnen en ik werd vrij snel weer naar buiten gestuurd: US Airways had geen contract met de lounge en er was geen mogelijkheid dat ik er binnen zou komen, met geen van mijn frequent flyerpasjes.

Ik besloot het vliegveld rond te lopen op zoek naar een leuke plek om op mijn vlucht te wachten (één van de tips van de airport survival guide – klik!). Achterin de terminal vond ik een bar met een groot terras met uitzicht op de start- en landingsbaan. Ik bestelde een biertje en ging in de Dominicaanse zon zitten. Daar zag ik in de verte de (inderdaad!) met palmbladeren bedekte Terminal A en terwijl ik zat te wachten kwam mijn Boeing 757 aanvliegen en voorbij taxiën. Het toestel was kennelijk net geverfd, want hij had in plaats van de oude US Airways-livery al de nieuwe American Airlines-kleuren.

Ik bleef nog even lekker in het zonnetje zitten en na een halfuur vertrok ik richting de gate, waar ik meteen aan boord kon.

Punta Cana – Philadelphia

Aan boord werd ik door twee vrolijke stewardessen welkom geheten en ik sloeg meteen linksaf naar de business class. De business class-cabine op de 757 is klein, met 3 rijen van een 2-2-opstelling. Ik kon plaatsnemen op de achterste rij, waar ik twee stoelen voor mijzelf had. De rest van de cabine zat vol met vakantievierende gezinnen. De cabine zag er inderdaad wat ruimer uit dan een standaard domestic US-cabine, maar de stoelen waren niet ‘internationale business class’-waardig. Ondanks dat waren ze prima voor een korte dagvlucht van het Caribisch gebied naar de VS:

Ik werd door een heel enthousiaste stewardess begroet bij mijn stoel. Ik moest even wennen aan het met ‘honey‘ en ‘sweetie‘ aangesproken worden na de stijve, onpersoonlijke service aan boord van Avianca (klik) en Copa Airlines (klik) de afgelopen maanden – maar dit enthousiasme vond ik uiteraard een stuk leuker! Er werd gevraagd wat ik wilde drinken voor vertrek en ik kon ‘alles wat ik maar wilde’ kiezen. Dat vind ik altijd leuk bij Amerikaanse maatschappijen: ze gaan niet rond met een dienblad met jus d’orange en champagne, maar je kunt gelijk je favoriete drankje kiezen. Ik ging voor een koel biertje (‘Great choice, honey!’) en dat werd meteen bij mijn stoel gebracht.

Toen iedereen aan boord was, werden er wat mededelingen gedaan door de piloot en de purser en werd de veiligheidsinstructie vertoond. In de tussentijd werd er nog een nieuw blikje bier bij mij gebracht en werd er gevraagd wat ik na het opstijgen wilde drinken. Voor vertrek beviel de vlucht al prima!

De 757 taxiede naar de startbaan en steeg op in de richting van Philadelphia. Het toestel volgde een hele tijd de Dominicaanse oostkust, wat voor mooie uitzichten op de vele resorts zorgde.

Toen we opgestegen waren, kon ik een beetje met de stoelbediening spelen en de stoel in een comfortabele positie zetten. De stoel gaat inderdaad erg ver achterover en is inclusief de beensteun in een positie naar keuze te zetten, dus inderdaad weer een stuk luxer dan de standaard binnenlandse vlucht-cabine.

Zodra het lampje ‘stoelriemen vast’ uitging, schoot de crew in actie en kreeg ik een warm handdoekje en mijn welkomstdrankje (een gin-tonic). Er werd ook gevraagd wat ik wilde eten, er was keuze uit een vleesgerecht, een visgerecht en een vegetarische pasta, maar er was geen menukaart.

Onder het genot van mijn drankje, ging ik op zoek naar het inflight entertainment. Dat bleek te bestaan op een schermpje voorin de cabine: de 757 had geen persoonlijke schermpjes helaas. Ik begreep dat op intercontinentale vluchten de business class-passagiers een tablet met daarop wat films krijgen, maar de economy class-passagiers moeten het met het algemene schermpje doen. Nog een reden dus om de 757 te vermijden op langeafstandsvluchten!

Toen mijn eten gebracht werd, kwam Annie (de stewardess) naast mij zitten om te vragen wat ik in Orlando ging doen. Ze had de lijst met aansluitende vluchten bij zich en mijn vlucht was haar opgevallen door de vertraging. Ik vertelde dat ik op vakantie ging en ze gaf me wat tips voor mijn verblijf. We kletsten wat en ondertussen werkte ik mijn pasta naar binnen, die overigens prima te eten was! In de tussentijd bleef Annie maar drankjes af en aan brengen tot op het punt dat ik op een gegeven moment maar overschakelde naar water – anders zou dat nooit goed gaan komen bij de immigratie van de Verenigde Staten!

Voordat ik het wist, was het alweer tijd om te landen en met een mooi uitzicht op de Skyline van Philadelphia werd de Boeing 757 aan de grond gezet. We taxieden naar de gate en voor ik het wist, was ik alweer van boord, op weg naar de US Immigration.

Overstappen in Philadelphia

Ik was gelukkig in no-time door de paspoortcontrole omdat ik de eerste die van boord kwam, maar vervolgens stond ik bijna 3 kwartier te wachten op mijn rugzak. Toen die er eenmaal was, ging ik ermee door de douane, checkte hem opnieuw in en ging in de rij voor de security staan, die ruim een halfuur duurde. Op dat moment was ik blij dat mijn vlucht naar Orlando wat vertraagd was, anders had ik de overstap nooit gehaald! Uiteindelijk had ik nog ongeveer een uur voor mijn vlucht vertrok en ik besloot een drankje te gaan drinken in de British Airways lounge. Als passagier van ‘binnenlandse vluchten’ (waaronder het Caribisch gebied ook) heb je geen toegang tot American Airlines’ eigen AAdmirals Club, maar gek genoeg wel tot andere OneWorld-lounges, die over het algemeen een stuk luxer zijn. Ik werd dan ook zonder problemen binnengelaten in de BA-lounge, waar ik de enige passagier bleek te zijn.

Na wat gegeten te hebben, vertrok ik richting de gate, waar ik vrij snel aan boord kon van de volgende 757. De stoelindeling was weer hetzelfde, maar deze keer nam ik plaats op stoel 1A. Ik wilde wat foto’s nemen, maar mijn camera hield er op mysterieuze wijze plotseling mee op. Gelukkig maakte dat niet uit: de vlucht was vrijwel identiek aan die van Punta Cana naar Philadelphia: erg vrolijke crew, een biertje voor vertrek, keuze uit een paar hoofdgerechten, maar geen menukaart en een crew die erg gul is met het uitdelen van drankjes.

Ik kletste wat met de vrouw in de stoel naast mij en na een kort dutje was het tijd om te landen. Vlak voor wij de landingsbaan raakten, steeg de 757 plotseling weer op: ‘Sorry folks, there was a plane trying to take off at the same time’ en na een rondje vliegen landden we gelukkig succesvol. Het taxiën duurde niet al te lang en ik hoefde niet meer door de paspoortcontrole, dus voor ik het wist was ik al ingecheckt in mijn hotel – dat zich middenin de terminal van de luchthaven van Orlando bevond.

Conclusie

Ik was erg blij dat ik een upgrade kreeg op deze twee vluchten: de comfortabele stoel en de ontzettend vriendelijke service zorgden ervoor dat de US Airways Envoy class een erg prettige manier was om van A naar B te komen. Zoals ik al aangaf, waren de stoelen heerlijk voor een korte dagvlucht, maar zou ik ze absoluut niet op een lange vlucht of een nachtvlucht willen hebben – daarvoor bestaan te veel betere alternatieven!