Tijdens de heenreis had al wat last gehad van vertragingen tijdens mijn laatste mileage run bij American Airlines. Na 2 weken hard werken in de VS zat de trip erop. Voor mijn doen zou ik redelijk rechtstreeks vliegen. De terugreis zou gaan van Richmond naar Philadelphia en vervolgens naar Amsterdam.

Zaterdagmiddag werd ik opgepikt door de chauffeur om naar het vliegveld te gaan. Als alles zou meezitten, dan zou ik zondagochtend rond half 9 landen in AMS… Om 10u die ochtend moest ik al uitchecken uit het hotel. Dus de rest van de tijd werd doorgebracht in de lobby. Het was buiten namelijk veel te warm om nog iets te doen voor ik vertrok.

Inchecken

Ik zou op zaterdagmiddag om 13u worden opgepikt door de chauffeur van de limousine service. Hij zou me naar het vliegveld van Richmond brengen. Het enige nadeel was dat ik al om 10u moest uitchecken. Buiten was het veel te warm om rond te lopen. Dus ik besloot om in de lobby van het hotel te blijven.

Even voor 13u was de chauffeur er al en kon de rit naar RIC airport beginnen. Alles verliep vlot, zelfs bij de check in. Er stond niemand voor me dus ik was gelijk aan de beurt bij de business class balie. Mijn boarding passen werden geprint en m’n koffer kon op de weegschaal. Die koffer was trouwens aan de zware kant, hij zat net onder de 30 kilo. Zonder problemen gingen de koffer labels eraan… Even daarna vroeg ie of ik er niks uit wilde halen?!

Euh en waar moet ik dat dan instoppen? Het eerste segment van Richmond naar Philadelphia was namelijk in economy. Tot ie mijn tweede boarding pass bekeek en besefte dat ik de rest van de trip in business vloog. Probleem opgelost!

Op het vliegveld was er geen lounge aanwezig omdat het een kleine lokale airport betreft. Niet dat het me veel uitmaakte, ik had iets minder dan 2 uur te verdoen. Nog even wat gedronken en gegeten en op naar de gate. Toen ik eenmaal bij de gate zat begonnen de problemen…

Alweer Vertraging…

Eerst werd er een kleine vertraging aangekondigd van ongeveer 10 minuten. Niet veel later werd dat ineens 45 minuten! Dat maakte het bijna onmogelijk om in Philadelphia mijn aansluiting te halen. Ik had namelijk maar een uurtje. Uiteindelijk werd er omgeroepen dat we konden gaan boarden.

We stonden met z’n allen een minuut of vijf aan de gate. Dat werd 10 minuten, 15 minuten… Tot er plots een mededeling volgde. “Due to a problem with the toilet, your flight has been cancelled. Please come to the desk so we can rebook you on another flight”. WTF!?

Jezelf druk maken in zo’n situatie helpt echt niet. Je doet het in eerste instantie toch! Ik baalde natuurlijk wel als een stekker. Maar ik kon er niks aan veranderen. Ik zou wel zien hoe ik thuis zou komen. Dus op naar de balie met nog zoveel wachtenden voor me. We werden maar aan 1 balie geholpen dus dat schoot niet echt op…

Gelukkig besefte het personeel van American Airlines dat ook. Zodoende werd er een tweede balie geopend. Nog 2 mannen voor me en ik zou aan de beurt zijn. Ik vroeg de beste man naar alternatieven en hij begon te zoeken in het systeem.

Chaos Met Overboeken

“I can offer you a flight from here to Charlotte, then to London and after to Amsterdam”. Ok dat klinkt veel belovend. “But it’s all in economy…”. “Euh what?! I’m originally booked in business class!”. “Sorry but there is no availability”. “Oh and it’s a middle seat”,  ja echt niet!

Ik had geen zin om in discussie te gaan met de man. Hij stond er blijkbaar tegen z’n zin te werken. Ik had zoiets van boek het maar. Nadat ik mijn nieuwe boarding passen had gekregen begon ik na te denken. Het feit begon in te zinken dat ik 8 uur in economy moest vliegen… Niet dat ik er vies van ben, getuige mijn 7 daagse mileage run. Toen vloog ik 19 vluchten in economy. Ik besloot na overleg met een andere frequent flyer, om naar de Platinum Desk van AA te bellen. Je krijgt daar zo’n “leuk” spraakmenu. Probeer in een rumoerige terminal maar eens om je FF nummer te spellen, frustrerend!

Alles Geregeld!

Via ExpertFlyer en ITA Matrix had ik al een aantal mogelijke routes uitgezocht. Gelukkig duurde het niet lang voor ik iemand aan de lijn kreeg. Ik deed mijn relaas aan CJ. Hij ging meteen kijken wat ie voor me kon doen. Na nog geen 5 minuten had hij een alternatief voor me. Vanaf RIC naar Chicago, vervolgens naar Londen en Amsterdam. De lange vlucht in business class, “Yes!”.

Binnen het kwartier was alles rond en ik moest als een gek naar de balie rennen. Daar zou de vlucht naar Charlotte zou vertrekken. Waarom? Omdat mijn ingecheckte koffer daar aan boord zat! Het was er een gekkenhuis, maar de dame achter de balie had begrip voor mijn situatie. Na flink wat geroep en getier door haar walkie talkie werd mijn koffer van boord gehaald.

Het grappige van de hele situatie was dat de man van AA die me eerst had overgeboekt nu aan de gate stond. Hij keek me aan met zo’n blik van huh wat doe jij hier? Ik vertelde hem dat ik mijn vlucht deze keer zelf had geregeld via de Platinum desk. De blik op z’n gezicht zei genoeg…

Eindelijk Onderweg

De vlucht van Richmond naar Chicago verliep zonder problemen. Ik heb een uurtje geslapen aan boord. Eenmaal in Chicago ging ik meteen op zoek naar de lounge. Ik had zin in een borrel! Aan de bar van de lounge kwam ik in gesprek met een andere passagier. Ook hij had flink wat trammelant gehad met z’n vluchten en zou ook naar London vliegen. Hij was zich aan het verdrinken in de rode wijn. Ik volgde zijn voorbeeld met Jack Daniels.

De serveerster die ons hielp deed ons beiden nog een mooie geste. Ze rekende maar de helft van de drankjes aan. “Thank you ma’am!”.

Ik ging bijna huppelend naar de gate… Rara hoe zou dat komen? Ik zou voor het eerst in m’n leven achteruit vliegen. De stoel stond namelijk omgekeerd. Het maakte mij niet zoveel uit. Het enigste nadeel van deze stoel was dat je veel minder privacy had.

Ik had uitzicht op een aantal andere passagiers. Allemaal nukkige Amerikanen, die ofwel aan het klagen waren. Ofwel moesten ze continue van hun stoel af om nog weer iets te pakken. Ik merkte aan mezelf dat ik geïrriteerd was. Hoog tijd om te vertrekken, een paar borrels, een hap eten en dan slapen!

Tijdens mijn verblijf in de VS wist ik een nieuwe koptelefoon te scoren tegen een prikje. De Bose QC25, een geweldig ding! Ik ben er ontzettend tevreden over. Waarom koos ik niet voor de QC35, de draadloze versie? Omdat die met bluetooth werkt en dat de batterij van je smartphone leeg vreet.

Het eten was voor AA standaarden goed te noemen. Het werd gevolgd door een ijsje als dessert. Nadien nog een paar gin & tonics om alles weg te spoelen.

London Calling!

“Cabin crew please prepare for landing” klonk het door de intercom. “Oh verrek, zijn we er al!”, dacht ik bij mezelf. Snel m’n stoel rechtop gezet en de slaap uit mijn ogen gewreven. Ik keek al enorm uit naar de busrit in Heathrow. Niet dus… Als je ooit een internationale transfer hebt op LHR, dan zal je het aan de lijve ondervinden.

Ik ben ondertussen de tel kwijt van het aantal keer dat ik de afgelopen 12 maanden in Heathrow ben geweest. De routine was me bekend: bus op naar de andere terminal, door het doolhof aan gangen, fast track door security en vervolgens naar de lounge. Het maakt niet uit op welk moment van de dag je in de South Galleries lounge van BA komt, het is er altijd druk!

Gelukkig kon ik nog een plekje bemachtigen en troost zoeken bij mijn grote vriend. Mijn vlucht naar AMS was pas 4 uur later. Volgens de originele planning had ik al lang in Schiphol aangekomen, zelfs al bijna thuis geweest. Niet dus… Een paar uur overleven in de BA lounge met gratis drank, wat een straf.

Het laatste segment met BA werd gevlogen op een Airbus A320 in economy class. Ik zat helemaal achteraan in het vliegtuig. Niet zo erg deze keer want ik had mooi gezelschap naast me.

Waar blijft mijn koffer?

In de vroege avond landde ik uiteindelijk op Schiphol. Het toestel stond aan één van de verste gates volgens mij, de wandeling naar security leek eindeloos. Ik was moe en wilde naar huis… Probleemloos kwam ik door de paspoortcontrole, vervolgens de trap af om m’n koffer op te wachten.

Nu weet ik dat het in AMS al net zo lang kan duren als in Brussel. Maar nadat alle koffers van mijn vlucht over de band waren gegaan, had ik die van mij nog steeds niet gezien. Ik begon me zorgen te maken. De klok tikte namelijk want om half 8 moest ik mijn Thalys halen naar Antwerpen. Na 30 minuten nog niks! K*t! Op naar de balie om het aan te geven. Bleek ik nog 20 minuten voor Jan met de korte achternaam bij de verkeerde balie te hebben gestaan. Ja dat kan er ook nog wel bij!

Ik moest naar AviaPartner, trapje op en dan klein kantoortje binnen. Gelukkig was ik daar meteen aan de beurt. Ik had nog 10 minuten om dit af te handelen voor de Thalys vertrok… Snel snel al het papierwerk ingevuld. “Meneer Jansen, uw koffer komt op de volgende vlucht van London mee naar Amsterdam. Kan u nog even wachten?”

Wat denk jezelf muts? Nee ik kan niet wachten, ik moet m’n trein naar huis halen! Anders kan ik die ook weer herboeken… Ik kreeg een papiertje met daarop een referentie. Dank je en doei! Als een malloot rennen richting station. Ik kon nog net aan boord stappen voor de deuren dicht gingen. Gelukkig werd m’n koffer 2 dagen later netjes thuis afgeleverd.

Conclusie

Wat een vermoeiende trip was dit, nee niet door de alcohol, maar gewoon door alle stress. De vertragingen bij zowel trein als vluchten, de vluchten die geannuleerd werden, het herboeken, koffer die niet kwam opdagen… Niet aan mij besteed! Gelukkig ben ik heelhuids thuisgekomen, alleen was dit 12 uur later dan gepland. De volgende dag moest ik ook gewoon weer naar kantoor.

Het enigste pluspunt is dat ik ontzettend veel miles aan deze trip heb overgehouden. De tellerstand stopte op net boven de 95.000 miles! Niet slecht voor een retourtje waar ik zelfs niks heb voor moeten betalen. Deze mileage run was de laatste bij American Airlines. Waarom? Omdat sinds 1 augustus alle spelregels zijn veranderd… Ik zal op een andere manier AA award miles moeten verdienen in de toekomst.

Of ik nu nooit meer met AA ga vliegen? Nee, integendeel zelfs. Er staat nog een status run in de planning dit najaar!